δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Μερικές φορές δεν νιώθετε σαν να έχετε μια γεύση μέλλοντος στα χείλη; Μία έκλαμψη αυτού που θα έρθει;; Ναι, εγώ και η Μαρίνα των Βράχων, μια γεύση αρμύρας στα χείλη.... χαχα Κι όμως, ακούς κάποια τραγούδια και τα νιώθεις σαν δικά σου, ξέρεις πως θα νιώσεις με τον τρόπο που περιγράφουν κάποιοι στίχοι, πως θα ακούσεις μία μελωδία σαν να την ήξερες από παλιά και μπορεί και να την ξέρεις... Μάλλον, η μουσική υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα μέσα μας και έξω μας και δώθε και κείθε... Πώς θα ήταν να ζούμε χωρίς μουσική; Σαν παρτιτούρα χωρίς νότες, σαν ηλιοβασίλεμα χωρίς χρώμα, σαν την Πάτρα χωρίς τους κάγκουρές της!!χαχα.... Δεν είμαι για να γράψω σοβαρό κείμενο αυτές τις μέρες.... Πάντως, υπάρχουν τραγούδια και στίχοι που θες να ξανακούσεις και να τα ξαναβρεις μετά από χρόνια, σε μια παλιά γειτονιά με τις αναμνήσεις να σε περιτριγυρίζουν και τα φύλλα του φθινοπώρου να πέφτουν γύρω σου... και κάτι άλλα, όπως το νέο τραγούδι του Νταλάρα, που θες απλά να το ακούσεις

Φυσάει, φυσάει και η σκέψη παίρνει άλλους δρόμους.... Τα μεταξωτά θα ανεμίζουν και τα συναισθήματά σου σε πλημμυρίζουν.. ο πόνος που νιώθεις όταν φεύγει ένα πρόσωπο που αγαπάς και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι είναι μεγαλύτερος και πιο βαθύς από ότι νόμιζες, ξαφνικά καταλαβαίνεις πόσο τον αγαπάς, ενώ τόσο καιρό αρνιόσουν τα συναισθήματά σου... Πήρε πολύ καιρό για να καταφέρεις να γράψεις αυτές τις γραμμές και τώρα νιώθεις γιατί τόσα δάκρυα... Δεν ήταν μόνο εγωισμός, πληγωμένο εγώ και κουραφέξαλα...ήταν πολύ πιο βαθύ, αλλά αρνιόσουν, αρνιόσουν να το δεις, από τον φόβο σου... Αλλά ποτέ δεν ήσουν τόσο σίγουρη για κάτι και φυσικά, δεν θα έμπαινες στην διαδικασία να πληγώσεις κάποιον επειδή έχεις στο μυαλό σου φαντάσματα...Κάποτε τα στοιχειά παίρνουν μορφή και μας εκδικούνται... Πόσα όμορφα στοιχεία καταστρέφει ο φόβος, πόσαααα.... Πώς θα νικήσουμε αυτόν τον φόβο; Αυτό που θα μας φέρει πιο κοντά στην αγάπη, στην ολοκλήρωση, στην ευτυχία; Γιατί φοβόμαστε, τρέμουμε την ευτυχία,;

Λένε ότι είναι καλό να κλείνουμε κάποιους κύκλους για να μπορούμε να προχωράμε... Αλλά πώς κλείνεις έναν κύκλο; Αν η διάμετρος αυτού του κύκλου είναι πολύ μεγάλη; Μήπως μερικές φορές μπορούμε να σπάμε έναν κύκλο και να τον κάνουμε τετράγωνο; Ή μπας και εγκλωβιζόμαστε μέσα στον κύκλο; Δεν θα ήταν απλό αν μπορούσαμε απλά να αλλάξουμε σχήμα; Επαναλαμβάνουμε μοτίβα, άρα δεν θα μπορούσαμε να αλλάξουμε τον κύκλο και να τον βάψουμε με μια κιμωλία; Να τον σχηματίσουμε στο σχήμα της δροσοσταλίδας; Να του δώσουμε άλλη μορφή; Ανάμεσα στα όνειρα σπαράζει η ζωή μας, έτσι και αλλιώς.... Ανάμεσα σε κύκλους ατέρμονους που κάποτε όμως κλείνουν και δαύτοι... Ευτυχώς που υπάρχει ο άνεμος, η θάλασσα και τα άστρα....Α και ο έρωτας.....

