δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

«Τρέλα μπορεί να είναι το να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας (…) Και η μεγαλύτερη τρέλα απ' όλες, να βλέπεις τη ζωή όπως είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι (…) Να αλλάξεις τον κόσμο φίλε μου Σάντσο, δεν είναι τρέλα, ούτε ουτοπία. Είναι δικαιοσύνη!» Τα έλεγε ο φίλος Θερβάντες κι ευτυχώς που υπήρξε αυτός και κάποιοι άλλοι σαν αυτόν... Και που υπάρχουν κι εδώ, δίπλα μας, άνθρωποι σαν αυτόν... Να αλλάζεις τον κόσμο με μικρά βήματα, με στάση ζωής, με χαμόγελα, δεν είναι τρέλα, είναι δικαιοσύνη. Να μην αλλάζεις τίποτα και να τα θεωρείς όλα δεδομένα, αυτό είναι τρέλα, αδικία και απαξίωση της ανθρώπινης υπόστασης και δημιουργίας. Όμως, μέσα από ένα ταξίδι φέτος γνώσης και βελτίωσης, το συναπάντημα με ανθρώπους που πιστεύουν στην αλλαγή, στην αλληλεγγύη, στο διαφορετικό, δίνει ελπίδα και είναι σημάδι των καιρών, πως το να κάνεις αυτό που πιστεύεις είναι δύσκολο κι επίπονο, αλλά είναι κι όμορφο. Δικαιοσύνη είναι να λες, μπορείς να φτάσεις πιο πέρα, πιστεύω σε σένα, το περ

Μετά από πολύ καιρό, δεν ξέρω ούτε και πόσο, ένιωσα πάλι ευτυχία... Θυμήθηκα πως ευτυχία είναι μία όμορφη κουβέντα με φίλους που έχεις να δεις καιρό, η συγκίνηση που νιώθεις όταν μοιράζεσαι πράγματα... Η υπερηφάνεια που νιώθεις όταν βλέπεις φίλους να κάνουν πράγματα δημιουργικά και να προχωράνε, η χαρά που νιώθεις όταν προχωράς κι εσύ ο ίδιος, κάνοντας κάτι που δεν το περίμενες από τον εαυτό σου. Δεν είναι πάντα απτά τα πράγματα που σε κάνουν να νιώθεις ευτυχισμένος, είναι απειροελάχιστες στιγμές, σαν τα σωματίδια του σύμπαντος που περνάνε και χάνονται. Όμως, αυτή είναι και η μαγεία της ζωής , οι άνθρωποι που έχεις συναντήσει και που μπορεί να μην τους βλέπεις συνέχεια, αλλά έχεις νιώσει το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από αυτούς και δίπλα τους. Η αγάπη για τον κινηματογράφο, μία μελωδία που σε φέρνει σε επαφή με το μέσα σου και παράλληλα με τον κόσμο, οι συλλογικές πράξεις, η επίγνωση του ότι η ζωή μπορεί να είναι δύσκολη αλλά είναι και παράλληλα τόσο όμορφη.

Είναι αστείο, τελικά, το πώς βλέπουμε εμείς τους εαυτούς μας και πώς μας βλέπουν οι άλλοι... Πολλές φορές, αυτό που νομίζουμε εμείς μπορεί να απέχει εκατομμύρια φωτός από αυτό που διακρίνουν οι άλλοι, αλλά και το αντίθετο... Επίσης, είναι τρομερά αστείο πώς μερικές φορές οι άλλοι βγάζουν τελείως διαφορετικά συμπεράσματα από αυτό που λέμε, έχοντας στο μυαλό τους τη δική τους κρίση για τον εαυτό τους... Μετά από μία πρόσφατη εμπειρία, θυμήθηκα πόσο περήφανη είμαι που εκφράζω αυτό που νιώθω, που μπορώ και ερωτεύομαι (και ας φοβάμαι πάντα το πώς θα εξελιχθεί), ανθρώπους που θαυμάζω, χωρίς να εστιάζω απαραίτητα σε κάποια στάνταρς. Επίσης, νιώθω μεγάλη χαρά που ένιωσα αυτό το συναίσθημα, γιατί για μένα είναι πολύ σημαντικό και πραγματικά και να γύριζα τον χρόνο πίσω δεν θα αρνιόμουν τη δύναμη που είχε εντός μου , το τελευταίο μου χτυποκάρδι. Για μένα ο έρωτας δεν έχει εθνικότητα, ηλικία, απαραίτητα φύλο αλλά ούτε και απόλυτη ταύτιση με τον άλλο. Ποτέ δεν έκρινα τις επιλογ

