dream a little dream of another world...

Είναι αστείο, τελικά, το πώς βλέπουμε εμείς τους εαυτούς μας και πώς μας βλέπουν οι άλλοι...

Πολλές φορές, αυτό που νομίζουμε εμείς μπορεί να απέχει εκατομμύρια φωτός από αυτό που διακρίνουν οι άλλοι, αλλά και το αντίθετο...

Επίσης, είναι τρομερά αστείο πώς μερικές φορές οι άλλοι βγάζουν τελείως διαφορετικά συμπεράσματα από αυτό που λέμε, έχοντας στο μυαλό τους τη δική τους κρίση για τον εαυτό τους...

Μετά από μία πρόσφατη εμπειρία, θυμήθηκα πόσο περήφανη είμαι που εκφράζω αυτό που νιώθω, που μπορώ και ερωτεύομαι (και ας φοβάμαι πάντα το πώς θα εξελιχθεί), ανθρώπους που θαυμάζω, χωρίς να εστιάζω απαραίτητα σε κάποια στάνταρς. Επίσης, νιώθω μεγάλη χαρά που ένιωσα αυτό το συναίσθημα, γιατί για μένα είναι πολύ σημαντικό και πραγματικά και να γύριζα τον χρόνο πίσω δεν θα αρνιόμουν τη δύναμη που είχε εντός μου , το τελευταίο μου χτυποκάρδι.

Για μένα ο έρωτας δεν έχει εθνικότητα, ηλικία, απαραίτητα φύλο αλλά ούτε και απόλυτη ταύτιση με τον άλλο.

Ποτέ δεν έκρινα τις επιλογές κανενός, ίσα ίσα που χαίρομαι όταν εκφράζονται όλες οι εκφάνσεις της ανθρώπινης σεξουαλικότητας και ερωτισμού, κρίνω θα έλεγε κανείς μόνο όταν δεν μου αρέσει ο τρόπος του άλλου απέναντί μου.

Χαίρομαι πάρα πολύ για το θάρρος που δείχνουν πολλοί άνθρωποι σε διάφορες περιστάσεις και καταστάσεις δύσκολες, ειδικά σε μια κοινωνία σαν αυτή που ζούμε...

Αλλά, δεν μου είναι εύκολο να απεμπλακώ από μία συναισθηματική κατάσταση, όταν μου είναι πολύ έντονη, για αυτό και χρειάζομαι χρόνο...

Ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος γιατρός...

Ευτυχώς...