Σήμερα κοιτούσα τον συννεφιασμένο ουρανό και με πλημμύρισε μια γλυκιά μελαγχολία αλλά και μια ανεξήγητη αισιοδοξία... Κάτι οι Ολυμπιακοί και οι φαβέλες, λίγο η αποχαυνωτική κουφόβραση,λίγο η πόλη και η μόχα που κατακάθεται στο δέρμα σου, αναδύθηκαν γύρω μου κάτι σαν ζόμπι σκέψεων και αναμνήσεων, κείνου του είδους που σου ρουφάν κάθε διάθεση για ζωή και που λαχταρούν να σε φυλακίσουν σε μια φυλακή ανήλιαγη... Πού πας και το άλλο;Ότι αγαπημένοι φίλοι, άνθρωποι που είναι μέσα μου και πλέον είναι κομμάτι μου, φεύγουν για μέρη μακρινά; Είδες πως κάνουν οι σκέψεις τον ουρανό πιο συννεφιασμένο και πιο μαύρο; Αλλά, από την άλλη, ο αγαπημένος Σεπούλβεδα που κάθε φορά που τον διαβάζω, ξαναβάζει τις σκέψεις μου σε σειρά και με διαποτίζει με αγάπη για τον άνθρωπο, αυτό το περίεργο, παρεξηγημένο και γεμάτο νευρώσεις είδος και κάποιοι στίχοι των Ξύλινων Σπαθιών , τι είναι η γαλήνη, τι είναι η γαλήνη, αν συγχωρέσεις τον εαυτό σου, λένε πως βλέπεις την απάντηση γραμμένη στην σελήνη), με επανέ

Τα'λεγε, δεν τα'λεγε η Marianne Faithfull; So sad.... So sad, να είσαι 30 χρονών και να σκέφτεσαι σαν τον μαθουσάλα που ζούσε στην Μέση Γη ή να στέκεσαι και να σκέφτεσαι σαν το άγαλμα του Κολοκοτρώνη, αλλά μπα, ακόμα και αυτός αν σκεφτόταν, στεκόταν και σ'έβλεπε τώρα, θα σου έριχνε καμιά μούντζα! Α! ξες; οι εποχές αλλάζουν, ο κόσμος αλλάζει, η γη γυρίζει και αν μένεις στάσιμος, μπορείς και να κάνεις μια κωλοτούμπα, ίσως γυρίσει το κεφάλι σου στην θέση του, δηλαδή ανάποδα! Και τότε θα δεις, γυναίκες που δεν είναι σκλάβες (τι; δεν το ήξερες;), παιδιά που χορεύουν στον δρόμο, ζευγάρια γκέι ή μη που φιλιούνται κτλ. Να σχολιάζεις τους γύρω σου λες και εσύ είσαι καλύτερος, δεν κάνεις μία ενδοσκόπηση καλύτερα και κάνε και μια γύρα γύρω από τον εαυτό σου, εν ανάγκη ανέβα και καμιά σκάλα ή βγες από το σώμα σου και δες σε, ψηλά, από κανά αερόστατο, γιατί δεν διαφέρεις και πολύ, από αυτό που κοροϊδεύεις! So sad, αντί να ψάχνεις τρόπους να δημιουργείς και να διαπλάθεις τον

Μία συγγνώμη που δεν ειπώθηκε ποτέ.... Ένα σημείωμα που ποτέ δεν ήρθε.... Ένα βιβλίο που έμεινε άγραφο... Μία συνάντηση που δεν έγινε ποτέ, μία φωνή που δεν ξανακούστηκε.... Φώτα που άναψαν αλλά έσβησαν, χρώματα που ξεθώριασαν... Καυτός ήλιος αλλά παγωμάρα στην οθόνη του μυαλού.... Τρελός χορός που ποτέ δεν τον είδες, λευκή καταιγίδα που τα πήρε όλα στο διάβα της... Αλλά αν το πιστέψεις στα αλήθεια, η αγάπη μπορεί... Και σε οδηγάει ο δρόμος... Γιατί όλα είναι δρόμος και ο δρόμος κάπου θα μας πάει... Και αυτή η άτιμη η φωτιά καίει ακόμα....

