φαβέλες, καλοκαιρινή θλίψη, τα τρένα που φύγαν αλλά και ελπίδα αλά Σεπούλβεδα....

Σήμερα κοιτούσα τον συννεφιασμένο ουρανό και με πλημμύρισε μια γλυκιά μελαγχολία αλλά και μια ανεξήγητη αισιοδοξία...

Κάτι οι Ολυμπιακοί και οι φαβέλες, λίγο η αποχαυνωτική κουφόβραση,λίγο η πόλη και η μόχα που κατακάθεται στο δέρμα σου, αναδύθηκαν γύρω μου κάτι σαν ζόμπι σκέψεων και αναμνήσεων, κείνου του είδους που σου ρουφάν κάθε διάθεση για ζωή και που λαχταρούν να σε φυλακίσουν σε μια φυλακή ανήλιαγη...
Πού πας και το άλλο;Ότι αγαπημένοι φίλοι, άνθρωποι που είναι μέσα μου και πλέον είναι κομμάτι μου, φεύγουν για μέρη μακρινά; Είδες πως κάνουν οι σκέψεις τον ουρανό πιο συννεφιασμένο και πιο μαύρο;

Αλλά, από την άλλη, ο αγαπημένος Σεπούλβεδα που κάθε φορά που τον διαβάζω, ξαναβάζει τις σκέψεις μου σε σειρά και με διαποτίζει με αγάπη για τον άνθρωπο, αυτό το περίεργο, παρεξηγημένο και γεμάτο νευρώσεις είδος και κάποιοι στίχοι των Ξύλινων Σπαθιών, τι είναι η γαλήνη, τι είναι η γαλήνη, αν συγχωρέσεις τον εαυτό σου, λένε πως βλέπεις την απάντηση γραμμένη στην σελήνη), με επανέφεραν στον εαυτό μου, αυτόν τον παρανοϊκό, αλλά αγαπημένο τύπο...

Ευτυχώς ή δυστυχώς, τελικά η τέχνη μας σώζει και οι άνθρωποι που αγαπάμε... Και, εξάλλου, ότι και να γίνει, οι αναμνήσεις δεν σβήνονται και τα συναισθήματα και ποτέ δεν νιώθεις μακριά από αυτούς που αγαπάς πραγματικά...

Στον άνθρωπο, αυτό το κείμενο, στον φίλο, στον κόσμο που μισούμε και αγαπάμε ταυτόχρονα... Σε αυτόν που δεν παραδίδεται ποτέ και πάντα θα πετάει....

Και όπως λέει και ο Σεπούλβεδα:
Γιατί ένα πλάσμα που ονομάζεται Τσε, χίλιες φορές να πέσει, χίλιες φορές θα σηκωθεί ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΤΑΕΙ ΠΑΝΤΑ, ΠΑΝΤΑ, ΠΑΝΤΑ...