χρέωσέ μας στη φωτιά.....
"Και τι έχουμε να χάσουμε, κοπέλα μου;", μου έλεγε κόσμος που μιλούσα στην Αθήνα, ο ταξιτζής, η καθαρίστρια στα κτελ, οι κοπέλες που δούλευαν σε μαγαζιά σαν πωλήτριες.... "Λες και έχουμε λεφτά να σηκώσουμε;;Και ποιο το νόημα να είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν τόσα χρόνια μας πίνει το αίμα;" Λόγια κόσμου της εργατικής τάξης που παλεύει χρόνια και χρόνια να ζήσει και πλέον βλέπει πως είναι αδύνατο. Αλλά, είδα και την άλλη πλευρά που με σόκαρε... Στο μυαλό μου, τα βελάκια αναβόσβηναν, ξεκαθάρισε μέσα μου η φράση, σε ταμπέλα μεγάλη, ταξικός πόλεμος . Γιατί αυτό δηλώνουν οι καταστάσεις που ζούμε και ξεκάθαρα, πλέον, φαίνεται που κινείται ο καθένας και τι οικονομική επιφάνεια ή αφάνεια, έχει. Πρώτη φορά γνώρισα τέτοιους ανθρώπους, με λεφτά που δε νοιάζονται καθόλου για τον δίπλα και πρώτη φορά, κινήθηκα και στην πλευρά-άγνωστη για μένα- του Κολωνακίου και ένιωσα τρομερά άσχημα... Για τον εργαζόμενο που ήταν αναγκασμένος να με σερβίρει, που ήταν μέσα σ