δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Μερικές φορές νιώθεις πως μία κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο και πρέπει να κάνεις ένα βήμα, για να ξεκαθαρίσεις την κατάσταση, που μπορεί να υφίσταται, μπορεί και όχι. Έφτασε μάλλον η ώρα...... Ποιος θα με μαζεύει δεν ξέρω, μετά την πίκρα που θα φάω, γιατί δεν μπορώ να μην εκφραστώ......

Και ναι!είναι Χριστούγεννα!!! Και;;; Αν θέλετε να γεμίσετε αισιοδοξία ή να νιώσετε συγκίνηση, μάλλον μην διαβάσετε καθόλου αυτό το κείμενο γιατί θα σας μαυρίσει την ψυχή.....Η διάθεσή μου είναι πάρα πολύ κακή τις τελευταίες μέρες, γι'αυτό μην μπείτε καν στον κόπο να το κοιτάξετε!!! Και τι έγινε που είναι Χριστούγεννα; Αλλάζει κάτι για το παιδί που ψάχνει ο πατέρας του στα σκουπίδια του KFC  να του βρει φαγητό; Για τους άστεγους που κρυώνουν και σκεπάζονται με χαρτόκουτα;Για τη γιαγιά που ψάχνει να βρει λεφτά για τα φάρμακά της; Για την αξιοπρέπειά μας που έχει γίνει χαλάκι μπροστά στο σπίτι μας, για να κρύψει την ντροπή της; Και τι έγινε που το πνεύμα των εορτών πλημμυρίζει την πόλη, που τα φωτάκια-όσα ανάψαν φέτος- δίνουν μια νότα χαράς, που τα μαγαζιά είναι ανοιχτά(αλλά δεν ψωνίζει κανείς;;) Πού είναι κείνο το αίσθημα χαράς, ανυπομονησίας και αδημονίας που μας έπιανε όταν ήμασταν  πιτσιρίκια, όταν ζύγωναν τα χριστούγεννα; Η μυρωδιά της σόμπας στο παλιό σπίτι, τα μελομακά

Η γη ανθίζει εκεί που θέλει,άμοιρη ψυχή μην ξεγελαστείς..................... Φως μου ακριβό,αχ,μην σπαταληθείς ανώφελα.... Πόσοι ακόμα στίχοι υπάρχουν άραγες για να εκφράσουν το φόβο, το τρέμουλο του να μην πληγωθούμε;να μην λαβώσουμε το εγώ μας;να προστατεύσουμε το είναι μας; Αλλά από την άλλη,πόσες μα πόσες φορές δεν ξεγελιέται η ψυχή;και πόσες φορές δεν ακροβατεί μεταξύ χάους και γης; Πόσες φορές δεν ψάχνει το απόλυτο θαυμασμό και πέφτει στο κενό τσακισμένη; Πόσες φορές νομίζει πως βρήκε ένα απάγκιο και ξαφνικά χαροπαλεύει εν μέσω τρικυμίας; Πόσες φορές ελπίζει  και μετά κατρακυλά σε μέρη ανήλιαγα; Όμως, στο τραγούδι "Μιλώ για σένα", υπάρχει μια ερωτο-απόκριση,που μας δείχνει και την άλλη οπτική αυτής της διαμάχης μεταξύ της απόγνωσης και της αγάπης: Μιλώ με τ΄ ουρανού τα μαύρα σύννεφα και τους μιλώ για σένα πως όταν περπατάς, γλυκά όπου πατάς η στέρφα γη ανθίζει.... Σ'εναν τόσο ωραίο στίχο, δοσμένος ο απόλυτος θαυμασμός , τόσος, που κάνει τη στέρφα γη

Στροβιλίζομαι, νιώθω, υπάρχω, ζαλίζομαι, κλαίω, γελάω, αγαπώ, μισώ, δίνω, παίρνω, φωνάζω, μιλάω, σιωπώ, σκέφτομαι..................................................................

