Στο ντιβάνι της ψυχής

Συχνά, αναρωτιέται κανείς αν ένας άνθρωπος που περνάει πολύ χρόνο με κάποιον άλλο και μοιράζεται μαζί του σκέψεις και συναισθήματα, καλλιεργώντας έτσι μια σχέση εμπιστοσύνης αλλά και συνάμα εξομολογητικού τύπου, δεν  είναι σαν να μπαίνει σε μια διαδικασία "θεραπείας";

Ποια είναι τα όρια στη σχέση μεταξύ του "θεραπευομένου" και του "θεραπευτή", αν θα μπορούσε κανείς να τους ονομάσει έτσι; Γιατί θα μπορούσαν να αποκαλεστούν και έτσι όταν κατά κάποιο τρόπο ο καθένας και λόγω ιδιότητας ή θέσης , παίρνει αυτό τον ρόλο.

Πώς μπορεί κανείς να ξεχωρίσει τα πραγματικά του συναισθήματα όταν μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία;

Επιτρέπεται να δημιουργηθούν ερωτικές σχέσεις μεταξύ αυτών των δύο ή είναι λάθος γιατί είναι πολύ περίπλοκο; Είναι σαν να εκμεταλλεύεται ο θεραπευτής που είναι σε θέση ισχύος, τον άλλο;

Μήπως αυτός που έχει μπει στη θέση του θεραπευόμενου κάνει μεταβίβαση στο πρόσωπο του άλλου, όλα όσα θα ήθελε σχηματίζοντας ένα πρόσωπο εξιδανικευμένο; Κάνοντας σ'αυτόν προβολή όλα τα χαρακτηριστικά του ιδανικού;

Είναι άραγε όλα όσα νιώθει επίπλαστα ή είναι αληθινά; Το ίδιο ισχύει και για την άλλη πλευρά και όχι μόνο για τη δική του;

Και πώς μπορεί να το ξεχωρίσει;