δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Μερικές φορές, αναρωτιέμαι για το τι κουβαλάει ο καθένας στο κεφάλι του, ενώ ούτε εγώ η ίδια δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς τι κρύβω μέσα μου. Όσο και να προσπαθώ να κατανοήσω τις πτυχές της ύπαρξής μου, κάποιες μου ξεγλιστράνε, όπως οι σταγόνες που πέφτουν πάνω στα φύλλα και χάνονται στη γη. Αυτό που κατανοώ, όμως, είναι ότι οι άνθρωποι είμαστε ένα κράμα απόψεων, συναισθημάτων, σκέψεων και κυρίως έχουμε αδυναμίες. Αλλά, ακόμα και το πιο τέλειο έργο τέχνης, σε αγγίζει όταν εντοπίζεις ένα ψεγάδι που σε συγκινεί. Δεν χρειάζεται να παλεύουμε όλη την ώρα με τα τέρατά μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είμαστε σε ένα δρόμο βελτίωσης και ανακατάταξης  του είναι μας. Νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω όλους μου τους φίλους που υπάρχουν δίπλα μου και όχι πάνω μου σαν στρείδια, κατανοώντας τις απίστευτες συγκρούσεις που έχω μέσα μου, παράλληλα με τις τάσεις απομόνωσης μου, χωρίς να με κρίνουν. Η αγάπη μου για αυτούς είναι σίγουρη, αλλιώς δεν θα επέλεγα τους συγκεκριμένους ανθρώπο

Και σήμερα που έχασα τον έλεγχο, επιτέλους, ήρθε η ώρα να παραδεχτώ τι νιώθω... Μα πώς μπορώ να είμαι τόσο επιφυλακτική απέναντι στα ίδια μου τα συναισθήματα; Απέναντι σε έναν άνθρωπο που με έχει βοηθήσει τόσο από την αρχή της χρονιάς; Που μου έχει αποδείξει με τη στάση ζωής του κάθε μέρα, πόσο αξιόλογος είναι; Να ήξερε πόσο τον θαυμάζω... Πόσο βαθιά ερωτευμένη είμαι μαζί του...Πως δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου ίδια από δω και πέρα, χωρίς την παρουσία του... χωρίς το χέρι του μέσα στο δικό μου... Πόσο με ηλεκτρίζει η σκέψη του, η αλήθεια του, το βλέμμα του, ο τρόπος που αντιμετωπίζει το καθετί... Στο κάτω κάτω, ακόμα και αν δε νιώθει τίποτα για μένα ερωτικό, δε θα ήταν σωστό να του παραδεχτώ πώς νιώθω; Για να ξέρει; Γιατί αυτός ο άτιμος ο φόβος πάντα; Να με κρατάει πίσω; Μακάρι να βρω το κουράγιο να παραδεχτώ τι έχω μέσα στο κεφάλι μου, να πάψω να αυτοσυγκρατούμαι τόσο πολύ για να μην πληγωθώ...

Δεν έχω τίποτα άλλο να προσθέσω σήμερα... Έρως ανίκατε μάχαν, Έρως, ός εν κτήμασι πίπτεις, ός εν μαλακαίς παρειαίς νέάνιδος εννυχεύεις, φοιτάς δ’ υπερπόντιος εν τ’ αγρονόμοις αυλαίς, καί σ’ ούτ’ αθανάτων φύξιμος ουδείς ούθ’ αμερίων σέ γ’ ανθρώπων. Ο δ’ έχω μέμηνεν. Σύ καί δικαίων αδίκους φρένας παρασπάς επί λώβα, σύ καί τόδε νείκος ανδρών ξύναιμον έχεις ταράξας· νικά δ’ εναργής βλεφάρων ίμερος ευλέκτρου νύμφας, τών μεγάλων πάρεδρος εν αρχαίς θεσμών. Άμαχος γάρ εμπαίζει Θεός, Αφροδίτα. Νυν δ’ ήδη `γώ κ’ αυτός θεσμών έξω φέρομαι τά δ’ ορών ίσχειν δ’ ουκέτι πηγάς δύναμαι δάκρυων. Έρως ανίκατε μάχαν. Έρως.

Όταν βλέπεις τα πράγματα, τις καταστάσεις, τους ανθρώπους μεμονωμένα, δεν μπορείς να διακρίνεις την ομορφιά που διακατέχει τα πάντα. Αναλώνεσαι σε μικρά πράγματα που σε ενοχλούν, επικεντρώνεσαι σε αρνητικά σημεία και δεν βλέπεις πιο πέρα. Σε αυτό που μας ενώνει, στην ολότητα, στην κρυφή ομορφιά που υπάρχει σε καθετί. Αλλά αυτή η άτιμη η τέχνη, από τον πιο μικρό πίνακα, από την πιο μέτρια ταινία, μέχρι τα αριστουργήματα που αγγίζουν τα κομμάτια της ψυχής σου που δεν ήξερες καν ότι υπάρχουν, σε ωθεί στο να δεις τα σημαντικά της ύπαρξης. Αυτής της ύπαρξης που σε ταλανίζει χρόνια αλλά και που σε σπρώχνει στο να ψάχνεις βαθιά τους ανθρώπους. Αυτό που μένει, όσα χρόνια και αν περάσουν, όσο και αν χάνεις ανθρώπους και τους ξαναβρίσκεις, όσο και να αρνείσαι την σύνδεση που υπάρχει μεταξύ σας, είναι η αγάπη. Η αγάπη, η οποία αλλάζει μορφές, τρόπους, επίπεδα, διακλαδώνεται όμως και επανέρχεται πιο δυνατή, γιατί αυτή είναι η κρυφή ομορφιά της. Να αλλάζει, να ενώνει και να σο