Message in a bottle

Νομίζουμε πως πολλές φορές επικοινωνούμε, ενώ μάλλον απλά μιλάμε.

Είναι φανερό πως ο καθένας φιλτράρει διαφορετικά ότι συζητιέται, αφού παρατηρούμε ότι ακόμα και μεταξύ δύο ατόμων, το συμπέρασμα που βγάζει ο καθένας μπορεί να είναι διαφορετικό.

Αλλά όταν κάνεις ξεκάθαρο σε κάποιον το πώς νιώθεις και περιμένεις πως θα είναι αλλιώτικος απέναντί σου , έχοντας κατά νου τα συναισθήματά σου , τότε βλέπεις σημάδια ίδιας αντιμετώπισης, αρχίζεις και απορείς.

Πού είναι η ενσυναίσθηση; Πώς ο άλλος που διδάσκει το πώς να μπαίνεις στη θέση του άλλου και χρησιμοποιεί διάφορες τεχνικές, δεν μπαίνει στη δική σου θέση, ώστε να κατανοήσει τη στεναχώρια σου πχ;

Αλλά, μάλλον, αυτό ειναι το λάθος που κάνουμε, περιμένουμε από τους άλλους, ενώ εμείς βάζουμε τα όρια της αντοχής μας. Νομίζουμε πως ο άλλος θα δράσει διαφορετικά, ενώ μάλλον έχει πολύ δρόμο μπροστά του, ώστε να φτάσει σε κάποιο τέτοιου τύπου συμπέρασμα.

Εκεί αρχίζεις και αμφιβάλλεις και για το άτομο που είχες απέναντί σου τόσο καιρό κι απορείς για το αν συνειδητοποιεί το πώς φέρεται.

Εν μέρει χάνεις και ένα κομμάτι της εμπιστοσύνης που είχες και την εκτίμησή σου, όχι ολοκληρωτικά, αλλά ένα μέρος της σπάει.

Χάνονται μηνύματα στο πέλαγος με αυτόν τον τρόπο και στον ωκεανό της αλληλεπίδρασης, μαζί με μία επίστρωση λύπης για τον εγκλωβισμό όλων μας ίσως σε καταστάσεις που δεν παραδεχόμαστε και κυρίως στη μη αποδοχή της αλήθειας για τον ίδιο μας τον εαυτό.

Αλλά ο άνθρωπος είναι η επιτομή της απαρχής των πάντων και κυρίως της αλλαγής, έχοντας κατά νου αυτό, ελπίζουμε στην προσωπική αλλά και κοινωνική αλλαγή, με αντίκτυπο εμάς και τους άλλους...