dark paradise..........
Πώς να είναι να στροβιλίζεσαι μέσα στον μαύρο παράδεισο της ψυχής σου;
Αυτές τις μέρες, συνειδητοποίησα ότι κάποιοι άνθρωποι διασχίζουν τα τούνελ της μαυρίλας τους και δεν μπορούν να δουν παρά μόνο στρεβλωμένες εικόνες. Ο καθρέφτης τους αντιγυρίζει το είδωλό τους, αλλά σε ανάποδη όψη...
Αυτό με συγκλόνισε και με στεναχώρησε, διότι δεν μπορώ να φανταστώ γιατί ακριβώς έχουν οδηγηθεί εκεί... Άσχημη παιδική ηλικία; Μνήμες σκοτεινές; Καμία στήριξη από το περιβάλλον τους;
Και πώς οδηγείται κανείς στο να καταρρίπτει κάθε αξία, να μην έχει καμία εμπιστοσύνη στον άνθρωπο και να κάθεται σκυφτός και λυγισμένος από την αγωνία της ύπαρξής του;
Να κάθεται σε μία γωνία μαζεμένος χωρίς να μετέχει στην ζωή;
Η εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό,είναι συνεχώς, ενός ανθρώπου μέσα σε μια βάρκα, γεμάτη κόσμο και γέλια και αυτός να κοιτάει απλά το νερό και να βυθίζεται στην σκέψη του, χωρίς καμία διάθεση να πάρει μέρος στα γύρω του...
Αλλά, αν γνωρίζει την κατάστασή του γιατί δεν κάνει κάτι να βγει από αυτή; Να ζητήσει βοήθεια;
Είναι κάτι πιο σοβαρό από αυτό που μπορεί να φαντάζομαι, αυτό που βιώνει ή απλά είναι μια αποδοχή μίας κατάστασης χωρίς γυρισμό, επειδή η συνήθεια είναι ο πιο δυνατός εχθρός της βελτίωσης;
Ψάχνει να αγκιστρωθεί, αλλά πώς μπορεί να χτίσει σχέσεις αν προβάλλει στους άλλους τα προβλήματά του και αν το μόνο που κάνει είναι να αναπαράγει λάθος καταστάσεις; Και να πληγώνει τους άλλους, ασυνείδητα ή ενσυνείδητα; και από βασανισμένος να γίνεται βασανιστής....
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου