δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Το μήνυμα της 28 ης Οκτωβρίου είναι περισσότερο επίκαιρο από ποτέ. Βιώνουμε  μία από τις ΠΙΟ ΤΡΑΓΙΚΕΣ στιγμές της ιστορίας, γι’αυτό και καλούμαστε να πούμε ΟΧΙ. ΟΧΙ  σε όλους αυτούς που καταπατούν τη ζωή μας, τα δικαιώματά μας και την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ μας. Ν’ αντισταθούμε στους κάθε λογής εξουσιαστές, στο μνημόνιο, σ’ αυτούς που ευτελίζουν την ανθρώπινη υπόστασή μας. Μα τώρα περισσότερο από ποτέ, νιώθουμε σαν μαριονέτες που παίζουν μαζί της η Μέρκελ, Ο ΓΑΠ, ο Βενιζέλος, η Eurostat και πολλοί άλλοι... 'Οχι στην καταπάτηση της αξιοπρέπειάς μας,ΌΧΙ στην παράλογη πολιτική,ΟΧΙ στα ΜΜΕ που με το παιχνιδάκι που παίζουν έχουν ξεφτιλίσει την δημόσια υπόστασή μας και την ηθική μας.... Αρνούμαστε να είμαστε ένα πιόνι στη σκακιέρα των μεγαλο-πολιτικών.θα γίνουμε αυτοί που θα ρίξουμε την σκακιέρα και αυτό θα το κάνουμε όλοι μαζί.Να πέσουν πια τα προσωπεία και να αναλάβουμε όλη την ευθύνη του ποιοι είμαστε και γιατί υπάρχουμε σ'αυτόν τον κόσμο.....  Ας βγούμε στους δρόμους, σαν τους ήρωες τ

Δεν είναι κρίμα κι' άδικο, παραλογιά μεγάλη, να στέκουν τα παλιόδεντρα και τα σαρακιασμένα, να πέφτουνε τα νιόδεντρα με τάνθη φορτωμένα; Θυμάμαι όταν ήμουν στην τρίτη δημοτικού,πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα,η μητέρα μιας πολύ καλής μου φίλης, η κυρία Μαρία.Ένας φοβερός άνθρωπος,καλλιεργημένος, με πολύ χιούμορ και αν και την θυμάμαι αμυδρά,ξέρω πως την αγαπούσα πολύ.Σαν τώρα,ακούω τον χτύπο του τηλεφώνου στο δωμάτιο των γονιών μου,στο παλιό σπίτι, να ηχεί περίεργα και προειδοποιητικά στην ησυχία της νύχτας.Μια κοινή φίλη μας ενημέρωσε για το θάνατο της αγαπημένης φίλης.....Από τότε τρέμω σαν ακούω να χτυπάει αργά το βράδυ,τηλέφωνο σταθερό....Μου έρχονται στο νου οι μνήμες της απελπισίας και του έντονου συναισθήματος της αδικίας που με πλημμύριζε....Γιατί;Γιατί να χαθεί έτσι; Η αδερφή μου τότε, είχε γράψει ένα κείμενο σε ένα χαρτί-αφιέρωμα και είχε παραθέσει αυτούς τους στίχους από ένα δημοτικό τραγούδι,που τους είχαμε πρωτοδιαβάσει στο βιβλίο της Ζωρζ Σαρή "Κρίμα και άδ

Drive me crazy............... There's something inside you,it's hard to explain... Φταίει η κρίση;Φταίει το παρελθόν που με ταλανίζει και θέλω να το ξεχάσω; Φταίει ότι ο θαυμασμός από τον έρωτα απέχει ελάχιστα;(τουλάχιστον για μένα...) Ή μήπως ότι κάποια άτομα χωρίς να το περιμένεις σε εκπλήσσουν τόσο απρόσμενα που παθαίνεις μια ταραχή; Πολύ καιρό είχα να νιώσω έτσι....Πως ο έρωτας είναι ένα ευγενές αίσθημα,που σε εμπνέει.... Πόσο ταυτίζομαι με τον ηρωα της ταινίας (Drive), αυτή την περίοδο που θυσιάζεται για ένα πρόσωπο που αγαπά και ας ξέρει πως δεν πρόκειται να οδηγήσει αυτό πουθενά,γιατί είναι καταδικασμένο εκ των προτέρων...Ελπίζω βέβαια, να μην φτάσω στις ακραίες συμπεριφορές του psycho αφενός,αλλά τρομερά ταλαντούχου αφετέρου, πρωταγωνιστή!! Αλλά πώς να ξεχάσεις αυτό που σε βασανίζει όταν τον συναντάς κάθε μέρα;Πώς;; Μάλλον πρέπει να συνέλθω...Δεν είναι δυνατόν να παίρνω πάλι λάθος διαδρομές που είναι και απέλπιδες και δεν έχουν ανταπόκριση....Πόση παράνοια πια

  Καλούμαι να πω έναν λόγο για την 28η Οκτωβρίου.....Και μου φαίνεται τόσο γελοίο αυτό,να ασχολούμαστε με εθνικές γιορτές ενώ ο κόσμος καίγεται... Αλλά και για να πούμε την αλήθεια,ποιος καίγεται;Δεν θα έπρεπε να είχε καεί; Αφού θα τον πω αυτό τον ρημάδη τον λόγο,μήπως πρέπει να πω κάτι τρανταχτό; Ας πούμε:"ΛΕΜΕ  ΟΧΙ σ'αυτούς που εξουσιάζουν τις ζωές μας,που μας ποδοπατάνε,που μας στερούν τα δικαιώματά μας". Μα τώρα περισσότερο από ποτέ, νιώθω σαν μαριονέτα που παίζουν μαζί της η Μέρκελ, Ο ΓΑΠ, ο Βενιζέλος, η Eurostat και πολλοί άλλοι... 'Οχι στην καταπάτηση της αξιοπρέπειάς μας,ΌΧΙ στην παράλογη πολιτική,ΟΧΙ στα ΜΜΕ που με το παιχνιδάκι που παίζουν έχουν ξεφτιλίσει την δημόσια υπόστασή μας και την ηθική μας.... Αρνούμαι να είμαι ένα πιόνι στη σκακιέρα των μεγαλο-πολιτικών.θα γίνω αυτή που θα ρίξει την σκακιέρα και αυτό θα το κάνουμε όλοι μαζί.Να πέσουν πια τα προσωπεία και να αναλάβουμε όλη την ευθύνη του ποιοι είμαστε και γιατί υπάρχουμε σ'αυτόν τον κόσμο.

  Όταν φτάνει ο κόμπος στο χτένι,γίνεται ένα περίεργο κλικ στα μυαλά πολλών ανθρώπων και η απελπισία τους γίνεται κίνητρο πάλης...Αλλά έτσι θα έπρεπε να είναι τα πράγματα;Να πρέπει να φτάνουμε στο έσχατο σημείο, σε ένα βήμα πριν την κατάρρευση και την ανεπανόρθωτη λαβωματιά της αξιοπρέπειάς μας για να δράσουμε; Ποτέ δεν το κατάλαβα αυτό και -συγχωρέστε το εριστικό ύφος μου- ούτε και θα το καταλάβω.Παρ'όλο που χαίρομαι που επιτέλους οι άνθρωποι παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους, δεν παύει να με διακατέχει ένα συναίσθημα περίεργο,ανάμεικτο με θλίψη, δεν μπορώ να το εξηγήσω... Θα συνεχίσω να παλεύω και πόσο μάλιστα τώρα που υπάρχουν και άλλοι περισσότεροι δίπλα μας και όχι οι ίδιοι και οι ίδιοι αλλά...... Κάπως αλλιώς είχα φανταστεί την εξέλιξη του ανθρώπου,των καταστάσεων και της διεκδίκησης....Μακάρι ν'αλλάξω γνώμη αργότερα,αλλά κάτι με προειδοποιεί πως η πάλη που προέρχεται από ανθρώπους μη συνειδητοποιημένους είναι λειψή.....   Δεν θέλω να παρεξηγηθώ,δεν θεωρώ τον εαυτό μου κ

