δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Κλείνω τα μάτια,γίνομαι δέκα χρονών και βρίσκομαι σε ένα θεωρείο του θεάτρου Απόλλων, με τις αδερφές μου και τους γονείς μου.Στην αρχή χασκογελάμε αλλά μετά αρχίζουμε και παρατηρούμε γύρω μας... Κόκκινα βελούδινα καθίσματα...Τα φώτα σβήνουν... Το φως από τους προβολείς πέφτει πάνω στις κουρτίνες που παραμερίζουν στην σκηνή...Παρατηρώ τις σκονίτσες του φωτός που λαμπυρίζουν... Και...εκείνο το λεπτό πριν να ξεκινήσει κάποιο θέατρο νιώθω μια ευτυχία ανέλπιστη... Σαν να μοιράζομαι ένα μυστικό με τον εαυτό μου και την τέχνη...Ακούγεται μια όμορφη μελωδία... Να,η παράσταση ξεκινά!!!Οι ηθοποιοί ανεβαίνουν στο πάλκο και μας χαιρετούν!Ήταν νομίζω το "όνειρο του Σκιάχτρου", μία από τις πρώτες παραστάσεις που είχα δει στο συγκεκριμένο θέατρο. Παρακολουθώ τις περιπέτειες του σκιάχτρου και η αγωνία μου μεγαλώνει... Επίσης,θυμάμαι πολύ έντονα τις συναυλίες της ορχήστρας Πατρών, που πηγαίναμε και παρακολουθούσαμε ως μαθητές του Ωδείου δωρεάν.Κατευθυνόμασταν στον εξώστη και παρ'ό

Ένας μήνας με πολλές σημαντικές ημερομηνίες...Ένας μήνας ορόσημο αλλαγών και γεγονότων... Είσοδος στον χειμώνα,μήνας Χριστουγέννων,Δεκεμβριανά,θάνατος του Αλέξη... Αυτές οι μέρες όμως δικαιωματικά ανήκουν στον Αλέξη και στον κάθε Αλέξη που έπεσε θύμα της κρατικής καταστολής και της αστυνομικής βίας...Καλτεζάς,Κομνηνός, Κανελλοπούλου και πόσοι άλλοι... Δεν ξεχνάμε,συνεχίζουμε την πάλη και ας μας πατάνε, ας μας στερούν όλα τα δικαιώματά μας, ας μας τουφεκίζουν τα όνειρα...Τα όνειρά μας, όπως έχω ξαναπει, είναι αλεξίσφαιρα και δεν τα τρυπάνε οι σάπιες σφαίρες των ανέντιμων καιροσκόπων... Ο Δεκέμβρης λοιπόν του 2008, ήταν ερώτηση και όχι απάντηση! Ερώτηση ενός κόσμου που με αφορμή το συμβάν του θανάτου του Αλέξη, κατέβηκε στους δρόμους,οργανώθηκε, ξέσπασε, αναρωτήθηκε,πόνεσε,έκλαψε... Ερώτηση από όλους εμάς που ήμαστε κάτω κάθε μέρα και ψάχναμε να βρούμε την αιτία όλων αυτών... Ερώτηση λοιπόν για το αν θα ρίξουμε τα πέπλα αυτής της άθλιας πολιτικής που μας ασκείται, αν θα τα