όταν η απελπισία γίνεται κίνητρο πάλης............

  Όταν φτάνει ο κόμπος στο χτένι,γίνεται ένα περίεργο κλικ στα μυαλά πολλών ανθρώπων και η απελπισία τους γίνεται κίνητρο πάλης...Αλλά έτσι θα έπρεπε να είναι τα πράγματα;Να πρέπει να φτάνουμε στο έσχατο σημείο, σε ένα βήμα πριν την κατάρρευση και την ανεπανόρθωτη λαβωματιά της αξιοπρέπειάς μας για να δράσουμε;
Ποτέ δεν το κατάλαβα αυτό και -συγχωρέστε το εριστικό ύφος μου- ούτε και θα το καταλάβω.Παρ'όλο που χαίρομαι που επιτέλους οι άνθρωποι παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους, δεν παύει να με διακατέχει ένα συναίσθημα περίεργο,ανάμεικτο με θλίψη, δεν μπορώ να το εξηγήσω...
Θα συνεχίσω να παλεύω και πόσο μάλιστα τώρα που υπάρχουν και άλλοι περισσότεροι δίπλα μας και όχι οι ίδιοι και οι ίδιοι αλλά......
Κάπως αλλιώς είχα φανταστεί την εξέλιξη του ανθρώπου,των καταστάσεων και της διεκδίκησης....Μακάρι ν'αλλάξω γνώμη αργότερα,αλλά κάτι με προειδοποιεί πως η πάλη που προέρχεται από ανθρώπους μη συνειδητοποιημένους είναι λειψή.....
  Δεν θέλω να παρεξηγηθώ,δεν θεωρώ τον εαυτό μου κάτι καλύτερο ή κάτι παραπάνω από τους άλλους,απλά λυπάμαι που τόσα χρόνια παλεύαν συγκεκριμένοι άνθρωποι μόνο και που αυτοί ίσως και να έχουν δώσει πολλά περισσότερα πράγματα από άλλους αλλά ποτέ δεν θα φανούν πουθενά...