Μiss Austen regrets....

Θυμός για τ'ανείπωτα...

Θλίψη για τον θυμό...

Δεν ήξερες και πώς να ξέρεις πως το να γίνομαι απότομη είναι τρόπος να μην εκφράζονται τ' αληθινά μου συναισθήματα, η αγάπη που έχω για σένα, ο πόνος που νιώθω όταν το βλέμμα σου καθρεφτίζεται στα μάτια μου...

Λυπάμαι που ταυτίζομαι τόσο με τις ηρωίδες των μυθιστορημάτων που αγαπώ, με τους συγγραφείς που λατρεύω, με τις ταινίες που μ' αγγίζουν, με τα πιστεύω των ανθρώπων που θαυμάζω...

Ένας απ' αυτούς ίσως είσαι κι εσύ...

Δε σε κατηγορώ που δεν κατάλαβες τι κρύβει μέσα του αυτό το κεφάλι, πώς να καταλάβεις;

Στροβιλίζομαι στη μουσική της καρδιάς σου, στους ήχους της φωνής σου, στην αλήθεια της ψυχής σου...

Γίνεται κανείς να βλέπει κάθε μέρα τα χρώματα διαφορετικά, μέσα από το καλειδοσκόπιο των συζητήσεών μας, μέσα από το πρίσμα των σκέψεών μας;

Γίνεται κανείς ν' αγαπάει κάποιον άλλο τόσο που να μη μπορεί να το εκφράσει;

Γίνεται να προχωράει μόνο με τη δύναμη της αγάπης που ξέρει ότι υπάρχει ανάμεσά μας;