δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Λένε ότι είναι καλό να κλείνουμε κάποιους κύκλους για να μπορούμε να προχωράμε... Αλλά πώς κλείνεις έναν κύκλο; Αν η διάμετρος αυτού του κύκλου είναι πολύ μεγάλη; Μήπως μερικές φορές μπορούμε να σπάμε έναν κύκλο και να τον κάνουμε τετράγωνο; Ή μπας και εγκλωβιζόμαστε μέσα στον κύκλο; Δεν θα ήταν απλό αν μπορούσαμε απλά να αλλάξουμε σχήμα; Επαναλαμβάνουμε μοτίβα, άρα δεν θα μπορούσαμε να αλλάξουμε τον κύκλο και να τον βάψουμε με μια κιμωλία; Να τον σχηματίσουμε στο σχήμα της δροσοσταλίδας; Να του δώσουμε άλλη μορφή; Ανάμεσα στα όνειρα σπαράζει η ζωή μας, έτσι και αλλιώς.... Ανάμεσα σε κύκλους ατέρμονους που κάποτε όμως κλείνουν και δαύτοι... Ευτυχώς που υπάρχει ο άνεμος, η θάλασσα και τα άστρα....Α και ο έρωτας.....

Σήμερα κοιτούσα τον συννεφιασμένο ουρανό και με πλημμύρισε μια γλυκιά μελαγχολία αλλά και μια ανεξήγητη αισιοδοξία... Κάτι οι Ολυμπιακοί και οι φαβέλες, λίγο η αποχαυνωτική κουφόβραση,λίγο η πόλη και η μόχα που κατακάθεται στο δέρμα σου, αναδύθηκαν γύρω μου κάτι σαν ζόμπι σκέψεων και αναμνήσεων, κείνου του είδους που σου ρουφάν κάθε διάθεση για ζωή και που λαχταρούν να σε φυλακίσουν σε μια φυλακή ανήλιαγη... Πού πας και το άλλο;Ότι αγαπημένοι φίλοι, άνθρωποι που είναι μέσα μου και πλέον είναι κομμάτι μου, φεύγουν για μέρη μακρινά; Είδες πως κάνουν οι σκέψεις τον ουρανό πιο συννεφιασμένο και πιο μαύρο; Αλλά, από την άλλη, ο αγαπημένος Σεπούλβεδα που κάθε φορά που τον διαβάζω, ξαναβάζει τις σκέψεις μου σε σειρά και με διαποτίζει με αγάπη για τον άνθρωπο, αυτό το περίεργο, παρεξηγημένο και γεμάτο νευρώσεις είδος και κάποιοι στίχοι των Ξύλινων Σπαθιών , τι είναι η γαλήνη, τι είναι η γαλήνη, αν συγχωρέσεις τον εαυτό σου, λένε πως βλέπεις την απάντηση γραμμένη στην σελήνη), με επανέ