Aγάπης αγώνας άγονος..........

Ένιωθε το καθετί τόσο έντονα που πολλές φορές δεν το άντεχε.

Όταν λυπόταν, όταν χαιρόταν, όταν θύμωνε. Αλλά, ειδικά, όταν ερωτευόταν, όλα άλλαζαν.

Τότε ένιωθε ακόμα πιο έντονα τις δονήσεις του είναι του, τον απόηχο των σκέψεών του, τα βλέμματα του αντικειμένου του πόθου του, ένιωθε ότι τον τρυπούσαν. 

Κάποιοι άνθρωποι αγγίζουν την ελαφρότητα του είναι, άλλοι όμως εφάπτονται με την ανυπέρβλητη μαγεία των συναισθημάτων και γίνονται ένα με τον έρωτα.

Τόσο που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την αλήθεια από το ψέμα, την φαντασία από την πραγματικότητα, το εδώ από το εκεί.

Ας γινόταν να νιώθει λιγότερο, να βλέπει πιο απαλά τα χρώματα της ψυχής, να μην ακούει το τραγούδι των πόθων του τόσο που να ανατινάσσεται όλη του η ύπαρξη...

Σιγομουρμούριζε, αγάπης αγώνας άγονος, αν και δεν το πίστευε...

Η αγάπη δεν είναι άγονος αγώνας, είναι το στοίχημα που βάζουμε με το μέλλον για να γίνουν οι νότες μας τραγούδι, τα φιλιά μας καινούρια αρχή, τα γράμματα των ονομάτων μας σφραγίδα ενός καλύτερου κόσμου...