θέατρο Απόλλων........

Κλείνω τα μάτια,γίνομαι δέκα χρονών και βρίσκομαι σε ένα θεωρείο του θεάτρου Απόλλων, με τις αδερφές μου και τους γονείς μου.Στην αρχή χασκογελάμε αλλά μετά αρχίζουμε και παρατηρούμε γύρω μας...
Κόκκινα βελούδινα καθίσματα...Τα φώτα σβήνουν... Το φως από τους προβολείς πέφτει πάνω στις κουρτίνες που παραμερίζουν στην σκηνή...Παρατηρώ τις σκονίτσες του φωτός που λαμπυρίζουν...
Και...εκείνο το λεπτό πριν να ξεκινήσει κάποιο θέατρο νιώθω μια ευτυχία ανέλπιστη...
Σαν να μοιράζομαι ένα μυστικό με τον εαυτό μου και την τέχνη...Ακούγεται μια όμορφη μελωδία...

Να,η παράσταση ξεκινά!!!Οι ηθοποιοί ανεβαίνουν στο πάλκο και μας χαιρετούν!Ήταν νομίζω το "όνειρο του Σκιάχτρου", μία από τις πρώτες παραστάσεις που είχα δει στο συγκεκριμένο θέατρο.
Παρακολουθώ τις περιπέτειες του σκιάχτρου και η αγωνία μου μεγαλώνει...

Επίσης,θυμάμαι πολύ έντονα τις συναυλίες της ορχήστρας Πατρών, που πηγαίναμε και παρακολουθούσαμε ως μαθητές του Ωδείου δωρεάν.Κατευθυνόμασταν στον εξώστη και παρ'όλο που πολλές φορές γελούσαμε ή βαριόμασταν, μετά από κάποιο σημείο παρακολουθούσαμε με μεγάλη προσοχή και σιγά σιγά μας έγινε και απαραίτητη συνήθεια...

Η πρώτη μου επαφή με την τέχνη και με το θέατρο αυτό ήταν μαγική...Θυμάμαι ακόμα την μυρωδιά του κτιρίου,γλυκιά και ζεστή...Ένιωθα μια σιγουριά και μια ασφάλεια που με βοήθησε και αργότερα πολλές φορές όταν την έφερνα στη μνήμη μου.Ένα σχοινί που με έδενε με το παρελθόν και με όμορφες στιγμές.
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ειδήμων στην τέχνη,παρ'όλο που αγαπώ πολλές μορφές της.Ξέρω όμως πως είναι για μένα ένα καταφύγιο,ένας τρόπος να δω καινούρια πράγματα, να βρω διεξόδους, να δημιουργήσω και να πάρω ιδέες ή απλά και μόνο να διασκεδάσω.

Ένα μωσαϊκό ιδεών,συναισθημάτων και γεμάτο μνήμες αυτό το θέατρο...Ίσως και μια παρότρυνση για αλλαγή ή για μια επιστροφή σε μέρες πιο απλές και πιο αληθινές!!