Pierrot le fou.... Μήπως θέλουμε μόνο αυτό που δεν μπορούμε να έχουμε και όταν συνειδητοποιούμε ότι χάνουμε οριστικά κάτι, αρχίζουμε και τρελαινόμαστε; Και κάνουμε τελείως λάθος σκέψεις, αναρωτιόμαστε αν θα ταιριάζαμε με ανθρώπους που κάποτε θελήσαμε αλλά μετά καταλάβαμε ότι έχουμε τελείως διαφορετικό τρόπο σκέψης και ζωής; Υπερέχει ο έρωτας από τις ανάγκες και το πλάνο πορείας του καθενός ή αυτό που προέχει για τους πιο πολλούς είναι να εκπληρώσουν το χρονοδιάγραμμα της ζωής τους; Τα κουτάκια οικογένεια, δουλειά, χρήμα, κτήματα, σκυλιά- γατιά; Πώς μπορείς να ξέρεις αν κάποιος όντως είναι ερωτευμένος μαζί σου ή αν απλά θέλει να σε εντάξει στο πλαίσιο της καλοκουρδισμένης ζωής του, γιατί αυτό θα αποβεί συμφέρον και για τον ίδιο αλλά και για σένα; Επειδή χτυπάει το καμπανάκι της ηλικιακής "αποκατάστασης"; Όσο και αν μερικές φορές η λογική μου κινείται σε επίπεδα πολύ διαφορετικά, με χαροποιεί ιδιαίτερα αυτό το γεγονός..Γιατί, ποτέ δεν θέλησα να είμαι ένα γρανάζι σ

Ποιος είναι ο θαλάσσιος δρόμος του φεγγαριού; Και πού πάει; Πού μας οδηγεί η μυρωδιά της θαλάσσιας αύρας; Πώς εξηγείται η αίσθηση της απόλυτης απουσίας από το είναι μας, μέσα στο νερό; Γιατί το μπλε μας τραβάει σαν μαγνήτης στο κέντρο της γης; Πώς αδειάζει το μυαλό μέσα στο νερό τόσο απλά; Γιατί όταν πιεζόμαστε να μην βουτάμε τις σκέψεις μας σε κουβάδες με θαλασσινό νερό; Πώς γίνεται οι πολυκατοικίες να κρύβουν τα ηλιοβασιλέματα ή μάλλον γιατί κάποιος ήθελε να κρύψει τα ηλιοβασιλέματα και τις ανατολές; Είναι οι σκέψεις μας κουτιά που τα έχουν κλείσει ή ανοίγουν και σκορπίζονται στον άνεμο; Ποιος έμαθε πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά, που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει και γιατί δεν λες κουβέντα, κρατάς κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα; Είμαστε ξεχαρβαλωμένες κιθάρες και ο Γιάννης ο φονιάς ήταν παιδί μιας Πατρινιάς; Πότε κατάλαβες τον έρωτα στα μάτια του και πόσο καιρό θα κάνεις να ξεχάσεις το βλέμμα του; Πότε θα κάνει ξαστεριά και ποια είναι επιτέλους αυτά

Όλα θολά συγκεχυμένα... Οι άλλοι φτιάχνουν από μας ένα πρόσωπο για δική τους χρήση... ποιοί είμαστε; ... άγνωστο... και μόνο καμιά φορά μέσα στους εφιάλτες μας βρίσκουμε κάτι απ' τον αληθινό εαυτό μας. τΑ ΜονΑχικά βήματα, Τάσος Λειβαδίτης.... Η ζωή μας είναι ένα μυστήριο που δεν μπορούμε να το μοιραστούμε... μια θλίψη τ' απογεύματα σαν άρωμα από παλιά βιβλία και κάθε φορά που προσπερνάμε ένα διαβάτη, είναι σαν να λέμε αντίο σ' όλη τη ζωή. Οι επαναστάτες είναι ανήσυχοι για το μέλλον, οι εραστές για το παρελθόν, οι ποιητές έχουν επωμιστεί και τα δύο. Α ζωή, μια χειραψία με το άπειρο πριν χαθείς για πάντα... Τα παιδιά ξέρουν καλά ότι το αδύνατο είναι η πιο ωραία λύση... ενώ στο βάθος του δειλινού οι δύο οργανοπαίχτες με τ' ακορντεόν παίζανε τώρα για την τύχη και τα καπέλα τους επιπλέανε ναυαγισμένα στη μουσική... Αγαπημένος Λειβαδίτης, πάντα, εδώ, μας δίνεις ελπίδα.....

