Η αποτυχία είναι η μητέρα της επιτυχίας...

Μα, αυτοί οι Κινέζοι, για όλα έχουν ένα γνωμικό και ένα απόφθεγμα... Αλλά, σχεδόν πάντα έχουν και δίκιο.

Αυτό το απόφθεγμα, δίνει κουράγιο και σε κάνει να αναρωτηθείς για το πόσες φορές, μια αποτυχία, ένα λάθος, σε έκανε να αλλάξεις ρότα, να αναθεωρήσεις πράγματα και τελικά να οδηγηθείς σε ένα άλλο μονοπάτι που τελικά σε έφερε πιο κοντά σε σένα και στο τι θες.

Μας έχουν μάθει να θέλουμε να είμαστε σωστοί, τυπικοί, σε όλα ηθικοί, ενώ πολλές φορές το να μάθεις να αποτυγχάνεις είναι αυτό που ουσιαστικά σε βοηθάει.

Στην κοινωνία του λάθους και του σωστού το να βγεις από τα καλούπια, να φας τα μούτρα σου, να αποτύχεις στη δουλειά, στον έρωτα, στις συμβάσεις που επιτάσσει το σύστημα, σε κατατάσσει αυτόματα σε μία βαθμίδα κατώτερη. Το να εκφράζεις αρνητικά συναισθήματα, σε ωθεί πολλές φορές στο να προσπαθείς να τα καταπιέσεις, γιατί δεν είναι σωστό να τα λες, να γκρινιάζεις, να θυμώνεις, να τσαντίζεσαι. Νιώθεις ενοχή γιατί δεν είναι πρέπον να δείχνεις αδυναμίες.

Αλλά, πειράζει αν εκφράζεις την οργή σου; Τη στεναχώρια σου; Και ποιο είναι το λάθος και ποιο το σωστό για τον καθένα; 

Πώς γίνεται να είσαι άνθρωπος και να μην νιώθεις όλα αυτά τα όμορφα και επίπονα πολλές φορές συναισθήματα; Την αγάπη, τον πόνο, τη λύπη, την οργή, την απόρριψη, την ικανοποίηση;

Μάλλον δεν πρέπει να λογίζεσαι άνθρωπος αν δεν τα νιώθεις όλα αυτά και πολύ περισσότερο αν δεν αφήνεις τους άλλους να δρουν έτσι, επειδή έμαθες με τέτοιο τρόπο. Αλλά, οι τρόποι μάθησης, ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τη ζωή, για αυτό υπάρχει , για να αλλάζει. Γιατί όλα είναι δρόμος, αλλαγή, συνέχεια.

Δώστε στον εαυτό σας την ευκαιρία να αποτύχει, να ζήσει, να κλάψει, να φωνάξει, να ουρλιάξει.

Μη στοιχειώνετε τις ζωές με τα θρύψαλα των ονείρων που χάσατε, γεμίστε τες με τα χρώματα των καινούριων συναισθημάτων σας και δρόμων σας...