Τα περασμένα καίγονται, στη λησμονιά πετάνε Γίνονται αγιάτρευτες πληγές τις νύχτες και πονάνε Στη λησμονιά σε πάνε… Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί.. Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα.. Γλυκιά μου, μη χαθείς… Και τα χαράματα σαν ’ρθει.. με μια λαχτάρα η προσμονή Θα’ναι μι’ αλλόκοτη χαρά, θα γίνει δίψα και φωτιά.. Θα’ναι μι’αλλόκοτη χαρά… Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί.. Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα.. Γλυκιά μου, μη χαθείς… Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί.. Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα.. Απόψε, μη χαθείς…  Με απασχολούν πολύ τελευταία τα ανείπωτα....Εδώ ο κόσμος καίγεται κ εγώ κάθομαι και καίγομαι με σκέψεις!!! Αλλα πόσες λέξεις χάνονται, πόσες στον χωροχρόνο; Στον χρόνο που μεσολαβεί μεταξύ τω

Όσο και αν κανείς προσέχει, όσο και αν το κυνηγά, πάντα, πάντα, θα είναι αργά, δεύτερη ζωή δεν έχει............. Δεύτερη ζωή δεν έχει για να χαίρεσαι την κάθε στιγμή με τους φίλους σου, με τους ανθρώπους που αγαπάς, για να λες ότι σκέφτεσαι χωρίς περιστροφές, όταν αξίζει να το πεις και όταν νιώθεις ότι μπορείς να το πεις .... Δεύτερη ζωή δεν έχει για να κοιτάς το ηλιοβασίλεμα και να νιώθεις πως εισχωρεί κάθε μικρομόριό του μέσα σου και σε γεμίζει χρώματα.... Δεύτερη ζωή δεν έχει για να διορθώσεις τα λάθη σου και να μάθεις μέσα από αυτά, να ακούς τους άλλους, να αφουγκράζεσαι τις σκέψεις τους και να μάθεις να τους αγαπάς γι 'αυτό που είναι και όχι για το τι θα ήθελες να είναι.... Δεύτερη ζωή δεν έχει για να πεις Σ'ΑΓΑΠΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΛΕΨΩ, ΘΕΛΩ ΜΙΑ ΖΩΗ ΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.... Δεύτερη ζωή δεν έχει για να ακούς τον ήχο των κυμάτων, να απολαμβάνεις ένα ποτήρι κρασί, έναν καλό μεζέ, να γελάς, να χορεύεις, να φιλάς, να ερωτεύεσαι,

Μα πόσα τείχη πρέπει να γκρεμίσουμε  για να καταφέρουμε να δούμε ποιοι είμαστε και πώς μπορούμε να βρούμε γιατί τα βάζουμε;;; Όσο περνούν τα χρόνια, τα συναισθήματα που δεν πήραν ποτέ μορφή, μας στοιχειώνουν, οι σκέψεις διογκώνονται και γίνονται τεράστιοι ιστοί που μας παγιδεύουν.... Οι λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ, τα βλέμματα που μείναν ακουμπισμένα σε ένα χέρι, τα δάκρυα που σταμάτησαν να κυλούν, γίνονται ένα πέπλο μες στην καταχνιά που μας σκεπάζει... Ο καθένας κουβαλάει άπειρα φορτία συναισθηματικά, κόμπους στο λαιμό που δε λύθηκαν ποτέ, αγάπες που έχασε ή που δεν τόλμησε ποτέ να τις πιάσει από το λαιμό και να τους φωνάξει τις πιο ανείπωτες σκέψεις του.............. Πόσο θα ήθελα να σπάσω τα τείχη αυτά, τους τοίχους που μπορεί να περικλείουν ένα απίστευτο άτομο που δεν μπορεί ή δεν θέλει να ανέβει στην άκρη του τοίχου και να δει τι είναι από πίσω...να τον πιάσω από το χέρι και να βαδίσουμε μαζί, πλάι πλάι,με κατανόηση,ισότητα και αγάπη, μήπως καταλάβω επιτέλους κι εγώ, γ

Σαν να νιώθω κάτι έντονα τσιμπήματα στην καρδιά που μου φέρνουν έναν πρωτόγνωρο γλυκό πόνο, σαν να φυσάει ένας άλλος αέρας στο μυαλό μου το ανεμοπαρμένο, σαν να παθαίνω διαλείψεις συναισθηματικές...... Μου έρχεται να κλαίω χωρίς λόγο,απλά επειδή είδα το φως του ήλιου να περνάει μέσα από το τζάμι και να δίνει άλλη φωτοσκίαση στο σαλόνι, επειδή διάβασα την περίληψη μιας ταινίας που προβάλλει η λέσχη και μου φάνηκε πολύ συγκινητική, επειδή θα ήθελα να ήταν ο έρωτας όπως στις ταινίες, να έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις και να είναι ο ένας,  ο απόλυτος, ο υπέρτατος.... Και μετά αυτή η αβάσταχτη αγωνία του να μην ξέρεις αν πρέπει να περιμένεις κάτι, αν πρέπει να δείξεις κάπως, αυτό που σκέφτεσαι, αυτό που νιώθεις, αυτό που καιρό τώρα ωριμάζει μέσα σου,αλλά δεν μπορείς να το εκφράσεις.... Τον υπέρτατο παραλογισμό μου τον κατάλαβα την ώρα που διάβαζα ένα ποίημα του Ρίτσου με θανάτους και νεκρούς κι εγώ σκεφτόμουν ένα βλέμμα και είχα επικεντρωθεί εκεί.... Ούτε έφηβη με μυαλό κουκούτ

Μια μέρα που το μυαλό της γέμισε με άπειρες σκέψεις,κατέβηκε κάτω στο παλιό, γεμάτο  μούχλα στους τοίχους υπόγειο και ξεκλείδωσε με την πιο μαύρη φαντασία της, ένα μυστικό πηγάδι. Στάθηκε  από πάνω του και φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε, ό,τι την ενοχλούσε, ό,τι την κούραζε, ό,τι την στοίχειωνε και την έκανε να αηδιάζει. Το έριξε με την δύναμη της φωνής της στον πάτο του πηγαδιού, για να μεταμορφωθεί σε ένα πηχτό υγρό που σάπισε στους τοίχους του πηγαδιού και άρχισε να χάνεται.... Ξεστόμισε τις έννοιες που μισούσε και ούρλιαξε!!!! - Ρατσισμός - Πόλεμος - Κοινωνική αδικία και ταξική ανισότητα - Απανθρωπιά και απέχθεια για τον συνάνθρωπο - Φόβος για το διαφορετικό - Εκμετάλλευση του πιο αδύναμου και πολλά άλλα που έκαναν το μυαλό της να νομίζει πως θα πετάξει από το κλουβί του και θ'αλλάξει θέση..... Φώναξε, φώναξε και μετά εξουθενωμένη, έγειρε στο χείλος του πηγαδιού να ξαποστάσει...... Και τότε της πέρασε από το μυαλό μια σκέψη, ακόμα: "Και αν αυτό το π

Τι άλλο φοβάσαι, πες μου και θα γίνω...................................................................................................... Να γίνω ο χειρότερος εφιάλτης σου; Να γίνω πρόσφυγας με ματωμένα χέρια που ψάχνει στα σκουπίδια; Να γίνω το στόμα των μικρών Αφγανόπουλων που θέλουν να φάνε; Το δάκρυ των ανέργων που κρύβουν την απελπισία τους πίσω από χαμόγελα; Να γίνω το πρόσωπο του μετανάστη που φοβάσαι και μισείς γιατί τάχα σου παίρνει μία θέση εργασίας , επειδή δουλεύει εκεί που δεν ΘΑ ΠΑΣ εσύ να δουλέψεις; Να γίνω η αηδία που νιώθεις γι'αυτούς που σε κυβερνάνε,αλλά τους ξαναψηφίζεις γιατί σου τάξαν μια θεσούλα ή επειδή δεν θες να χάσεις αυτά που- νομίζεις- πως ακόμα έχεις; Να γίνω ένα στιγμιότυπο από τις απεργίες και τις πορείες που ποτέ δεν συμμετείχες και να παίζω και να ξαναπαίζω στην οθόνη του μυαλού σου; Να γίνω η δυστυχία των καταπιεσμένων και των κατατρεγμένων όλης της γης και να κολλήσω πάνω σου σαν πετσί; Να γίνω τα μέλη αυτών που τα έ

Μεγάλο πρόβλημα........ Δέσμευσης; καταπίεση χωρίς λόγο;Τι πρόβλημαααααα έχω;;;;;;;;;;

 Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη π' όλο με περιμένει κι όλο την καρτερώ, τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει, μα ελπίζω να φιλιώσει καιρό με τον καιρό............................... Η πανέμορφη τίγρη με τα υπέροχα χρώματα, καθόταν κάτω από το δέντρο και με κοιτούσε. Ακόνιζε τα νύχια της και το βλέμμα της ήταν σκοτεινό. Με ζύγιαζε , προσπαθώντας να αποφασίσει αν θα με έτρωγε, αν θα ήμουν η λεία της ή αν θα με άφηνε να φύγω,αλλά χωρίς αντάλλαγμα; "Γιατί ήρθες σε αυτό το δάσος, το οποίο είναι δικό μου λημέρι;", με ρώτησε... "Πίστεψα πως μπορούμε να ζήσουμε μαζί και αρμονικά, να είμαστε κοντά κοντά χωρίς να ενοχλούμε η μία την άλλη", της απάντησα. "Ήμαστε κάποτε ένα, εγώ και εσύ,ζούσαμε μαζί τα πάντα,αλλά μετά....Μετά εσύ χάθηκες σ'έναν άλλο κόσμο", μου είπε. Την κοίταξα έκπληκτη."Εμείς οι δύο;Μα τι λες;Εγώ τώρα μπήκα σ' αυτή την τοποθεσία, ούτε καν ήξερα πως υπάρχει αυτό το μέρος και εσένα σε βλέπω για πρώτη φ

  Το θέμα είναι πως-καλώς ή κακώς- δεν χρειάστηκα ποτέ κανενός είδους πατερίτσα ή δεκανίκι, για να κάνω τα πράγματα που συνήθως ήθελα. Τελευταία, όμως νιώθω, πως οι πιο πολλοί κουβαλάμε μια πατερίτσα, για να συνεχίζουμε τις ζωές μας. Συνειδητοποίησα, με κάποια λύπη, πως κανείς από τον περίγυρό μου, με εξαίρεση τις αδερφές μου και ένα-δύο άτομα ακόμα, δεν μπορεί να με βοηθήσει και να με στηρίξει σ'αυτό που πάντα ονειρευόμουν, δηλαδή να γίνουμε μία γροθιά για έναν κόσμο καλύτερο και να παλέψουμε μαζί για ξαναγίνει η ζωή μας πιο αληθινή και χωρίς δερβέναγες. Σύντροφοι στην πλάκα απλά;Στα τσίπουρα;Στα λόγια;Στις δήθεν εναλλακτικές ζωές και θεωρίες περί πάλης; Και στον αγώνα;Στην αποτίναξη των δεσμών;Κανείς;Περιμένουν όλοι παρότρυνση από τον έναν;Τους δύο;Τους πέντε; Μεγάλη λέξη ο σύντροφος, συν + τρέφω, τρέφω την ψυχή, το κουράγιο, το συναίσθημα, την υποστήριξη..... Την σύμπνοια, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά, την συμπόρευση... Μεγάλη λέξη, τόσο δυνατή και όμως σχεδόν κανένας δ

Ναι,γιατί πολλές φορές η ζωή μας παύει να είναι η δική μας και γίνεται των άλλων.... Τόσα φορτία που κουβαλάμε και είναι των άλλων, τόσες ιδέες και σκέψεις.... Πώς θα αποτινάξουμε από πάνω μας το βάρος της ύπαρξης ή ακόμα χειρότερα της μη ύπαρξης των άλλων; Γιατί κάποιες φορές νιώθουμε πως λυγάμε κάτω από την πίεση επειδή η λύτρωση θα ήταν να ζούμε τη ζωή των άλλων, με τα συναισθήματα που θα ήθελαν οι άλλοι να νιώθουμε, με τις ιδέες που θα ήθελαν οι άλλοι να κουβαλάμε, με τα χορευτικά βήματα που θα ήθελαν οι άλλοι να προβάρουμε στη σκηνή της ζωής..... Μα γίνεται αυτό; Να χορεύουμε μόνοι μας, χωρίς τα dna- φορτία, χωρίς τα του ίδιου μας του εαυτού τα βαρίδια; Πώς η ζωή των άλλων θα γίνει δική μας;;;;

που θέλω να ουρλιάξω από απόγνωση για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν κάποιοι άνθρωποι τα πράγματα.... που θέλω να κλαίω όλη μέρα για τα χαστούκια που δεχόμαστε σαν άνθρωποι,σαν αξιοπρέπεια, σαν λαός, σαν οντότητες... που τα μηνίγγια μου νομίζω πως θα σπάσουν από την προσπάθεια που κάνω για να δώσω στον άλλο να καταλάβει τα αυτονόητα.... που το αίμα νιώθω πως φεύγει από μέσα μου,όταν μαθαίνω για μαχαιρώματα, όταν βλέπω να ξεφτιλίζεται η ανθρώπινη υπόσταση, όταν η αδικία με πνίγει.... που καταλαβαίνω γιατί η βία φέρνει βία και θέλω να την ασκήσω στο κεφάλι κάθε δίποδου που παίρνει ζωή σαν βρυκόλακας, από το αίμα του δίπλα του που τυγχάνει να είναι έγχρωμος... που θέλω να φωνάξω"εσύ μιλάς για δημοκρατία, για ισότητα, για αξιοπρέπεια,εσύ που γαμάς τον δίπλα με κάθε τρόπο και που χρόνια απομυζούσες τη ζωή του άλλου,σπαταλώντας, κλέβοντας, γλεντώντας σε γκαλά με πολύχρωμες τουαλέτες και ανιαρές κουβέντες;" που οργίζομαι για τη συμμετοχή, για την αδράνεια του κόσμου, για

Λα, λα , λα το φως του φεγγαριού σήμερις με έχει τρελάνει!!!Δεν ξέρω μπροστά μου τι θα βρω, μα πίσω δεν κοιτάζω, η ζωή είναι ωραία κτλ κτλ!!! Καθόμουν στο μπαλκόνι μου πριν και αναλογιζόμουν τη ζωή μου εδώ πα τα τελευταία χρόνια και παρ'όλη την κούραση, το άγχος, την αγωνία, κάτω από το φως του φεγγαριού και εν μέσω κάτι αλυχτημάτων σκυλιών; λύκων; (έχει λύκους η Ζάκυνθος;χαχα), αποφάσισα πως αυτά που μένουν..... είναι οι χαρές, τα γέλια με φίλους, οι ώρες με τα τέλεια παιδάκια μου, οι έρωτες - όσο πικροί και αν ήταν, η ευτυχία του αγώνα, τα καρδιοχτύπια της αναμονής του καινούριου και της αλλαγής.... Και ναι, δεν ξέρω τι θα γίνει αύριο στην πολιτική σκηνή της χώρας, δεν ξέρω τι μάσκες θα πέσουν και ποιες θα ξαναφορεθούν, δεν ξέρω πόσα δάκρυα θα ξαναρίξω πασχίζοντας για το καλύτερο και πόσα γέλια θα ρίξω με όλους τους ζουρλούς και αγαπημένους, ξέρω όμως πως ένα κομμάτι μου πάντα θα είναι γεμάτο από τα χρώματα, τα αρώματα, τις μουσικές και τη ζεστασιά των ανθρώπων που αγ

Μια άλλη εκδοχή του ποιήματος, από μια πολύ καλή φίλη και μαμά, που έχει και χιούμορ και ταλέντο και οργή και ήθος!Πολύ χαίρομαι που υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι και μας υπενθυμίζουν πως η ζωή είναι ωραία! Μπαμ μπαμ ταραμπαμπαμ δίχως εμένα πού να παν; Εγώ τους καθορίζω.... εγώ που τους ψηφίζω!! Μπαμ μπαμ ταραμπαμπαμ έγινε μέσα μου ένα μπαμ όταν τους βλέπω λέω αμάν και τους καταψηφίζω!! Μπαμ μπαμ ταραμπαμπαμ θα τους τη δώσω την κλοτσιάν γιατί ετούτη τη φορά δεν τους τηνε χαρίζω! Μπαμ μπαμ ταραμπαμπαμ βρε τη ζωή μου τη χαλάν δεν τους χρωστάω, μου χρωστάν άλλο πια δε λυγίζω! Μπαμ μπαμ ταραμπαμπαμ εμένα παίζουν στο κουμ - καν όμως δεν βλέπουν στα χαρτιά πως θα τους αφανίσω! Μπαμ μπαμ ταραμπαμπαμ όσοι το χέρι μου κρατάν μέσα στην κάλπη ξέρουνε πώς να τους τιμωρήσουν!!

Το ακούσαμε κ αυτό....ήμαρτον....Άμα ψηφίζεις Σύριζα ή κάποιο άλλο κόμμα από τη βουλή, δεν μπορείς να θεωρείσαι αντικαθεστωτικός ή ότι παλεύεις....Αν η στάση ζωής σου είναι ξεκάθαρη και αυτό φαίνεται σε κάθε σου πράξη,θεωρείσαι και παράλογος αν πιστεύεις πως κάνεις κάτι για να αλλάξεις τα πράγματα. Μα πόσο έχουμε μπερδέψει στα κεφάλια μας κάποιες έννοιες; Μάλλον είναι αντίδραση το να κρίνεις αλλά να μην δρας καθόλου και εκεί μάλλον θεωρείσαι και επαναστάτης,επειδή έχεις γαμάτες απόψεις.... Τέλεια,έτσι δεν θα γίνω,αλλά έχει πλάκα να τ'ακούς και αυτά,πολλή πλάκα!!

Βαράς την πόρτα σαν τρελός, μήπως σου τέλειωσε ο καπνός; Κοπανάς την πόρτα σαν γυρνάς, μήπως σου μειώθηκε ο παράς; Χτυπάς τους μετανάστες στη δουλειά, γιατί το κάνεις, για τα λεφτά; Γύρω σου πάνε όλα καλά γι'αυτό ξεσπάς στα γυαλικά; Ο γείτονάς σου θέλει να κοιμηθεί μα εσύ αλυχτάς σαν το σκυλί!! Μα τι μας νοιάζει ο διπλανός; Να'ναι καλά ο Παναθηναϊκός! Καταθέτεις στεφάνια μα ψωμολυσσάς και την γυναίκα του δίπλα πηδάς Μα πάνω απ'όλα η ηθική, η πατρίδα,η οικογένεια και η βουλή! Αχ!τι όμορφη που είναι η ζωή όταν πατάς ότι δίπλα σου ζει!!! Συγχαρητήρια μαλάκα, ξύπνα γιατί η ζωή έχει πλάκα και θα φας καμιά στην μάπα!! (τι κάνει κανείς όταν έχει 2 πρώτες ώρες κενό....χαχαχα!!απόπειρα δημιουργίας πρωί,πρωί....ας πάω να βαρέσω και γω το κεφάλι μου στον τοίχο μπας κ ξυπνήσω,γιατί ο καφές τίποτα δεν κάνει!!)

Τελευταία,έχω παρατηρήσει πως δεν αντέχω καθόλου την ειρωνεία χωρίς λόγο, την βλακεία, το να  κοροϊδεύουμε κάποιον επειδή νιώθουμε άβολα ή επειδή θέλουμε να κρύψουμε την ανεπάρκειά μας...Αυτό, πολλές φορές με κάνει κυνική, γιατί δεν ανέχομαι το ότι είμαστε άνθρωποι,έλλογα όντα και αντιδρούμε ή φερόμαστε όπως προανέφερα. Σημάδι των καιρών;Απόρροια της κρίσης;;Έλλειψη παιδείας;; Όσοι νιώθουν τύψεις για το τι ψήφισαν κάποτε, για τις επιλογές τους που μπορεί να ήταν λάθος, για τις ανασφάλειές τους και για το σάπιο μέσα τους, ξεσπούν στον κόσμο που είναι τριγύρω τους και προσπαθούν να επιβληθούν μέσα από ένα φάσμα ειρωνείας και επιθετικότητας. Να βάλετε εκεί που ξέρετε το σαθρό σας περίβλημα και το ανούσιο εσωτερικό σας κόσμο,αγαπητοί. Δεν σας φταίει κανείς για τα λάθη που κάνατε, για το τι είστε, για τις επιλογές σας, τουλάχιστον όσον αφορά κάποια πράγματα που θα μπορούσατε να είχατε κάνει αλλιώς, μέσω της ελεύθερης βούλησης και του μυαλού που διαθέτετε....Αν τα ερεθίσματα που παίρνατε

Οι ιστορίες της απόλυτης βλακείας,νομίζω, ξεκινούν κάπως έτσι! Μια μέρα μουντή και βροχερή, από αυτές που και οι ήρωες των κόμικ, κάθονται στην πολυθρόνα τους και κοιτάνε από το παράθυρο την βροχή που πέφτει, χωρίς να μπλέκουν σε καμιά περιπέτεια, ε, μια μέρα τέτοια η Καταστροφούλα.... Εκεί που καθόταν και δεν έπαιρνε απόφαση να κάνει τίποτα, να πάει γυμναστήριο, να διαβάσει ένα βιβλίο, να πάει σε κάποιον φίλο, της ήρθε η φαεινή ιδέα! Θα έφτιαχνε μπισκότα σοκολατένια!! Κοίταξε κάποιες συνταγές που της είχαν δώσει φίλοι ή παιδιά από το σχολείο, μετά κοίταξε στο ίντερνετ, αλλά όλο και κάποιο υλικό της έλειπε. "Χμ, λεπτομέρειες!Θα αυτοσχεδιάσω, όλοι οι μεγάλοι ζαχαροπλάστες έτσι ξεκινούν, ένας αυτοσχεδιασμός κάνει τη διαφορά και φέρνει τη δόξα!!!", είπε και ξεκίνησε. Συγκέντρωσε τα υλικά και πήγε να ξεκινήσει....-Και από αυτό το σημείο ξεκινάει ο παραλογισμός,οπότε ή αποχωρήστε τώρα(γιατί ακόμα και γω που τα γράφω και τα έζησα, ζαλίζομαι) ή ετοιμαστείτε...- Αντί για βούτ

Η ποιότητα ζωής του καθενός και η πορεία της εξέλιξής του, βασίζεται στο πώς είναι κάποια βασικά πιστεύω διαμορφωμένα μέσα του. Οι ιδέες που έχουμε όλοι και που μας καθορίζουν και σαν ανθρώπους, εξελίσσονται και πλάθονται καθημερινά,αλλά οι βάσεις τους στηρίζονται σε αυτή την ποιότητα και στην αξιοπρέπεια. Για μένα αξιοπρέπεια είναι να αγωνίζεσαι κάθε μέρα όπως μπορείς, κινούμενος πάντα στις αχνές ή έντονες γραμμές των ιδεών σου, να δείχνεις αλληλεγγύη σε όποιον την χρειάζεται, να μιλάς στον συνάνθρωπό σου και να τον ενθαρρύνεις όπως μπορείς. Να κοιτάς τον ήλιο και να παίρνεις κουράγιο για την κάθε μέρα, να μυρίζεις το γιασεμί και να ανοίγεις δρόμους δημιουργίας στο είναι σου, να ακούς μια μελωδία και να την αναπαράγεις σε χίλια χρώματα και ιδέες.... Να συνεχίζεις τον δρόμο σου κάνοντας αυτό που πιστεύεις, που είτε είναι σημαντικό ή όχι, σε καθορίζει σαν υπόσταση και δίνει συνέχεια στην ύπαρξή σου... Και ας μην σε καταλαβαίνουν όλοι και ας σε θεωρούν γραφικό είτε τρελό, και ας σε

Aerials in the sky When you lose small mind You free your life Aerials, so up high When you free your eyes Eternal prize................. Το στομάχι μου σφίγγεται κόμπος, η σιωπή των ανέργων εφιαλτική άηχη κραυγή, τα μάτια των αστέγων φωτιά στα όνειρά μας, η βιτρίνα των ζωών μας άδεια και κλειστή, 1.000 νεκροί στην Αίγυπτο και συ με μπικουτί, 5 φίλοι φυλακή και συ μες στο κλαμπ με ένα σκυλί.... Δακρυγόνα, γκλομπς και άσφαιρα κ συ στη γκαλερί... Μνημόνιο αδιάβαστο, μα πού είναι το δίκαιο; Κάποτε κοίταζα το ηλιοβασίλεμα και περίμενα το αύριο, τώρα κοιτάω τα δάκρυα των μεταναστών και μετράω το ναυάγιο... Γροθιά σφιγμένη, καρδιά αγριεμένη, υποκριτές και φαρισαίοι, εσείς που μιλάτε για ΠΑΤΡΙΔΑ- ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, και από πίσω μας γαμάτε τις ζωές, περιμένετε, θα έρθουν μέρες καλές... αλλά όχι για τις δικές σας μπαγαποντιές μόνο για τις δικές μας ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ!!!!

 Με αφορμή πολλές πρόσφατες σκέψεις αλλά και ενός κειμένου περί φόβου από έναν φίλο, αρχίζω... Στις διακοπές αυτές αντιμετώπισα ένα μεγάλο κύμα λάθος ξεσπάσματος λόγω φόβου,από πάρα πολλούς ανθρώπους. Ξέσπασμα προς το μετανάστη που μας τρώει τις θέσεις στα νοσοκομεία και μας παίρνει τα φάρμακα, προς τον εργάτη της Χαλυβουργικής που κάνει απεργία καπελωμένος, προς τους δημοσίους υπαλλήλους που είναι όλοι τεμπελχανάδες, προς την ΕΡΤ που πρέπει να κλείσει, χωρίς να αναλογιζόμαστε το εργατικό δυναμικό που έπαιρνε ψίχουλα και θα μείνει χωρίς δουλειά κτλ. Σε φάσεις κρίσιμες όπως αυτή που περνάει η χώρα, ο  κόσμος που παρακολουθεί τηλεόραση για να εντείνει ακόμα περισσότερο την μιζέρια του;, που αποπροσανατολίζεται από λάθος αντιλήψεις, έχει αρχίσει να χάνει την μπάλα. Ναι, κυρίες και κύριοι που ντοπάρεστε με ειδήσεις τρομολαγνείας, αγαπητοί φίλοι που με έχετε απογοητεύσει τα μάλα διότι μιλάτε και παραπονιέστε αλλά δεν κάνετε τίποτα γι'αυτό, υπαλληλίσκε που έγινες δημόσιος υπάλληλος,ε