δίκαιο και άδικο....κρίμα και άδικο.....

Δεν είναι κρίμα κι' άδικο, παραλογιά μεγάλη,
να στέκουν τα παλιόδεντρα και τα σαρακιασμένα,
να πέφτουνε τα νιόδεντρα με τάνθη φορτωμένα;

Θυμάμαι όταν ήμουν στην τρίτη δημοτικού,πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα,η μητέρα μιας πολύ καλής μου φίλης, η κυρία Μαρία.Ένας φοβερός άνθρωπος,καλλιεργημένος, με πολύ χιούμορ και αν και την θυμάμαι αμυδρά,ξέρω πως την αγαπούσα πολύ.Σαν τώρα,ακούω τον χτύπο του τηλεφώνου στο δωμάτιο των γονιών μου,στο παλιό σπίτι, να ηχεί περίεργα και προειδοποιητικά στην ησυχία της νύχτας.Μια κοινή φίλη μας ενημέρωσε για το θάνατο της αγαπημένης φίλης.....Από τότε τρέμω σαν ακούω να χτυπάει αργά το βράδυ,τηλέφωνο σταθερό....Μου έρχονται στο νου οι μνήμες της απελπισίας και του έντονου συναισθήματος της αδικίας που με πλημμύριζε....Γιατί;Γιατί να χαθεί έτσι;

Η αδερφή μου τότε, είχε γράψει ένα κείμενο σε ένα χαρτί-αφιέρωμα και είχε παραθέσει αυτούς τους στίχους από ένα δημοτικό τραγούδι,που τους είχαμε πρωτοδιαβάσει στο βιβλίο της Ζωρζ Σαρή "Κρίμα και άδικο".

Δεν είναι κρίμα κι' άδικο, παραλογιά μεγάλη,
να στέκουν τα παλιόδεντρα και τα σαρακιασμένα,
να πέφτουνε τα νιόδεντρα με τάνθη φορτωμένα;

Αυτές τις μέρες,που χάσαμε μια αγαπημένη μορφή,την ξαδερφούλα μας την Νέλλη, που ήταν ένα φοβερό,πανέξυπνο και πολύ γλυκό παιδί, το οποίο έπασχε από μια σπάνια αρρώστια,θυμήθηκα ξανά αυτούς τους στίχους... Αναρωτιέμαι πού είναι η δικαιοσύνη σε αυτόν τον κόσμο,όταν άνθρωποι χάνονται έτσι;Για ποια δικαιοσύνη του Θεού μιλάμε,όταν γίνονται αυτά;Την ώρα που ο παπάς διάβαζε στην εκκλησία κάτι περί δικαιοσύνης,ήθελα να ουρλιάξω.

Ξέρω πως αυτές οι σκέψεις μου μπορεί να ακούγονται πολύ παιδιάστικες και απλοϊκές,αλλά ο πόνος και η απορία παραμένουν τα ίδια,όπως τότε που ήμουν στο δωμάτιό μου και έπνιγα τα αναφιλητά μου στο μαξιλάρι μου,προσπαθώντας να δώσω μια λογική εξήγηση στα φαινόμενα αυτά...Όπως κάθε φορά που η αδικία με κάνει να νιώθω τόσο αβοήθητη που ούτε τα όνειρά μου και οι σκέψεις μου,τα αγαπημένα μου πρόσωπα,τα πράγματα που αγαπώ,δεν είναι για μένα αποκούμπι.

Δεν θα  ξεχάσω ποτέ αυτούς τους 2 ανθρώπους,που πέρασαν από τη ζωή μου και την έκαναν πιο όμορφη με τις ιδέες και το χαμόγελό τους...Τους το χρωστάω σαν ένα δάνειο ψυχής......Σαν ένα συμβόλαιο ζωής.....Τα λέμε στην άλλη πλευρά του ποταμού....