Νομίζουμε πως πολλές φορές επικοινωνούμε, ενώ μάλλον απλά μιλάμε. Είναι φανερό πως ο καθένας φιλτράρει διαφορετικά ότι συζητιέται, αφού παρατηρούμε ότι ακόμα και μεταξύ δύο ατόμων, το συμπέρασμα που βγάζει ο καθένας μπορεί να είναι διαφορετικό. Αλλά όταν κάνεις ξεκάθαρο σε κάποιον το πώς νιώθεις και περιμένεις πως θα είναι αλλιώτικος απέναντί σου , έχοντας κατά νου τα συναισθήματά σου , τότε βλέπεις σημάδια ίδιας αντιμετώπισης, αρχίζεις και απορείς. Πού είναι η ενσυναίσθηση; Πώς ο άλλος που διδάσκει το πώς να μπαίνεις στη θέση του άλλου και χρησιμοποιεί διάφορες τεχνικές, δεν μπαίνει στη δική σου θέση, ώστε να κατανοήσει τη στεναχώρια σου πχ; Αλλά, μάλλον, αυτό ειναι το λάθος που κάνουμε, περιμένουμε από τους άλλους, ενώ εμείς βάζουμε τα όρια της αντοχής μας. Νομίζουμε πως ο άλλος θα δράσει διαφορετικά, ενώ μάλλον έχει πολύ δρόμο μπροστά του, ώστε να φτάσει σε κάποιο τέτοιου τύπου συμπέρασμα. Εκεί αρχίζεις και αμφιβάλλεις και για το άτομο που είχες απέναντί σου τόσο καιρό

Περπατούσε και δεν σκεφτόταν τίποτα. Δεν χρειαζόταν, άκουγε τον ήχο της βροχής, τον ήχο των βημάτων, την ανάσα των περαστικών. Μα πού και πού μία σκέψη ερχόταν έντονη και επίμονη: "Γιατί μερικές φορές η αλήθεια φαίνεται περίεργη και διαφορετική για τον καθένα; Γιατί επαναλαμβάνω και πέφτω σε λούπες;" Σκεφτόταν πως οι άνθρωποι βαδίζουμε παράλληλα αλλά και ξεχωριστά. Δεν χρειάζεται να επιβάλλουμε τις σκέψεις μας ούτε τον τρόπο που κινούμαστε σε κανέναν, αλλά χρειάζεται να εκφράζουμε αυτό που θέλουμε. Τα φύλλα χόρευαν με υπόκρουση τη μελωδία των σταγόνων που έπεφταν, τα σύννεφα στροβιλίζονταν στον ουρανό σχηματίζοντας σχήματα σουρεαλιστικά και ο φίλος μας ακολουθούσε τον ήχο των σκέψεών του. Ένα κορίτσι με κόκκινη κουκούλα πέρασε δίπλα του και χαμογέλασε. Τα μάτια της είχαν το χρώμα των σύννεφων,η έκφρασή της το σχήμα της καρδιάς της.  Χαμογέλασε κι αυτός και έγνεψε με το κεφάλι. Την είδε να σταματάει και να κάθεται σ'ένα παγκάκι. Έβγαλε κάτι από την τσέπη τη

Αυτές οι εκβολές των ματιών σου πνιγμένες μες σε γαλανά συρματοπλέγματα για να μην έρχονται ποτέ ως εμάς τ’ αγκάθια της λύπης σου μα μόνο ο αχνός της λύπης που στεγνώνει παρήγορα πάνω στο δέρμα σου – είχες ένα δέρμα μυρουδιά κερήθρας όταν καθίσαμε στην πιο σκληρή ακτή της ζωής μας. Θυμάμαι, δεν σ’ άγγιξα, μα όπως μιλούσαμε, οι φωνές μας εσφίχτηκαν σαν δυο μικρά παιδιά με τόση απελπισία που τίποτε δε θα μπορέσει πια να τις χωρίσει. Βύρων Λεοντάρης

Χάσμα γενεών; Διαφορετική νοοτροπία; Άλλη αντίληψη της ζωής; Χίλια μπορεί... Το συμπέρασμα είναι το εξής, δεν είμαστε εδώ για να νταντεύουμε κανέναν, αλλά να δείχνουμε ο ένας στον άλλο πώς να πορεύεται ανεξάρτητος και αυτόνομος. Μαθαίνουμε πώς να αλλάζουμε τη ζωή μας και παράλληλα το είναι μας, αλλά δε θέλουμε να εξαρτόμαστε. Ούτε θέλουμε ανθρώπους που μας φορτώνουν με τα προβλήματά τους, χωρίς να τους γνωρίζουμε καιρό, ακόμα κι αν υπάρχει έλξη γι' αυτούς. Όμως, το ερώτημα που μας βασανίζει είναι το εξής, αφού τα ξέρουμε όλα αυτά, γιατί επαναλαμβάνουμε κάποιες συνέχειες; Το θετικό είναι ότι πια, κόβουμε πιο εύκολα τέτοιες καταστάσεις και δεν τις διαιωνίζουμε, ώσπου να κατορθώσουμε να φτάσουμε στο σημείο να μην τις αφήνουμε να συμβούν. Αλλά, το άγγιγμα της ψυχής πού είναι; Το άγγιγμα που αφήνει όμορφες εικόνες και όχι μορφοποιημένες φρίκες. Αυτό που πάει παραπέρα το μυαλό και την καρδιά μας... Το σημάδι που μπορεί να έχουμε βρει αλλά μπορεί και όχι. Ή το

Πολλές φορές, χτίζουμε στο κεφάλι μας ολόκληρα κάστρα ή αντίθετα φτιάχνουμε παραμύθια με πρίγκιπες γιατί κάπως θέλουμε να νιώσουμε καλύτερα. Αλλά τα σημάδια είναι εκεί κι απλά, εμείς, δεν θέλουμε να τα δούμε γιατί μας πληγώνουν. Αν κάποιος σε αναζητά, σε ψάχνει, σε θέλει, το καταλαβαίνεις από διάφορα στοιχεία. Αν δεν θέλει και καλά κάνει,  ίσως θα έπρεπε να το πει ξεκάθαρα, χωρίς περιστροφές, ή μπορεί να στο δείχνει αλλά εσύ αρνείσαι να το δεις. Όταν, όμως, τα μηνύματα είναι διφορούμενα, τότε τα πράγματα μπλέκονται. Αν, στο ενδιάμεσο, μπλέκονται κι άλλοι έρωτες που πέφτουν ξαφνικά από διάφορα σημεία, εκεί στέκεσαι με το στόμα ανοιχτό και δεν ξέρεις τι να κάνεις... Στο κάτω κάτω, δεν θα έπρεπε τα πράγματα να είναι πιο απλά; Κι όσο κι αν σου αρέσουν οι hard core φάσεις, ακόμα κι αν θες ένα επίπεδο δυσκολίας γιατί αλλιώς βαριέσαι εύκολα, κάπου νιώθεις ότι μια κατάσταση δεν τραβάει. Είναι και ζήτημα αξιοπρέπειας του καθενός το πώς βλέπει το καθετί. Δεν μπορείς να στρα

Θυμός για τ'ανείπωτα... Θλίψη για τον θυμό... Δεν ήξερες και πώς να ξέρεις πως το να γίνομαι απότομη είναι τρόπος να μην εκφράζονται τ' αληθινά μου συναισθήματα, η αγάπη που έχω για σένα, ο πόνος που νιώθω όταν το βλέμμα σου καθρεφτίζεται στα μάτια μου... Λυπάμαι που ταυτίζομαι τόσο με τις ηρωίδες των μυθιστορημάτων που αγαπώ, με τους συγγραφείς που λατρεύω, με τις ταινίες που μ' αγγίζουν, με τα πιστεύω των ανθρώπων που θαυμάζω... Ένας απ' αυτούς ίσως είσαι κι εσύ... Δε σε κατηγορώ που δεν κατάλαβες τι κρύβει μέσα του αυτό το κεφάλι, πώς να καταλάβεις; Στροβιλίζομαι στη μουσική της καρδιάς σου, στους ήχους της φωνής σου, στην αλήθεια της ψυχής σου... Γίνεται κανείς να βλέπει κάθε μέρα τα χρώματα διαφορετικά, μέσα από το καλειδοσκόπιο των συζητήσεών μας, μέσα από το πρίσμα των σκέψεών μας; Γίνεται κανείς ν' αγαπάει κάποιον άλλο τόσο που να μη μπορεί να το εκφράσει; Γίνεται να προχωράει μόνο με τη δύναμη της αγάπης που ξέρει ό

