μιλώ για σένα............

Η γη ανθίζει εκεί που θέλει,άμοιρη ψυχή μην ξεγελαστείς.....................
Φως μου ακριβό,αχ,μην σπαταληθείς ανώφελα....

Πόσοι ακόμα στίχοι υπάρχουν άραγες για να εκφράσουν το φόβο, το τρέμουλο του να μην πληγωθούμε;να μην λαβώσουμε το εγώ μας;να προστατεύσουμε το είναι μας;
Αλλά από την άλλη,πόσες μα πόσες φορές δεν ξεγελιέται η ψυχή;και πόσες φορές δεν ακροβατεί μεταξύ χάους και γης;
Πόσες φορές δεν ψάχνει το απόλυτο θαυμασμό και πέφτει στο κενό τσακισμένη;
Πόσες φορές νομίζει πως βρήκε ένα απάγκιο και ξαφνικά χαροπαλεύει εν μέσω τρικυμίας;
Πόσες φορές ελπίζει  και μετά κατρακυλά σε μέρη ανήλιαγα;

Όμως, στο τραγούδι "Μιλώ για σένα", υπάρχει μια ερωτο-απόκριση,που μας δείχνει και την άλλη οπτική αυτής της διαμάχης μεταξύ της απόγνωσης και της αγάπης:

Μιλώ με τ΄ ουρανού τα μαύρα σύννεφα
και τους μιλώ για σένα
πως όταν περπατάς, γλυκά όπου πατάς
η στέρφα γη ανθίζει....


Σ'εναν τόσο ωραίο στίχο, δοσμένος ο απόλυτος θαυμασμός, τόσος, που κάνει τη στέρφα γη ν'ανθίζει....μα αυτό δεν είναι ο έρωτας;

Ας μας τα πει η Μελίνα,όμως,καλύτερα:


Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο αέρας της πόλης

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει, όμως εγώ, δεν παραδέχτηκα την ήττα...

Η δύναμη της ουτοπίας...