Τελευταία σκέφτομαι λες και είμαι 100 χρονών γραία!! "Χμ...Αν δεν είχα κάνει εκείνη την επιλογή και είχα κάνει την άλλη,αν ήμουν τότε έτσι και είχα δράσει έτσι,τώρα θα ήμουν εκεί και αλλιώς!!!"Βράστα Χαράλαμπε κοινώς!! Όμως δεν μετανιώνω για τίποτα από αυτά που έκανα,απλά αναρωτιέμαι:Πήρα τη ζωή μου ΛΑΘΟΣ;Και αν ναι πώς να την αλλάξω;Ο Μπουσκάλια λέει(και καλά τα λέει αλλά πώς τα κάνεις!!) πως όταν δεν σε ικανοποιεί η ζωή σου,το περιβάλλον σου, αυτοί που το αποτελούν,άλλαξέ το...Άλλαξε το τοπίο σου.... Πανεύκολο!!Τόσα χρόνια αυτό προσπαθώ να κάνω και νομίζω πως έχω μπερδευτεί από τις πάμπολλες αλλαγές,χε.... Το θέμα είναι πως έχω μπερδευτεί τρομερά(για άλλη μια φορά) με τα συναισθήματά μου....Τι πρωτότυπο!Νιώθω κάποια πράγματα πολύ έντονα για κάποιον, που δεν θα έπρεπε ούτε καν να μου περνάει από το μυαλό....Μήπως να κάνω λοβοτομή;Πιο εύκολο ε; Αδικίες της ζωής.....Να ξέρεις πως ο άλλος θα μπορούσε να είναι το άλλο σου μισό(τι μελό...),αλλά αποκλείεται να γίνει...Λάθος ώ

Το παράθυρό μου είναι μισό,λόγω ενός βομβαρδισμού βλακείας.Αλλά έστω και έτσι,βλέπω μέσα από ένα πρίσμα μισό,το παράλογο και το λογικό. Τις καμήλες που τρέχουν στην έρημο για νερό και πέφτουν πάνω στον Πάγκαλο και του λένε: «Όχι από εδώ βρε παχύδερμο,τράβα προς την ζούγκλα!» Βλέπω μανάδες να τραβάνε τα παιδιά τους από το χέρι,να πάνε γρήγορα στο σπίτι γιατί το φαγητό θα καεί,τα φασολάκια με τη λάθος σάλτσα που μυρίζουν σαν μοσχαράκι,αλλά αυτά τραβάνε προς τη Βουλή... Βλέπω μια επαρχιώτικη μιζέρια αλλά και ταξιτζήδες να φωνάζουν για μια καλύτερη ζωή αλλά σε μια γωνία χαμογελάει και τους κλείνει το μάτι   ειρωνικά, η Ντόρα,η Αννούλα και ο Γιωργάκης. Οι φίλοι που ποτέ δεν κατάλαβαν γιατί δεν θέλω να νοικουρευτώ χα,γιατί σκόνταψα σε ένα λάκκο με βρωμόνερα και αξιοπρέπεια και επιμένω να μένω εκεί, μου κουνάνε το χέρι από κάτω και πάνε να πιουν καφέ σ’ένα τρέντι καφέ πιο πέρα. Ο Λένος Χρηστίδης μου φωνάζει καθώς περνά,»Είμαστε ωραίοι τύποι αλλά και λίγο μαλάκες και πρέπει να διαθέτεις πολ