Συχνά, αναρωτιέται κανείς αν ένας άνθρωπος που περνάει πολύ χρόνο με κάποιον άλλο και μοιράζεται μαζί του σκέψεις και συναισθήματα, καλλιεργώντας έτσι μια σχέση εμπιστοσύνης αλλά και συνάμα εξομολογητικού τύπου, δεν  είναι σαν να μπαίνει σε μια διαδικασία "θεραπείας"; Ποια είναι τα όρια στη σχέση μεταξύ του "θεραπευομένου" και του "θεραπευτή", αν θα μπορούσε κανείς να τους ονομάσει έτσι; Γιατί θα μπορούσαν να αποκαλεστούν και έτσι όταν κατά κάποιο τρόπο ο καθένας και λόγω ιδιότητας ή θέσης , παίρνει αυτό τον ρόλο. Πώς μπορεί κανείς να ξεχωρίσει τα πραγματικά του συναισθήματα όταν μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία; Επιτρέπεται να δημιουργηθούν ερωτικές σχέσεις μεταξύ αυτών των δύο ή είναι λάθος γιατί είναι πολύ περίπλοκο; Είναι σαν να εκμεταλλεύεται ο θεραπευτής που είναι σε θέση ισχύος, τον άλλο; Μήπως αυτός που έχει μπει στη θέση του θεραπευόμενου κάνει μεταβίβαση στο πρόσωπο του άλλου, όλα όσα θα ήθελε σχηματίζοντας ένα πρόσωπο εξιδανικευ

Μα, αυτοί οι Κινέζοι, για όλα έχουν ένα γνωμικό και ένα απόφθεγμα... Αλλά, σχεδόν πάντα έχουν και δίκιο. Αυτό το απόφθεγμα, δίνει κουράγιο και σε κάνει να αναρωτηθείς για το πόσες φορές, μια αποτυχία, ένα λάθος, σε έκανε να αλλάξεις ρότα, να αναθεωρήσεις πράγματα και τελικά να οδηγηθείς σε ένα άλλο μονοπάτι που τελικά σε έφερε πιο κοντά σε σένα και στο τι θες. Μας έχουν μάθει να θέλουμε να είμαστε σωστοί, τυπικοί, σε όλα ηθικοί, ενώ πολλές φορές το να μάθεις να αποτυγχάνεις είναι αυτό που ουσιαστικά σε βοηθάει. Στην κοινωνία του λάθους και του σωστού το να βγεις από τα καλούπια, να φας τα μούτρα σου, να αποτύχεις στη δουλειά, στον έρωτα, στις συμβάσεις που επιτάσσει το σύστημα, σε κατατάσσει αυτόματα σε μία βαθμίδα κατώτερη. Το να εκφράζεις αρνητικά συναισθήματα, σε ωθεί πολλές φορές στο να προσπαθείς να τα καταπιέσεις, γιατί δεν είναι σωστό να τα λες, να γκρινιάζεις, να θυμώνεις, να τσαντίζεσαι. Νιώθεις ενοχή γιατί δεν είναι πρέπον να δείχνεις αδυναμίες. Αλλά, πειράζει

