Μας είπαν -μη μιλάς, σκύψε το κεφάλι, κάνε τη δουλειά σου - θα περάσει κι αυτό, κάνε υπομονή - έχεις δουλειά, τι παραπονιέσαι; Κι εκεί πιο πέρα, ακούς φωνές, παιδιών χωρίς παράθυρα στο μυαλό, τοίχους χωρίς συνθήματα σιωπή χωρίς ελευθερία, σελίδες με καγκελόφραχτα γράμματα, βιβλία με λουκέτα στις λέξεις Μην κοιτάς το γαλάζιο του ουρανού, θα πάρουν τα μυαλά σου αέρα και θα θελήσεις να αγγίξεις το άπιαστο, το όνειρο Προχώρα και μη σε νοιάζει τι κάνει ο δίπλα, γιατί γεμίζεις το κεφάλι σου με τις δαντελωτές έννοιες του άλλου Μη σκοντάφτεις στις ρίζες των κλαδιών της ευτυχίας, τι τη θες, έχεις πρόσβαση στα καλάθια με τα καλούδια ΚΡαυγή, φωνή από τα έγκατα της γης ΟΧΙ Κύκλος, ομάδα στα αρχέγονα βήματα της πανανθρώπινης, ηλιοστάλακτης σοφίας Χέρια που αγγίζονται και ξανασηκώνονται, τρέμουν αλλά το προαιώνιο ένστικτο της ουτοπίας τους σπρώχνει Αγκαλιά, ιαχή, ουρανός Λάβα στα σωθικά μας, δεν μας αρκούν τα μέτρα σας και τα σταθμά σας Θέλουμε ζωή, αίμα να στάζει στα σκαλιά της πορφυρογέννητη...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου