πυροτεχνήματα...

Και σήμερα που έχασα τον έλεγχο, επιτέλους, ήρθε η ώρα να παραδεχτώ τι νιώθω...

Μα πώς μπορώ να είμαι τόσο επιφυλακτική απέναντι στα ίδια μου τα συναισθήματα;

Απέναντι σε έναν άνθρωπο που με έχει βοηθήσει τόσο από την αρχή της χρονιάς;

Που μου έχει αποδείξει με τη στάση ζωής του κάθε μέρα, πόσο αξιόλογος είναι;

Να ήξερε πόσο τον θαυμάζω...

Πόσο βαθιά ερωτευμένη είμαι μαζί του...Πως δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου ίδια από δω και πέρα, χωρίς την παρουσία του... χωρίς το χέρι του μέσα στο δικό μου...

Πόσο με ηλεκτρίζει η σκέψη του, η αλήθεια του, το βλέμμα του, ο τρόπος που αντιμετωπίζει το καθετί...

Στο κάτω κάτω, ακόμα και αν δε νιώθει τίποτα για μένα ερωτικό, δε θα ήταν σωστό να του παραδεχτώ πώς νιώθω; Για να ξέρει;

Γιατί αυτός ο άτιμος ο φόβος πάντα; Να με κρατάει πίσω;

Μακάρι να βρω το κουράγιο να παραδεχτώ τι έχω μέσα στο κεφάλι μου, να πάψω να αυτοσυγκρατούμαι τόσο πολύ για να μην πληγωθώ...