Μερικές φορές, αναρωτιέμαι για το τι κουβαλάει ο καθένας στο κεφάλι του, ενώ ούτε εγώ η ίδια δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς τι κρύβω μέσα μου. Όσο και να προσπαθώ να κατανοήσω τις πτυχές της ύπαρξής μου, κάποιες μου ξεγλιστράνε, όπως οι σταγόνες που πέφτουν πάνω στα φύλλα και χάνονται στη γη. Αυτό που κατανοώ, όμως, είναι ότι οι άνθρωποι είμαστε ένα κράμα απόψεων, συναισθημάτων, σκέψεων και κυρίως έχουμε αδυναμίες. Αλλά, ακόμα και το πιο τέλειο έργο τέχνης, σε αγγίζει όταν εντοπίζεις ένα ψεγάδι που σε συγκινεί. Δεν χρειάζεται να παλεύουμε όλη την ώρα με τα τέρατά μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είμαστε σε ένα δρόμο βελτίωσης και ανακατάταξης  του είναι μας. Νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω όλους μου τους φίλους που υπάρχουν δίπλα μου και όχι πάνω μου σαν στρείδια, κατανοώντας τις απίστευτες συγκρούσεις που έχω μέσα μου, παράλληλα με τις τάσεις απομόνωσης μου, χωρίς να με κρίνουν. Η αγάπη μου για αυτούς είναι σίγουρη, αλλιώς δεν θα επέλεγα τους συγκεκριμένους ανθρώπο

Και σήμερα που έχασα τον έλεγχο, επιτέλους, ήρθε η ώρα να παραδεχτώ τι νιώθω... Μα πώς μπορώ να είμαι τόσο επιφυλακτική απέναντι στα ίδια μου τα συναισθήματα; Απέναντι σε έναν άνθρωπο που με έχει βοηθήσει τόσο από την αρχή της χρονιάς; Που μου έχει αποδείξει με τη στάση ζωής του κάθε μέρα, πόσο αξιόλογος είναι; Να ήξερε πόσο τον θαυμάζω... Πόσο βαθιά ερωτευμένη είμαι μαζί του...Πως δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου ίδια από δω και πέρα, χωρίς την παρουσία του... χωρίς το χέρι του μέσα στο δικό μου... Πόσο με ηλεκτρίζει η σκέψη του, η αλήθεια του, το βλέμμα του, ο τρόπος που αντιμετωπίζει το καθετί... Στο κάτω κάτω, ακόμα και αν δε νιώθει τίποτα για μένα ερωτικό, δε θα ήταν σωστό να του παραδεχτώ πώς νιώθω; Για να ξέρει; Γιατί αυτός ο άτιμος ο φόβος πάντα; Να με κρατάει πίσω; Μακάρι να βρω το κουράγιο να παραδεχτώ τι έχω μέσα στο κεφάλι μου, να πάψω να αυτοσυγκρατούμαι τόσο πολύ για να μην πληγωθώ...

Δεν έχω τίποτα άλλο να προσθέσω σήμερα... Έρως ανίκατε μάχαν, Έρως, ός εν κτήμασι πίπτεις, ός εν μαλακαίς παρειαίς νέάνιδος εννυχεύεις, φοιτάς δ’ υπερπόντιος εν τ’ αγρονόμοις αυλαίς, καί σ’ ούτ’ αθανάτων φύξιμος ουδείς ούθ’ αμερίων σέ γ’ ανθρώπων. Ο δ’ έχω μέμηνεν. Σύ καί δικαίων αδίκους φρένας παρασπάς επί λώβα, σύ καί τόδε νείκος ανδρών ξύναιμον έχεις ταράξας· νικά δ’ εναργής βλεφάρων ίμερος ευλέκτρου νύμφας, τών μεγάλων πάρεδρος εν αρχαίς θεσμών. Άμαχος γάρ εμπαίζει Θεός, Αφροδίτα. Νυν δ’ ήδη `γώ κ’ αυτός θεσμών έξω φέρομαι τά δ’ ορών ίσχειν δ’ ουκέτι πηγάς δύναμαι δάκρυων. Έρως ανίκατε μάχαν. Έρως.

