είναι φορές..............

που θέλω να ουρλιάξω από απόγνωση για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν κάποιοι άνθρωποι τα πράγματα....

που θέλω να κλαίω όλη μέρα για τα χαστούκια που δεχόμαστε σαν άνθρωποι,σαν αξιοπρέπεια, σαν λαός, σαν οντότητες...

που τα μηνίγγια μου νομίζω πως θα σπάσουν από την προσπάθεια που κάνω για να δώσω στον άλλο να καταλάβει τα αυτονόητα....

που το αίμα νιώθω πως φεύγει από μέσα μου,όταν μαθαίνω για μαχαιρώματα, όταν βλέπω να ξεφτιλίζεται η ανθρώπινη υπόσταση, όταν η αδικία με πνίγει....

που καταλαβαίνω γιατί η βία φέρνει βία και θέλω να την ασκήσω στο κεφάλι κάθε δίποδου που παίρνει ζωή σαν βρυκόλακας, από το αίμα του δίπλα του που τυγχάνει να είναι έγχρωμος...

που θέλω να φωνάξω"εσύ μιλάς για δημοκρατία, για ισότητα, για αξιοπρέπεια,εσύ που γαμάς τον δίπλα με κάθε τρόπο και που χρόνια απομυζούσες τη ζωή του άλλου,σπαταλώντας, κλέβοντας, γλεντώντας σε γκαλά με πολύχρωμες τουαλέτες και ανιαρές κουβέντες;"

που οργίζομαι για τη συμμετοχή, για την αδράνεια του κόσμου, για το φόβο τους που νιώθω πως μπαίνει μέσα μου και προσπαθεί να εισβάλλει και στο τελευταίο μόριο του κορμιού μου...

Είναι και φορές όμως που η αλληλεγγύη, η αγάπη των ανθρώπων μου, οι ιδέες, η ελπίδα,ο αγώνας και τα χαμόγελα, δίνουν έναν τόνο πιο ανοιχτό στην παλέτα αυτής της απάτης που λέγεται ζωή...Και εκεί δεν έχω παρά να χαμογελάσω. Σηκώνομαι με τα χίλια ζόρια,παίρνω ένα πινέλο και δίνω μια απόχρωση λίγο πιο φωτεινή...Γιατί c'est la vie.....