Περπατώντας.....

Περπατούσε και δεν σκεφτόταν τίποτα. Δεν χρειαζόταν, άκουγε τον ήχο της βροχής, τον ήχο των βημάτων, την ανάσα των περαστικών.

Μα πού και πού μία σκέψη ερχόταν έντονη και επίμονη: "Γιατί μερικές φορές η αλήθεια φαίνεται περίεργη και διαφορετική για τον καθένα; Γιατί επαναλαμβάνω και πέφτω σε λούπες;"

Σκεφτόταν πως οι άνθρωποι βαδίζουμε παράλληλα αλλά και ξεχωριστά. Δεν χρειάζεται να επιβάλλουμε τις σκέψεις μας ούτε τον τρόπο που κινούμαστε σε κανέναν, αλλά χρειάζεται να εκφράζουμε αυτό που θέλουμε.

Τα φύλλα χόρευαν με υπόκρουση τη μελωδία των σταγόνων που έπεφταν, τα σύννεφα στροβιλίζονταν στον ουρανό σχηματίζοντας σχήματα σουρεαλιστικά και ο φίλος μας ακολουθούσε τον ήχο των σκέψεών του.

Ένα κορίτσι με κόκκινη κουκούλα πέρασε δίπλα του και χαμογέλασε. Τα μάτια της είχαν το χρώμα των σύννεφων,η έκφρασή της το σχήμα της καρδιάς της. 

Χαμογέλασε κι αυτός και έγνεψε με το κεφάλι. Την είδε να σταματάει και να κάθεται σ'ένα παγκάκι. Έβγαλε κάτι από την τσέπη της και το κράτησε στην χούφτα της. Πλησίασε ο ανεμόδαρτος αντι-ήρωάς μας και κοίταξε το χέρι της. Κρατούσε ένα φύλλο φθινοπωρινό. Του το έδωσε και αυτός δεν απόρησε. Το κράτησε και έκατσε δίπλα της.

Οι σταγόνες συνέχισαν το ταξίδι τους, τα σύννεφα το ίδιο κι όμως. Κάτι διαφορετικό υπήρχε στην ατμόσφαιρα, κάτι απροσδιόριστο, όπως κάθε ξεκίνημα.