Να σ'αγναντεύω θάλασσα....

Με αφορμή τους στίχους του Βάρναλη, από "το φως που καίει", που είδα σε μια έκθεση ζωγραφικής,  έτσι ξαφνικά όλα άλλαξαν...

Κάπως έτσι, εμπνεύστηκα τούτο το κείμενο, με αναφορά τον έρωτα που πάντα μας καίει τα σωθικά, είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε... Γιατί και ο έρωτας είναι σαν τη θάλασσα, βαθύς, απύθμενος, σκοτεινός αλλά και συνάμα φωτεινός, ρηχός, ανανεωτικός και κεραυνοβόλος...

Λες πως δεν θα ερωτευτείς κάποιους ανθρώπους διότι είναι πολύ διαφορετικοί, δεν έχετε κοινά ακούσματα, μέρη, στίχους, μουσικές αλλά εκεί που δεν το περιμένεις, συνειδητοποιείς πως μπορεί να έχετε κοινό το τραγούδι της καρδιάς, των συναισθημάτων, της μεταλαμπάδευσης του είναι σας... 

Και κάπως έτσι όλα ξεκινούν αλλιώς, εκεί που έλεγες πως όλα τελειώνουν...

Να σ' αγναντεύω θάλασσα, να μη χορταίνω

Απ' το βουνό ψηλά.

Στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω

Απ' τα μαλάματά σου τα πολλά.

χυμάει μες απ' τα σύνεφα θαμπωτικά γελώντας

Να ναι χινοπωριάτικον απομεσήμερο, όντας

μετ' άξαφνη νεροποντή

τ' ακρόγιαλα σα μεταξένιοι αχνοί

ήλιος χωρίς μαντύ.

Να ταξιδεύουν στον αγέρα τα νησάκια, οι κάβοι,

ν' ανοίγουν να το παίρνουν οι ουρανοί.

και με τους γλάρους συνοδιά κάποτ' ένα καράβι

Ξανανιωμένα απ' το λουτρό να ροβολάνε κάτου

να στάζουν τα μαλλιά τους τα μυριστικά.

την κόκκινη πλαγιά χορευτικά

τα πεύκα, τα χρυσόπευκα, κι' ανθός του μαλαμάτου

να τραγουδάνε, αξύπνητα καιρό.

Κι' αντάμα τους να σέρνουνε στο φωτεινό χορό τους

ως μέσα στο νερό

τα ερημικά χιονόσπιτα-κι' αυτά μες στ' όνειρό τους

πίσω κι' αλάργα βάσανα πολλά.

Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτά μου

με μάτια να σε χαίρομαι θολά

και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,

Ως να με πάρεις κάποτε, μαργιόλα συ,

μακρυά πολύ κι' από τους μαύρους κολασμένους ....

στους κόρφους σου αψηλά τους ανθισμένους

και να με πας πολύ μακρυά απ' τη μαύρη τούτη Κόλαση,

μακρυά πολύ κι' από τους μαύρους κολασμένους ....