Όταν βλέπεις τα πράγματα, τις καταστάσεις, τους ανθρώπους μεμονωμένα, δεν μπορείς να διακρίνεις την ομορφιά που διακατέχει τα πάντα. Αναλώνεσαι σε μικρά πράγματα που σε ενοχλούν, επικεντρώνεσαι σε αρνητικά σημεία και δεν βλέπεις πιο πέρα. Σε αυτό που μας ενώνει, στην ολότητα, στην κρυφή ομορφιά που υπάρχει σε καθετί. Αλλά αυτή η άτιμη η τέχνη, από τον πιο μικρό πίνακα, από την πιο μέτρια ταινία, μέχρι τα αριστουργήματα που αγγίζουν τα κομμάτια της ψυχής σου που δεν ήξερες καν ότι υπάρχουν, σε ωθεί στο να δεις τα σημαντικά της ύπαρξης. Αυτής της ύπαρξης που σε ταλανίζει χρόνια αλλά και που σε σπρώχνει στο να ψάχνεις βαθιά τους ανθρώπους. Αυτό που μένει, όσα χρόνια και αν περάσουν, όσο και αν χάνεις ανθρώπους και τους ξαναβρίσκεις, όσο και να αρνείσαι την σύνδεση που υπάρχει μεταξύ σας, είναι η αγάπη. Η αγάπη, η οποία αλλάζει μορφές, τρόπους, επίπεδα, διακλαδώνεται όμως και επανέρχεται πιο δυνατή, γιατί αυτή είναι η κρυφή ομορφιά της. Να αλλάζει, να ενώνει και να σο

Όταν μιλάς με τους ανθρώπους, θα ήθελες να είναι αληθινοί και ξεκάθαροι. Γιατί όταν είσαι καλός αγωγός των δονήσεων των άλλων, των ενεργειών τους, όταν απορροφάς τα συναισθήματά τους στο τριπλάσιο από ότι άλλοι, δύο τρόποι υπάρχουν να μπορέσεις να το διαχειριστείς: Είτε να απαιτείς αυθεντικότητα από όλους όσους αγαπάς πραγματικά ή  να διοχετεύεις την ένταση όσων νιώθεις στη δημιουργία. Δεν χρειάζεται να είσαι αυστηρή με τους ανθρώπους, ούτε με τον εαυτό σου, αλλά θα ήθελες να υπάρχει περισσότερη ειλικρίνεια και αμεσότητα. Σε μπερδεύουν τα μισόλογα, οι απαντήσεις οι διφορούμενες, οι διττές αλήθειες. Όπως εσύ είσαι όσο μπορείς ειλικρινής με τους άλλους και αυθεντική, έτσι και οι άλλοι θα περίμενες να είναι απέναντί σου, αλλά αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Έχει κόστος το να είσαι αληθινός, κόστος προσωπικό αλλά και κοινωνικό πολλές φορές, αλλά τι να κάνεις, έτσι είσαι και αυτό το μονοπάτι ακολουθείς... Όποιος δεν μπορεί να το αντέξει αυτό, ας πάρει άλλο δρόμο...

Διανύοντας μία περίοδο δύσκολη, αυτή του να αφήνεις το κίνημα στην άκρη, δηλαδή ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής σου ν' αλλάζει και να προχωράς σε νέους δρόμους, είναι μία επίπονη διαδικασία. Αυτή η χρονιά σημαδεύτηκε από διάφορα γεγονότα, επαφές διαφορετικές με ανθρώπους που άλλαξαν τον ρου της πραγματικότητάς μου για λίγο. Παίρνοντας μια απόσταση από όλα αυτά και χωρίς να θεωρώ ότι πήγαν όλοι ο αγώνες στράφι, ούτε ότι δε θα βρω τρόπο να τους συνεχίσω, νιώθω ότι αφιέρωσα μεγάλο κομμάτι του είναι μου σε κάτι που δεν ήταν όπως νόμιζα. Αλλά, τελικά, τα περισσότερα πράγματα στη ζωή έτσι κάπως δεν είναι; Αλλιώς ξεκινάνε και αλλού πάνε, μάλλον αυτή όμως είναι και η εξέλιξη της χρονικής συνέχειας. Αυτή είναι η ομορφιά και η ασχήμια συνάμα της ύπαρξης, αλλά όταν νιώθεις ότι πια δεν μπορείς να δώσεις, ότι έχεις καεί, είναι καιρός να φεύγεις. Να δίνεις χώρο σε σένα, στα συναισθήματά σου, στην αγάπη που έχεις μέσα σου και στο πώς θα βρεις τρόπο να την διοχετεύσεις αλλού, σε κά

