χρέωσέ μας στη φωτιά.....
"Λες και έχουμε λεφτά να σηκώσουμε;;Και ποιο το νόημα να είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν τόσα χρόνια μας πίνει το αίμα;"
Λόγια κόσμου της εργατικής τάξης που παλεύει χρόνια και χρόνια να ζήσει και πλέον βλέπει πως είναι αδύνατο. Αλλά, είδα και την άλλη πλευρά που με σόκαρε...
Στο μυαλό μου, τα βελάκια αναβόσβηναν, ξεκαθάρισε μέσα μου η φράση, σε ταμπέλα μεγάλη, ταξικός πόλεμος. Γιατί αυτό δηλώνουν οι καταστάσεις που ζούμε και ξεκάθαρα, πλέον, φαίνεται που κινείται ο καθένας και τι οικονομική επιφάνεια ή αφάνεια, έχει.
Πρώτη φορά γνώρισα τέτοιους ανθρώπους, με λεφτά που δε νοιάζονται καθόλου για τον δίπλα και πρώτη φορά, κινήθηκα και στην πλευρά-άγνωστη για μένα- του Κολωνακίου και ένιωσα τρομερά άσχημα...
Για τον εργαζόμενο που ήταν αναγκασμένος να με σερβίρει, που ήταν μέσα στην κούραση και το άγχος, ενώ εγώ καθόμουν άνετη και έτρωγα...Για τον κόσμο που περνούσε φτωχοντυμένος και κουρασμένος δίπλα μου, ενώ εγώ περιφερόμουν σαν τουρίστας και επισκεπτόμουν μουσεία....Ένιωσα ξεκάθαρα την υποκρισία της τύπισσας που μου μιλούσε για γκαλερί και μουσεία, έχοντας εξασφαλισμένη τη ζωή της και τα λεφτά της, στο Κολωνάκι, στην Κηφισιά ή δεν ξέρω πού...και που είχε άποψη για την τέχνη, συγκεκριμένη και αμετάβλητη....
Ένιωσα, πως, παρόλο που κυκλοφορούσα με ένα σακίδιο στην πλάτη και με ελάχιστα λεφτά, δεν μπορούσα να χαρώ το κάθετι, όταν έβλεπα ότι ο κόσμος είναι σε πολύ χειρότερη φάση από μένα...
Το πλέον, πάντως ορατό σε μένα, είναι πως δεν μπορούμε να μην πάρουμε θέση σε αυτό το δημοψήφισμα-είτε γίνει, είτε δεν γίνει-. Το "ΟΧΙ", πρέπει να είναι μαζικό, αν τελικά περάσουμε σε αυτή τη φάση, και το οφείλουμε στα δάκρυα που έχουμε ρίξει τόσα χρόνια, στην αγωνία που έχουμε περάσει, στις ρήξεις που έχουμε αναγκαστεί να προβούμε ακόμα και στην προσωπική μας ζωή, με φίλους, σχέσεις κτλ, διότι δεν αντέχουμε πλέον να συμβαδίζουμε με κόσμο που δεν θέλει το κοινό καλό, αλλά κοιτάει μόνο το ατομικό συμφέρον.
Ας μου επιτραπεί αυτή η επισήμανση, και ελπίζω να μη θεωρηθώ απόλυτη, αλλά οι φίλοι που είναι στο εξωτερικό, δεν έχουν καθαρή εικόνα του τι βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, σε εργασιακό και προσωπικό επίπεδο και γι'αυτό,ίσως, δεν καταλαβαίνουν την αγωνία μας και το πάθος που μας διακατέχει για ένα ΟΧΙ, ΟΧΙ ΠΛΕΟΝ ΣΤΟ ΦΟΒΟ, ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΝΕΧΕΙΑ, ΟΧΙ ΣΤΗ ΣΤΕΡΗΣΗ ΤΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ....
και χρεώστε πια, το καθετί, στη φωτιά της ψυχής μας.......
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου