δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Pierrot le fou.... Μήπως θέλουμε μόνο αυτό που δεν μπορούμε να έχουμε και όταν συνειδητοποιούμε ότι χάνουμε οριστικά κάτι, αρχίζουμε και τρελαινόμαστε; Και κάνουμε τελείως λάθος σκέψεις, αναρωτιόμαστε αν θα ταιριάζαμε με ανθρώπους που κάποτε θελήσαμε αλλά μετά καταλάβαμε ότι έχουμε τελείως διαφορετικό τρόπο σκέψης και ζωής; Υπερέχει ο έρωτας από τις ανάγκες και το πλάνο πορείας του καθενός ή αυτό που προέχει για τους πιο πολλούς είναι να εκπληρώσουν το χρονοδιάγραμμα της ζωής τους; Τα κουτάκια οικογένεια, δουλειά, χρήμα, κτήματα, σκυλιά- γατιά; Πώς μπορείς να ξέρεις αν κάποιος όντως είναι ερωτευμένος μαζί σου ή αν απλά θέλει να σε εντάξει στο πλαίσιο της καλοκουρδισμένης ζωής του, γιατί αυτό θα αποβεί συμφέρον και για τον ίδιο αλλά και για σένα; Επειδή χτυπάει το καμπανάκι της ηλικιακής "αποκατάστασης"; Όσο και αν μερικές φορές η λογική μου κινείται σε επίπεδα πολύ διαφορετικά, με χαροποιεί ιδιαίτερα αυτό το γεγονός..Γιατί, ποτέ δεν θέλησα να είμαι ένα γρανάζι σ

Ποιος είναι ο θαλάσσιος δρόμος του φεγγαριού; Και πού πάει; Πού μας οδηγεί η μυρωδιά της θαλάσσιας αύρας; Πώς εξηγείται η αίσθηση της απόλυτης απουσίας από το είναι μας, μέσα στο νερό; Γιατί το μπλε μας τραβάει σαν μαγνήτης στο κέντρο της γης; Πώς αδειάζει το μυαλό μέσα στο νερό τόσο απλά; Γιατί όταν πιεζόμαστε να μην βουτάμε τις σκέψεις μας σε κουβάδες με θαλασσινό νερό; Πώς γίνεται οι πολυκατοικίες να κρύβουν τα ηλιοβασιλέματα ή μάλλον γιατί κάποιος ήθελε να κρύψει τα ηλιοβασιλέματα και τις ανατολές; Είναι οι σκέψεις μας κουτιά που τα έχουν κλείσει ή ανοίγουν και σκορπίζονται στον άνεμο; Ποιος έμαθε πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά, που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει και γιατί δεν λες κουβέντα, κρατάς κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα; Είμαστε ξεχαρβαλωμένες κιθάρες και ο Γιάννης ο φονιάς ήταν παιδί μιας Πατρινιάς; Πότε κατάλαβες τον έρωτα στα μάτια του και πόσο καιρό θα κάνεις να ξεχάσεις το βλέμμα του; Πότε θα κάνει ξαστεριά και ποια είναι επιτέλους αυτά

Όλα θολά συγκεχυμένα... Οι άλλοι φτιάχνουν από μας ένα πρόσωπο για δική τους χρήση... ποιοί είμαστε; ... άγνωστο... και μόνο καμιά φορά μέσα στους εφιάλτες μας βρίσκουμε κάτι απ' τον αληθινό εαυτό μας. τΑ ΜονΑχικά βήματα, Τάσος Λειβαδίτης.... Η ζωή μας είναι ένα μυστήριο που δεν μπορούμε να το μοιραστούμε... μια θλίψη τ' απογεύματα σαν άρωμα από παλιά βιβλία και κάθε φορά που προσπερνάμε ένα διαβάτη, είναι σαν να λέμε αντίο σ' όλη τη ζωή. Οι επαναστάτες είναι ανήσυχοι για το μέλλον, οι εραστές για το παρελθόν, οι ποιητές έχουν επωμιστεί και τα δύο. Α ζωή, μια χειραψία με το άπειρο πριν χαθείς για πάντα... Τα παιδιά ξέρουν καλά ότι το αδύνατο είναι η πιο ωραία λύση... ενώ στο βάθος του δειλινού οι δύο οργανοπαίχτες με τ' ακορντεόν παίζανε τώρα για την τύχη και τα καπέλα τους επιπλέανε ναυαγισμένα στη μουσική... Αγαπημένος Λειβαδίτης, πάντα, εδώ, μας δίνεις ελπίδα.....