Ένιωθε το καθετί τόσο έντονα που πολλές φορές δεν το άντεχε. Όταν λυπόταν, όταν χαιρόταν, όταν θύμωνε. Αλλά, ειδικά, όταν ερωτευόταν, όλα άλλαζαν. Τότε ένιωθε ακόμα πιο έντονα τις δονήσεις του είναι του, τον απόηχο των σκέψεών του, τα βλέμματα του αντικειμένου του πόθου του, ένιωθε ότι τον τρυπούσαν.  Κάποιοι άνθρωποι αγγίζουν την ελαφρότητα του είναι, άλλοι όμως εφάπτονται με την ανυπέρβλητη μαγεία των συναισθημάτων και γίνονται ένα με τον έρωτα. Τόσο που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την αλήθεια από το ψέμα, την φαντασία από την πραγματικότητα, το εδώ από το εκεί. Ας γινόταν να νιώθει λιγότερο, να βλέπει πιο απαλά τα χρώματα της ψυχής, να μην ακούει το τραγούδι των πόθων του τόσο που να ανατινάσσεται όλη του η ύπαρξη... Σιγομουρμούριζε, αγάπης αγώνας άγονος, αν και δεν το πίστευε... Η αγάπη δεν είναι άγονος αγώνας, είναι το στοίχημα που βάζουμε με το μέλλον για να γίνουν οι νότες μας τραγούδι, τα φιλιά μας καινούρια αρχή, τα γράμματα των ονομάτων μας σφραγίδα ενός καλ

Με αφορμή τους στίχους του Βάρναλη, από "το φως που καίει", που είδα σε μια έκθεση ζωγραφικής,  έτσι ξαφνικά όλα άλλαξαν... Κάπως έτσι, εμπνεύστηκα τούτο το κείμενο, με αναφορά τον έρωτα που πάντα μας καίει τα σωθικά, είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε... Γιατί και ο έρωτας είναι σαν τη θάλασσα, βαθύς, απύθμενος, σκοτεινός αλλά και συνάμα φωτεινός, ρηχός, ανανεωτικός και κεραυνοβόλος... Λες πως δεν θα ερωτευτείς κάποιους ανθρώπους διότι είναι πολύ διαφορετικοί, δεν έχετε κοινά ακούσματα, μέρη, στίχους, μουσικές αλλά εκεί που δεν το περιμένεις, συνειδητοποιείς πως μπορεί να έχετε κοινό το τραγούδι της καρδιάς, των συναισθημάτων, της μεταλαμπάδευσης του είναι σας...  Και κάπως έτσι όλα ξεκινούν αλλιώς, εκεί που έλεγες πως όλα τελειώνουν... Να σ' αγναντεύω θάλασσα, να μη χορταίνω Απ' το βουνό ψηλά. Στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω Απ' τα μαλάματά σου τα πολλά. χυμάει μες απ' τα σύνεφα θαμπωτικά γελώντας Να ναι χινοπωριάτικο

Ποιες σκέψεις είναι δικές μας; Ποιες δεν είναι; Η στάση ζωής μας είναι δικό μας επίτευγμα ή των άλλων; Η ζωή μας όλη είναι διαμορφωμένη πάνω στις πεποιθήσεις που μας πέρασαν ή είναι προϊόν δικής μας διεργασίας; Σίγουρα δεν υπάρχει μία αλήθεια και σίγουρα δεν είμαστε ούτε το ένα, ούτε το άλλο, αλλά ένα συνονθύλευμα όλων αυτών των επιρροών αλλά και των δικών μας σκέψεων, γνώσεων και αναζητήσεων. Όμως αυτό που μπορεί να μας βάλει σε προβληματισμό είναι το πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά που είναι η ελπίδα, ο σπόρος κάθε χαράς και αλλαγής, να γίνουν ελεύθεροι άνθρωποι, με ελεύθερη βούληση και καθαρή σκέψη... Χωρίς δογματισμούς, χωρίς εμμονές και προκατασκευασμένες απόψεις... Υπάρχουν πεπατημένες; Μάλλον όχι, ούτε και απαντήσεις ξεκάθαρες, αλλά σίγουρα υπάρχουν μονοπάτια. Να μη γίνουν ενήλικες με άγχη, με φόβους και φοβίες... Να μην επαναλαμβάνουν μοτίβα, αλλά να βρίσκουν λύσεις και να τολμούν... Αλλά, άνθρωποι θα είναι και αυτοί και αυτή είναι ίσως και μια από