άμυνες και τείχη...........

Μα πόσα τείχη πρέπει να γκρεμίσουμε  για να καταφέρουμε να δούμε ποιοι είμαστε και πώς μπορούμε να βρούμε γιατί τα βάζουμε;;;

Όσο περνούν τα χρόνια, τα συναισθήματα που δεν πήραν ποτέ μορφή, μας στοιχειώνουν, οι σκέψεις διογκώνονται και γίνονται τεράστιοι ιστοί που μας παγιδεύουν....
Οι λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ, τα βλέμματα που μείναν ακουμπισμένα σε ένα χέρι, τα δάκρυα που σταμάτησαν να κυλούν, γίνονται ένα πέπλο μες στην καταχνιά που μας σκεπάζει...

Ο καθένας κουβαλάει άπειρα φορτία συναισθηματικά, κόμπους στο λαιμό που δε λύθηκαν ποτέ, αγάπες που έχασε ή που δεν τόλμησε ποτέ να τις πιάσει από το λαιμό και να τους φωνάξει τις πιο ανείπωτες σκέψεις του..............

Πόσο θα ήθελα να σπάσω τα τείχη αυτά, τους τοίχους που μπορεί να περικλείουν ένα απίστευτο άτομο που δεν μπορεί ή δεν θέλει να ανέβει στην άκρη του τοίχου και να δει τι είναι από πίσω...να τον πιάσω από το χέρι και να βαδίσουμε μαζί, πλάι πλάι,με κατανόηση,ισότητα και αγάπη, μήπως καταλάβω επιτέλους κι εγώ, γιατί φτάνω στα μισά του τείχους.....