κρυφή ομορφιά

Όταν βλέπεις τα πράγματα, τις καταστάσεις, τους ανθρώπους μεμονωμένα, δεν μπορείς να διακρίνεις την ομορφιά που διακατέχει τα πάντα.

Αναλώνεσαι σε μικρά πράγματα που σε ενοχλούν, επικεντρώνεσαι σε αρνητικά σημεία και δεν βλέπεις πιο πέρα. Σε αυτό που μας ενώνει, στην ολότητα, στην κρυφή ομορφιά που υπάρχει σε καθετί.

Αλλά αυτή η άτιμη η τέχνη, από τον πιο μικρό πίνακα, από την πιο μέτρια ταινία, μέχρι τα αριστουργήματα που αγγίζουν τα κομμάτια της ψυχής σου που δεν ήξερες καν ότι υπάρχουν, σε ωθεί στο να δεις τα σημαντικά της ύπαρξης.

Αυτής της ύπαρξης που σε ταλανίζει χρόνια αλλά και που σε σπρώχνει στο να ψάχνεις βαθιά τους ανθρώπους.

Αυτό που μένει, όσα χρόνια και αν περάσουν, όσο και αν χάνεις ανθρώπους και τους ξαναβρίσκεις, όσο και να αρνείσαι την σύνδεση που υπάρχει μεταξύ σας, είναι η αγάπη.

Η αγάπη, η οποία αλλάζει μορφές, τρόπους, επίπεδα, διακλαδώνεται όμως και επανέρχεται πιο δυνατή, γιατί αυτή είναι η κρυφή ομορφιά της.

Να αλλάζει, να ενώνει και να σου δείχνει ότι μόνο ένα υπάρχει τελικά:

Το ξεκίνημα, ξανά, ξανά και παντού. Στη φιλία, στη συνεργασία, στην αγάπη, στον έρωτα, στη δημιουργία.

Το αν θα την ακούσεις ή το αν θα αφεθείς στον κυκεώνα της άρνησης και της απογοήτευσης, είναι δικό σου ζήτημα. Αλλά, δεν μπορείς εντέλει, να αρνηθείς, την σύνδεση της φύσης, της ψυχής και του κόσμου, με την αγάπη και την ομορφιά. Δεν γίνεται, είναι πια δεδομένο.

Και σε καλεί...