Πώς να είναι να στροβιλίζεσαι μέσα στον μαύρο παράδεισο της ψυχής σου; Αυτές τις μέρες, συνειδητοποίησα ότι κάποιοι άνθρωποι διασχίζουν τα τούνελ της μαυρίλας τους και δεν μπορούν να δουν παρά μόνο στρεβλωμένες εικόνες. Ο καθρέφτης τους αντιγυρίζει το είδωλό τους, αλλά σε ανάποδη όψη... Αυτό με συγκλόνισε και με στεναχώρησε, διότι δεν μπορώ να φανταστώ γιατί ακριβώς έχουν οδηγηθεί εκεί... Άσχημη παιδική ηλικία; Μνήμες σκοτεινές; Καμία στήριξη από το περιβάλλον τους; Και πώς οδηγείται κανείς στο να καταρρίπτει κάθε αξία, να μην έχει καμία εμπιστοσύνη στον άνθρωπο και να κάθεται σκυφτός και λυγισμένος από την αγωνία της ύπαρξής του; Να κάθεται σε μία γωνία μαζεμένος χωρίς να μετέχει στην ζωή; Η εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό,είναι συνεχώς, ενός ανθρώπου μέσα σε μια βάρκα, γεμάτη κόσμο και γέλια και αυτός να κοιτάει απλά το νερό και να βυθίζεται στην σκέψη του, χωρίς καμία διάθεση να πάρει μέρος στα γύρω του... Αλλά, αν γνωρίζει την κατάστασή του γιατί δεν κάνει κάτι να βγει

Και κάθε βράδυ θα κοιτώ ξανά πίσω απ' τις γρίλιες των ματιών σου τη φωτιά. Θα περιμένω λίγο φως ξανά, ξανά να ζήσει πάλι ό,τι δεν είναι πια εδώ... s.o.s.

Μπαίνει το καλοκαιράκι και νιώθω ήδη την αρμύρα στα χείλη μου.... Το πελαγίσιο αεράκι που σε παρασέρνει σε νέα μέρη και περιπέτειες... Βαδίζοντας απέναντι στα πιράνχας που όταν σε βλέπουν λίγο ευάλωτο, αρχίζουν να βγάζουν τα δόντια τους, πέφτοντας στην παγίδα του πειράματός σου.... Μαθαίνοντας τις τακτικές του άλλου, μπορείς να ακολουθείς τα βήματά τους και να χρησιμοποιείς τα όπλα τους, αλλά μετά καταλαβαίνεις ότι δεν σε νοιάζει, δεν θες να αξιοποιείς έτσι ότι μαθαίνεις, αλλά με άλλους τρόπους... Και το μόνο που με νοιάζει τελικά, είναι τα καρεκλάκια στην άκρη του γαλάζιου, το χρώμα του φιλιού το ηλιοβασίλεμα, τα μάτια που είναι πελάγη αρίγωτα και όχι φουρτουνιασμένα... Και νιώθω ένα ξαλάφρωμα, μια ανάταση, γιατί ξέρω ότι η χαρά βρίσκεται εκεί.... Καλοκαίρι η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει καλοκαίρι καρεκλάκια, πετονιές μέσ' το πανέρι μες τη βόλτα αυτού του κόσμου που μας ξέρει καλοκαίρι!!!!! Στους επόμενους έρωτες που θα με αξίζουν και θα τους αξίζω, στα επόμενα

Αντικατοπτρισμός Είχε φύγει πριν ακόμα έρθεις. Αντικατοπτρισμός ήσουν. Εσένα δεν σε γνώρισα ποτέ. Και όμως, ακόμα και ανύπαρκτος με παιδεύεις. Πήρες την κακιά συνήθεια να κρύβεσαι στις πιο κρυφές γωνιές της μνήμης. Εγώ ήθελα απλά πράγματα στην ζωή μου. Δεν ήξερα πόσο δύσκολο ήταν.... (Περικλής Κοροβέσης, Παράπλευρες καθημερινές απώλειες) Πώς γίνεται κάποιος αντί να σε κάνει πιο χαρούμενο, να σε κάνει να νιώθεις χειρότερα, παρόλο που τον ερωτεύεσαι; Και γιατί ερωτεύεσαι τέτοιου είδους ανθρώπους και όχι αυτούς που σφύζουν από ζωή και χαρά; Που θέλουν να ρουφήξουν την κάθε στιγμή, να δουν όλα τα ηλιοβασιλέματα, να ακούσουν κάθε βόμβο μέλισσας; Και πώς γίνεται να σου ξαναγεμίζει την σκέψη, σαν ένα μικρό μαύρο τερατάκι, εκεί που νόμιζες πως τον είχες ξεχάσει; Μήπως επειδή νιώθεις ευάλωτη αυτή την περίοδο, λόγω διάφορων απογοητεύσεων και σκέψεων που σε κατακλύζουν; Και παρόλο που ξέρεις ότι είναι ένα βαρίδι που σε τραβάει προς τα κάτω και πως μπορείς να το αποβάλλεις, τον σκέφτε

