δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Συχνά, αναρωτιέται κανείς αν ένας άνθρωπος που περνάει πολύ χρόνο με κάποιον άλλο και μοιράζεται μαζί του σκέψεις και συναισθήματα, καλλιεργώντας έτσι μια σχέση εμπιστοσύνης αλλά και συνάμα εξομολογητικού τύπου, δεν  είναι σαν να μπαίνει σε μια διαδικασία "θεραπείας"; Ποια είναι τα όρια στη σχέση μεταξύ του "θεραπευομένου" και του "θεραπευτή", αν θα μπορούσε κανείς να τους ονομάσει έτσι; Γιατί θα μπορούσαν να αποκαλεστούν και έτσι όταν κατά κάποιο τρόπο ο καθένας και λόγω ιδιότητας ή θέσης , παίρνει αυτό τον ρόλο. Πώς μπορεί κανείς να ξεχωρίσει τα πραγματικά του συναισθήματα όταν μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία; Επιτρέπεται να δημιουργηθούν ερωτικές σχέσεις μεταξύ αυτών των δύο ή είναι λάθος γιατί είναι πολύ περίπλοκο; Είναι σαν να εκμεταλλεύεται ο θεραπευτής που είναι σε θέση ισχύος, τον άλλο; Μήπως αυτός που έχει μπει στη θέση του θεραπευόμενου κάνει μεταβίβαση στο πρόσωπο του άλλου, όλα όσα θα ήθελε σχηματίζοντας ένα πρόσωπο εξιδανικευ

Μα, αυτοί οι Κινέζοι, για όλα έχουν ένα γνωμικό και ένα απόφθεγμα... Αλλά, σχεδόν πάντα έχουν και δίκιο. Αυτό το απόφθεγμα, δίνει κουράγιο και σε κάνει να αναρωτηθείς για το πόσες φορές, μια αποτυχία, ένα λάθος, σε έκανε να αλλάξεις ρότα, να αναθεωρήσεις πράγματα και τελικά να οδηγηθείς σε ένα άλλο μονοπάτι που τελικά σε έφερε πιο κοντά σε σένα και στο τι θες. Μας έχουν μάθει να θέλουμε να είμαστε σωστοί, τυπικοί, σε όλα ηθικοί, ενώ πολλές φορές το να μάθεις να αποτυγχάνεις είναι αυτό που ουσιαστικά σε βοηθάει. Στην κοινωνία του λάθους και του σωστού το να βγεις από τα καλούπια, να φας τα μούτρα σου, να αποτύχεις στη δουλειά, στον έρωτα, στις συμβάσεις που επιτάσσει το σύστημα, σε κατατάσσει αυτόματα σε μία βαθμίδα κατώτερη. Το να εκφράζεις αρνητικά συναισθήματα, σε ωθεί πολλές φορές στο να προσπαθείς να τα καταπιέσεις, γιατί δεν είναι σωστό να τα λες, να γκρινιάζεις, να θυμώνεις, να τσαντίζεσαι. Νιώθεις ενοχή γιατί δεν είναι πρέπον να δείχνεις αδυναμίες. Αλλά, πειράζει