Η αλήθεια μας ή αλλιώς πώς χτίζουμε παραμύθια...

Πολλές φορές, χτίζουμε στο κεφάλι μας ολόκληρα κάστρα ή αντίθετα φτιάχνουμε παραμύθια με πρίγκιπες γιατί κάπως θέλουμε να νιώσουμε καλύτερα.

Αλλά τα σημάδια είναι εκεί κι απλά, εμείς, δεν θέλουμε να τα δούμε γιατί μας πληγώνουν.

Αν κάποιος σε αναζητά, σε ψάχνει, σε θέλει, το καταλαβαίνεις από διάφορα στοιχεία.

Αν δεν θέλει και καλά κάνει,  ίσως θα έπρεπε να το πει ξεκάθαρα, χωρίς περιστροφές, ή μπορεί να στο δείχνει αλλά εσύ αρνείσαι να το δεις. Όταν, όμως, τα μηνύματα είναι διφορούμενα, τότε τα πράγματα μπλέκονται. Αν, στο ενδιάμεσο, μπλέκονται κι άλλοι έρωτες που πέφτουν ξαφνικά από διάφορα σημεία, εκεί στέκεσαι με το στόμα ανοιχτό και δεν ξέρεις τι να κάνεις...

Στο κάτω κάτω, δεν θα έπρεπε τα πράγματα να είναι πιο απλά;

Κι όσο κι αν σου αρέσουν οι hard core φάσεις, ακόμα κι αν θες ένα επίπεδο δυσκολίας γιατί αλλιώς βαριέσαι εύκολα, κάπου νιώθεις ότι μια κατάσταση δεν τραβάει.

Είναι και ζήτημα αξιοπρέπειας του καθενός το πώς βλέπει το καθετί.

Δεν μπορείς να στραπατσαρίζεσαι αν δεν βλέπεις κάποια κίνηση κι από την άλλη πλευρά. Δεν είσαι από τους ανθρώπους που παρακαλάνε ή που πέφτουν στα πατώματα ή και να το έκανες, θα ήθελες να υπήρχε και κάποια ανταπόκριση, αλλιώς μάλλον θα χτυπιέσαι σαν το χταπόδι σε κάποια φαρσοκωμωδία. Αλλά, δεν είσαι έτσι, δεν είσαι καμία από αυτές που χρησιμοποιούν τα χίλια μέσα για να πάρουν αυτό που θέλουν, είσαι αυτό που είσαι κι αν ο άλλος δεν το καταλαβαίνει, στο καλό.

Δεν θα ήταν πιο ωραία, αν κάναμε κάποιες κινήσεις πιο ρομαντικές, δίναμε ο ένας στον άλλο λουλούδια,κάρτες, αν πηγαίναμε σε ρομαντικά μέρη όπως παλιά, αν δείχναμε απερίφραστα την αγάπη μας; (κι εδώ ξεπηδάει ο Humphrey Bogart στην Καζαμπλάνκα και μετά, ναι!ξύπνησες!)

Σαν παλιά ασπρόμαυρη ταινία, σαν θερινό σινεμά...

Δεν μπορείς να αποκηρύξεις αυτό που είσαι, ίσα ίσα που είσαι περήφανη για αυτό που είσαι, για την μαχητικότητά σου, για την ανεξαρτησία σου, για τη δύναμή σου. Πού να ξέρει ο άλλος, πως κι εσύ όμως λυγίζεις πολλές φορές, πως όταν αγαπάς κάποιον θα έκανες τα πάντα γι'αυτόν, θα τον υπερασπιζόσουν πάση θυσία, το οποίο ήδη το έχεις κάνει σε διάφορες περιστάσεις, εν αγνοία του.

Όμως, αν δεν σου δίνει την ευκαιρία να το δείξεις ή πρέπει να αλλάξεις τακτική για να δεις το θαύμα σε σένα και στους άλλους ή να υποχωρήσεις.

Κι εκεί μπαίνει το δίλημμα: Πώς ξέρεις πότε είναι η ώρα να αποσυρθείς και πότε η ώρα να μπεις στη μάχη;

Μα πόσο δύσκολη είναι η ζωή φορές, φορές, αν και παραδέξου το, αλλιώς όλα θα ήταν τόσο ανούσια, τόσο επίπεδα...

Κι αυτή η πόλη είναι τόσο μαγική, μερικές φορές, όπως αυτή τη νυχτιά...