Δύο τραγούδια μου έρχονται πάντα στο μυαλό, όταν γυρνάω σπίτι με το ποδήλατο και το ανοιξιάτικο φεγγάρι φωτίζει το όμορφο μπλε του ουρανού και την φαρσοκωμωδία μας που ονομάζουμε ζωή... Το "όμορφη πόλη" και το "μια πόλη μαγική".... Τα έχω συνδέσει με κάποιες ανοιξιάτικες, όμορφες νυχτιές στην Πάτρα, με τις μυρωδιές των νεραντζιών στα ρουθούνια μου, με γλυκά συναισθήματα και σκέψεις, με κουβέντες φίλων και πρώην αγαπημένων.... Γυρνώντας σήμερα στο σπίτι, σιγοσφύριζα το πρώτο και σκεφτόμουν πως παρά την μαυρίλα του τελευταίου καιρού, λόγω των όσων συμβαίνουν γύρω μας αλλά και ενίοτε μέσα μας, η γεύση στα χείλη μου είναι γλυκιά... Γιατί, τελικά, αυτό που χρειάζομαι είναι η χαρά και η ελπίδα και αυτά είναι αναπόσπαστα κομμάτια του εαυτού μου, όσο και αν αντίθετες δυνάμεις προσπάθησαν να με πείσουν για το αντίθετο...Οι καθρέφτες τους έδειχναν μόνο τον εαυτό τους και έσπασαν σε χίλια κομμάτια... Αδέρφια, μας αξίζει το καλύτερο και για αυτό θα αγωνιζόμαστε πάντα

Δε θέλω να γλιτώσω από τα όμορφα, γιατί εκείνα την ασκήμια μου σκεπάζουν κι όταν φοβάμαι τα πιο μεγάλα ψέμματα, μακάρι πάντα να μου τάζουν. Δε θέλω να γλιτώσω από τα όμορφα, ούτε για λίγο σου λέω να τ' αποφύγω. Τα φτιάχνω θύμηση και τα ντύνω όνειρα και μες στη σκέψη μου τα πνίγω................ Γίνεται το άσχημο, όμορφο και τούμπαλιν Η οιμωγή μου πέφτει πάνω σου σαν καταπέλτης αλλά το χειρότερο είναι ότι τώρα είσαι μια κουκίδα ένα ασήμαντο αστράκι στο σύμπαν ούτε καν, γιατί το άστρο αν και ετερόφωτο, λάμπει ενώ εσύ έχεις σκοτάδι αντί για φως θάνατο, αντί για ζωή Το πιο λυπηρό, μπορεί να γίνει ευχάριστο αλλά οι σκιές σου μόνο πάγο προσφέρουν οι σκέψεις σου, μόνο στοιχειά πώς ζεις με τόσα φαντάσματα στην πλάτη σου; Το χειρότερο είναι πως τώρα πια και τελειωτικά  αυτό που μένει είναι μία αιτιώδης μη εκτίμηση αν και κάτι πονάει πιότερο, το να χάνεις την αίσθηση μοιράσματος με κάποιον και την αμοιβαιότητα της σκέψης... Ακόμα και αυτό, δεν είνα