Πώς να είναι να στροβιλίζεσαι μέσα στον μαύρο παράδεισο της ψυχής σου; Αυτές τις μέρες, συνειδητοποίησα ότι κάποιοι άνθρωποι διασχίζουν τα τούνελ της μαυρίλας τους και δεν μπορούν να δουν παρά μόνο στρεβλωμένες εικόνες. Ο καθρέφτης τους αντιγυρίζει το είδωλό τους, αλλά σε ανάποδη όψη... Αυτό με συγκλόνισε και με στεναχώρησε, διότι δεν μπορώ να φανταστώ γιατί ακριβώς έχουν οδηγηθεί εκεί... Άσχημη παιδική ηλικία; Μνήμες σκοτεινές; Καμία στήριξη από το περιβάλλον τους; Και πώς οδηγείται κανείς στο να καταρρίπτει κάθε αξία, να μην έχει καμία εμπιστοσύνη στον άνθρωπο και να κάθεται σκυφτός και λυγισμένος από την αγωνία της ύπαρξής του; Να κάθεται σε μία γωνία μαζεμένος χωρίς να μετέχει στην ζωή; Η εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό,είναι συνεχώς, ενός ανθρώπου μέσα σε μια βάρκα, γεμάτη κόσμο και γέλια και αυτός να κοιτάει απλά το νερό και να βυθίζεται στην σκέψη του, χωρίς καμία διάθεση να πάρει μέρος στα γύρω του... Αλλά, αν γνωρίζει την κατάστασή του γιατί δεν κάνει κάτι να βγει

Και κάθε βράδυ θα κοιτώ ξανά πίσω απ' τις γρίλιες των ματιών σου τη φωτιά. Θα περιμένω λίγο φως ξανά, ξανά να ζήσει πάλι ό,τι δεν είναι πια εδώ... s.o.s.

Μπαίνει το καλοκαιράκι και νιώθω ήδη την αρμύρα στα χείλη μου.... Το πελαγίσιο αεράκι που σε παρασέρνει σε νέα μέρη και περιπέτειες... Βαδίζοντας απέναντι στα πιράνχας που όταν σε βλέπουν λίγο ευάλωτο, αρχίζουν να βγάζουν τα δόντια τους, πέφτοντας στην παγίδα του πειράματός σου.... Μαθαίνοντας τις τακτικές του άλλου, μπορείς να ακολουθείς τα βήματά τους και να χρησιμοποιείς τα όπλα τους, αλλά μετά καταλαβαίνεις ότι δεν σε νοιάζει, δεν θες να αξιοποιείς έτσι ότι μαθαίνεις, αλλά με άλλους τρόπους... Και το μόνο που με νοιάζει τελικά, είναι τα καρεκλάκια στην άκρη του γαλάζιου, το χρώμα του φιλιού το ηλιοβασίλεμα, τα μάτια που είναι πελάγη αρίγωτα και όχι φουρτουνιασμένα... Και νιώθω ένα ξαλάφρωμα, μια ανάταση, γιατί ξέρω ότι η χαρά βρίσκεται εκεί.... Καλοκαίρι η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει καλοκαίρι καρεκλάκια, πετονιές μέσ' το πανέρι μες τη βόλτα αυτού του κόσμου που μας ξέρει καλοκαίρι!!!!! Στους επόμενους έρωτες που θα με αξίζουν και θα τους αξίζω, στα επόμενα