δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Και φτάνει η στιγμή που πρέπει να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου,αυτό που φοβόσουν να αντιμετωπίσεις χρόνια και πάντα το άφηνες να πέσει στις σκόνες που μαζεύονταν πίσω από το ντουλάπι των σκέψεων σου, των συναισθημάτων σου. Αυτές τις σκέψεις που κουρνιάζουν στις φωλιές των πελαργών, στις στάχτες των καμινάδων, στα σύννεφα, στα μάτια των παιδιών που τρέμουν μέσα στο κρύο μόνα τους... Σήμερα νιώθεις πως το παρελθόν σε χαιρετάει, παίρνει το δρόμο του... Και εσύ νιώθεις τόση χαρά, το παρατηρείς απλά να χάνεται μέσα στην άχλη του πρωινού, στις δροσοσταλίδες πάνω στα φύλλα, στα δάκρυα που κυλούν πάνω στα μάγουλά σου και χάνονται στο χώμα... Προχωράει και χάνεται μέσα στο φως των ηλιοβασιλεμάτων που τόσο αγάπησες, στις μελωδίες που σε ακολουθούν χρόνια, στα χαμόγελα των ανθρώπων που αγάπησες... Επιτέλους, θες να βγεις ξανά στους δρόμους, να φωνάξεις από χαρά, να γελάσεις με όλη σου την ψυχή, να χορέψεις, να πιάσεις το χέρι του διπλανού σου, να διαλύσεις τους φόβους σου σε πανό αγάπης και α