Αναρωτιόμουν κατά τη διάρκεια της διαδρομής με το τρένο, καθώς έγραφα σε ένα πολύ πρωτότυπο ημερολόγιο που βρήκα στον Ιανό, αν θα έγραφα ένα κείμενο για τη Θεσσαλονίκη ή για τη σημασία της συγγνώμης. Τελικά προέχει να βγάλω από μέσα μου τα συμπεράσματα σχετικά με το δεύτερο θέμα που με προβλημάτισε τούτες τις μέρες. Η συγχώρεση είναι κατάλοιπο του χριστιανισμού; Συγχωρώ κάποιον για να εξιλεωθώ, για να νιώσω καλύτερα, για να μην καώ στην κόλαση σαν καλός χριστιανός; Ή συγχωρώ κάποιον γιατί κατανοώ ότι όλοι κάνουμε λάθη και δεν καίμε κάποιον στην πυρά επειδή μπορεί να φέρθηκε λάθος; Ζητώ συγγνώμη, από την άλλη, γιατί προσδοκώ να νιώσω καλύτερα και να διώξω την ενοχή από πάνω μου ή επειδή θέλω να προσπαθήσω να βελτιώσω την σχέση μου με κάποιον άλλο και να την θέσω σε άλλη βάση; Αυτή της ειλικρίνειας και των ίσων όρων; Ωραία όλα τούτα, αλλά για να μπορέσει κάποιος να συγχωρέσει κάποιον άλλο, θα πρέπει να διακρίνει στη συμπεριφορά του άλλου ειλικρίνεια, σταθερότητα και συνέπεια κ

Δάκρυα, δάκρυα, δάκρυα, μέχρι που μετά πια δεν μένει κανένα........ Πόνος στην καρδιά, στα σωθικά, στο είναι, αλλά μετά ένα κενό... Μία λύπη ατελείωτη, μία φρίκη ανείπωτη... Και συ σηκώνεσαι και περπατάς, μιλάς, γελάς και όλοι νομίζουν πως είσαι καλά, αλλά ξέρεις πως ο Γολγοθάς σου συνεχίζεται και ο σταυρός που κουβαλάς θαρρείς πως θα σου τσακίσει την πλάτη... Τι σημασία έχει; η μαχαιριά που ένιωσες έσβησε κάθετι που είχες μέσα σου, δεν έμεινε τίποτα, δεν θες να μιλήσεις ξανά, γιατί δεν έχει νόημα... Σβήνεις κάθε σημάδι και αναποδογυρίζεις το κορμί σου για να γίνεις καινούρια..... Και το πιο στενάχωρο είναι όταν κάτι τελειώνει μέσα σου, χωρίς να έχει καν αρχίσει.... Μακάριοι αυτοί που δεν θυμούνται, που δεν σκέφτονται, που δεν νιώθουν.......... Ευτυχείς αυτοί που έχουν μυαλό χωρίς μνήμη, χωρίς αναμνήσεις, χωρίς επαφή με τον κόσμο.... Πόσα δάκρυα πια; στέρεψε η βρύση του πόνου σου.....

Πώς μπορεί κανείς να αγαπήσει; Όχι να αγαπηθεί μόνο, αλλά κυρίως να αγαπήσει... Δεν μπορώ να υποφέρω τον εαυτό μου τις τελευταίες μέρες γιατί ξέρω ότι μπορώ να αγαπήσω, αλλά δεν ξέρω πώς... Ο φόβος μου είναι πολύ μεγάλος, είναι γιγάντιος, αλλά θέλω να τον συντρίψω, να τον συνθλίψω, γιατί πρώτη φορά στη ζωή μου νιώθω κάτι που είναι πέρα από μένα, πάνω από μένα αλλά και ταυτόχρονα μέσα από μένα.... Πώς θα σταματήσω αυτήν την ατελείωτη αγωνία της πάλης μέσα μου; Θέλω να ουρλιάξω αυτά που νιώθω, να ματώσω τα νύχια μου στον τοίχο, να ξεριζώσω την καρδιά μου για να μην πονάει......... Να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου, χωρίς ψευδαισθήσεις, χωρίς δεκανίκια, μόνο με τις ξεκάθαρες νότες της μελωδίας της ψυχής μου.... Πώς μιλούσα τόσα χρόνια για τον έρωτα όταν το είναι μου είχε παγώσει; Πώς νόμιζα ότι ερωτευόμουν ενώ απλά περνούσα τον χρόνο μου σε ανούσιες σχέσεις; Πώς κρατιόμουν από τις σπασμένες χορδές των μαρμαρυγών των λάμψεων της ύπαρξής μου, αφού αυτές είχαν σβήσει; Πώς συνέχιζα

Πόνος και ελπίδα πάνε χέρι χέρι.... Φως και σκοτάδι, εκλάμψεις φωτός και τούνελ της αβύσσου... πώς να ορίσουμε τα στοιχειά μας όταν η θάλασσα λαμπυρίζει στα μαλλιά μας; πώς να αφήσουμε τη γη όταν οι ελαιώνες στραφταλίζουν στις χιλιάδες σταγόνες του μέλλοντός μας όταν η κυρά των αμπελιών μαζεύει τα μανίκια της και ανηφορίζει στα χνάρια αιώνων... Απλώνω το χέρι μου και αγγίζω την αιωνιότητα, αλλά η καρδιά μου γίνεται χίλια κομμάτια μέσα στην αβεβαιότητα της... Αν κάτι είναι μόνιμο είναι και μάταιο ή αν κάτι δεν είναι μάταιο, είναι μόνιμο; Το ποδήλατό μου παραπέει ανάμεσα στον δρόμο του ουρανού και στο πηγάδι της σελήνης.... Μέσα σε μια νύχτα αλλάζει η ζωή και το βιβλίο που κρατώ θέλω να στο δώσω εδώ και μέρες, γιατί το ενός λεπτού μαζί δεν το ήξερα και δεν το κατάλαβα ίσως εσύ το καταλάβεις περισσότερο και μπορεί να σε βοηθήσει, εμένα με πονάει γιατί το χειρότερο κομμάτι του έρωτα είναι η αβάσταχτη αβεβαιότητά του και η σκληρότητά του αλλά βαδίζουμε δ

Πέρασα σήμερα από την παλιά μου γειτονιά και με έπιασε μια μικρή, μικρή, θλίψη.... Το τοπίο έχει αλλάξει τελείως.... Το βουνό, το οποίο έβλεπα όταν άνοιγα το παράθυρό μου, το οποίο ήταν τον παράθυρο μου στον κόσμο, δεν είναι πια το ίδιο... Τότε, άνοιγα το παράθυρό μου και λουζόταν στο φως όλη μου η ύπαρξη... Ξέρω πως αυτή η προσκόλληση στο παρελθόν δεν είναι καλή, αλλά ήταν μια από τις πιο ευτυχισμένες μου στιγμές... Τώρα, γκρεμίστηκαν τα σπίτια που ήταν απέναντι από το δικό μας, το σπίτι της κυρα -Λένης και του κυρ Αντώνη, που όταν κάναμε φασαρία τα πιτσιρίκια της γειτονιάς, η κυρα-Λένη μας φώναζε και μεις της κολλούσαμε τσίχλες στην πόρτα, γιατί έτσι νομίζαμε πως θα την εκδικηθούμε, έτσι φανταζόμασταν ότι κάνουμε κάτι φοβερό... Στη θέση του σπιτιού της κυρα-Λένης τώρα βρίσκεται ένα ερείπιο που μέσα, κάποιος σωστός γκραφιτάς έχει γράψει, μεταμορφώνοντας λίγο την ασχήμια, σε ομορφιά : " Σβήσε το facebook, και βγες μια βόλτα στην βροχή!". Να είσαι καλά, άγνωστε, φίλε,

Κοίταξε τα αστέρια και ένιωσε μια άγρια χαρά....Άκουσε ήχους ξεχασμένους από την ιστορία της ζωής του.... Ήθελε να περάσει στο απέναντι μονοπάτι, αλλά τον εμπόδιζε ο αντίλαλος των σκέψεών του, σκοτεινά χέρια τον άγγιζαν και τον πήγαιναν πίσω, σε μια απόκοσμη σπηλιά, ενώ μπροστά έπεφτε άπλετο φως, σ'ένα ξέφωτο... Η ανύπαρκτη πατρίδα των ονείρων του, χανόταν μέσα σε μία μέθη αντικρουόμενων εικόνων... Η αιώνια, αβάσταχτη πάλη της ύπαρξης με το τώρα.... Μία ακτίνα φως έπεσε πάνω στο πρόσωπό του, τον φώτισε και του είπε: " Εσύ μπορείς να αλλάξεις τον ρου των μικρών ζιζανίων στο κεφάλι σου, εσύ μπορείς να αγαπήσεις την άτυχη ζαριά σου και να την κάνεις κάτι διαφορετικό... Εμείς, δεν μπορούμε να σε βοηθήσουμε, αλλά μπορούμε να σε παρατηρούμε, να είμαστε κοντά, να σε πιστεύουμε, όχι να σε λυπόμαστε, δεν θέλουμε να σε οικτίρουμε ούτε απλά να σου δείχνουμε συμπάθεια, θέλουμε να σε βλέπουμε να τζογάρεις στο όνειρό σου, όποιο και να είναι αυτό, όχι στον εφιάλτη σου!" Και έγι

