τ'ανείπωτα.......

Τα περασμένα καίγονται, στη λησμονιά πετάνε
Γίνονται αγιάτρευτες πληγές τις νύχτες και πονάνε
Στη λησμονιά σε πάνε…

Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς
να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα..
Γλυκιά μου, μη χαθείς…

Και τα χαράματα σαν ’ρθει.. με μια λαχτάρα η προσμονή
Θα’ναι μι’ αλλόκοτη χαρά, θα γίνει δίψα και φωτιά..
Θα’ναι μι’αλλόκοτη χαρά…

Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς
να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα..
Γλυκιά μου, μη χαθείς…

Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς
να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα..
Απόψε, μη χαθείς…


 Με απασχολούν πολύ τελευταία τα ανείπωτα....Εδώ ο κόσμος καίγεται κ εγώ κάθομαι και καίγομαι με σκέψεις!!!
Αλλα πόσες λέξεις χάνονται, πόσες στον χωροχρόνο; Στον χρόνο που μεσολαβεί μεταξύ των σκέψεών μας και της εκφοράς τους;
Αλλά μήπως είναι καλύτερο να μην ειπωθούν ποτέ κάποια πράγματα;
Ανείπωτα......Χάνονται στην δίνη του χάους της ανθρώπινης ύπαρξης....Αυτής που μας πληγώνει αλλά και μας ωθεί να συνεχίζουμε....
Ανείπωτος πόνος, ανείπωτος μαρασμός........

Μάτωμα ανείπωτων συναισθημάτων.....