σκιρτήματα και φυσήματα

Σαν να νιώθω κάτι έντονα τσιμπήματα στην καρδιά που μου φέρνουν έναν πρωτόγνωρο γλυκό πόνο, σαν να φυσάει ένας άλλος αέρας στο μυαλό μου το ανεμοπαρμένο, σαν να παθαίνω διαλείψεις συναισθηματικές......
Μου έρχεται να κλαίω χωρίς λόγο,απλά επειδή είδα το φως του ήλιου να περνάει μέσα από το τζάμι και να δίνει άλλη φωτοσκίαση στο σαλόνι, επειδή διάβασα την περίληψη μιας ταινίας που προβάλλει η λέσχη και μου φάνηκε πολύ συγκινητική, επειδή θα ήθελα να ήταν ο έρωτας όπως στις ταινίες, να έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις και να είναι ο ένας,  ο απόλυτος, ο υπέρτατος....

Και μετά αυτή η αβάσταχτη αγωνία του να μην ξέρεις αν πρέπει να περιμένεις κάτι, αν πρέπει να δείξεις κάπως, αυτό που σκέφτεσαι, αυτό που νιώθεις, αυτό που καιρό τώρα ωριμάζει μέσα σου,αλλά δεν μπορείς να το εκφράσεις....

Τον υπέρτατο παραλογισμό μου τον κατάλαβα την ώρα που διάβαζα ένα ποίημα του Ρίτσου με θανάτους και νεκρούς κι εγώ σκεφτόμουν ένα βλέμμα και είχα επικεντρωθεί εκεί....
Ούτε έφηβη με μυαλό κουκούτσι να ήμουν, ούτε ονειροπαρμένη κοπελίτσα από αμερικάνικη ταινία...

Θα ήθελα, κάτι τέτοιες στιγμές για να ξεχάσω την βλακεία που με δέρνει, να ήμουν πρωταγωνίστρια γαλλικής ταινίας και να τριγυρνούσα στους δρόμους του Παρισιού, σε ασπρόμαυρα μελαγχολικά στενάκια, με φόντο την Μονμάρτη, να γνώριζα κόσμο, καλλιτέχνες, πλασιέ και να μιλούσα μαζί τους για τη ζωή, για τον κόσμο, για την ελπίδα.....

Άμα βγάλει κανείς άκρη από αυτό το κείμενο, να μου στείλει ένα μέιλ να μου το πει, ή να μου γράψει την απάντηση σε ποίημα!!!!