Θέλω να ζήσω στ' αλήθεια έστω μια φορά, να ταξιδέψω στ' αλήθεια έστω μια φορά, να δω στα μάτια την τίγρη που όλο με κοιτά μέσα απ' τα φώτα αυτής της πόλης που σκοτώνει για λεφτά, που με σκοτώνει από αγάπη όπως με σφίγγει όταν ξυπνάει, ύστερα κλαίει μ' αγκαλιάζει και μου λέει πάρε με μαζί σου... Πάρε με στη χώρα που χορεύουν όλοι, όλη μέρα... Νομίζω πως ακούω φωνές από τ' αστέρια... Και τίποτα άλλο, αρκεί...........................

Δεν ξέρω ούτε πώς να ονομάσω αυτό το κείμενο, ούτε και πώς να εξηγήσω αυτά που νιώθω.... Και επειδή κράζω πολύ τον τελευταίο καιρό, είπα να αναφέρω και όλα αυτά που είναι κομμάτι της ζωής μου, της υπόστασής μου, της αθεράπευτα αισιόδοξης πλευράς μου και τέλος πάντων, όλα αυτά που με κρατάνε να συνεχίζω... Η ανάγκη να γράψω το πώς κάποιοι άνθρωποι που αγαπώ είναι καθαροί σαν το διαυγές νερό, πώς παλεύουν για την καθημερινότητά τους, πώς κάνουν και εμάς να ελπίζουμε, προέκυψε από διάφορα γεγονότα των τελευταίων ημερών, που δεν θα αναφέρω αναλυτικά.... Πάντως, η αλληλεγγύη, η διαδρομή του να χτίζεις σιγά σιγά διαφορετικές δομές στον χώρο σου, η συμπόρευση με φίλους που μπορείς να αποκαλείς συντρόφους και να τους εμπιστεύεσαι, χωρίς να νιώθεις πως υπάρχει από πίσω δεύτερη σκέψη ή καθαρός κυνισμός, είναι μια απίστευτα λυτρωτική διαδικασία αλλά και έναυσμα για περαιτέρω δράσεις και σκέψεις. Ιδιαίτερα, η γνωριμία μου με έναν άνθρωπο, τον τελευταίο καιρό, με έκανε να ξανανιώσω μια ζεστ

Πριν φύγει το 2015, 2 πράγματα αποκατέστησαν την αισιοδοξία μου και την πίστη μου στους ανθρώπους (αλλά όπως λέει και ο Αρκάς,  Για τον καινούργιο χρόνο, συμβουλεύω τους απαισιόδοξους να αρχίσουν να σκέπτονται θετικά και τους αισιόδοξους να αρχίσουν να σκέπτονται.)! 1. Το κόμικ ή αλλιώς ελληνιστί graphic novel του Soloup, το Αϊβαλί, το οποίο ήταν εξαιρετικό! Σε πλημμυρίζει συναισθήματα, φρίκη, συγκίνηση, λύπη, χαρά, για τον ξεριζωμό Τούρκων και Ελλήνων το '22. αλλά πάνω απ'όλα σε αφήνει με την αίσθηση πως όλοι οι άνθρωποι υποφέρουμε, κλαίμε, γελάμε με τον ίδιο τρόπο και πως είμαστε θύματα αυτού του συστήματος. Όλοι, ανεξαιρέτως και αυτό που μας σώζει, είναι ένα ή μάλλον δύο τινά : η ανθρωπιά και η πάλη - διεκδίκηση και αν δεν το καταλάβουμε αυτό, ας πάμε να θαφτούμε σε κανέναν λάκκο. 2.  Μία ταινία, ισπανική, ανθρώπινη, ένα feelgood, road movie, όπως διάβασα κάπου ( και σαν γνήσια ψωνάρα αγγλομαθής, το αναφέρω!!). Το "Η ζωή είναι ωραία με τα μάτια κλειστά"