Wasting my young years....

Διανύοντας μία περίοδο δύσκολη, αυτή του να αφήνεις το κίνημα στην άκρη, δηλαδή ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής σου ν' αλλάζει και να προχωράς σε νέους δρόμους, είναι μία επίπονη διαδικασία.

Αυτή η χρονιά σημαδεύτηκε από διάφορα γεγονότα, επαφές διαφορετικές με ανθρώπους που άλλαξαν τον ρου της πραγματικότητάς μου για λίγο.

Παίρνοντας μια απόσταση από όλα αυτά και χωρίς να θεωρώ ότι πήγαν όλοι ο αγώνες στράφι, ούτε ότι δε θα βρω τρόπο να τους συνεχίσω, νιώθω ότι αφιέρωσα μεγάλο κομμάτι του είναι μου σε κάτι που δεν ήταν όπως νόμιζα.

Αλλά, τελικά, τα περισσότερα πράγματα στη ζωή έτσι κάπως δεν είναι; Αλλιώς ξεκινάνε και αλλού πάνε, μάλλον αυτή όμως είναι και η εξέλιξη της χρονικής συνέχειας.

Αυτή είναι η ομορφιά και η ασχήμια συνάμα της ύπαρξης, αλλά όταν νιώθεις ότι πια δεν μπορείς να δώσεις, ότι έχεις καεί, είναι καιρός να φεύγεις.

Να δίνεις χώρο σε σένα, στα συναισθήματά σου, στην αγάπη που έχεις μέσα σου και στο πώς θα βρεις τρόπο να την διοχετεύσεις αλλού, σε κάτι άλλο που μπορεί να είναι πιο σημαντικό για σένα στη παρούσα φάση.

Στο ηλιοβασίλεμα που τώρα βλέπεις από το παράθυρό σου, στην βάρκα που περνά τον Πατραϊκό κόλπο κάτω από το μπαλκόνι σου, στον έρωτα που χρόνια είχες βάλει στο ντουλάπι γιατί δεν άντεχες να τον αντικρύσεις ξανά και να τον αγκαλιάσεις.

Στην πίστη σου ότι η ουτοπία δεν είναι όνειρο αλλά η κινητήριός σου δύναμη.

Δεν μπορείς να είσαι πάντα εσύ ο δυνατός, ούτε να προσπαθείς για όλα, άφησε το ρεύμα να σε παρασύρει...

Πίστεψε σε αυτό που είχες μέσα σου, όταν ήσουν παιδί, όταν τα χρώματα ήταν πιο έντονα, όταν ο κόσμος σου ήταν όλο το σύμπαν. Ας γίνει ξανά η μέρα σου, ένα παράθυρο στον κόσμο!

Μην ξεχνάς τα γιασεμιά που σε συντρόφευαν πάντα με την μυρωδιά τους, τους ανθρώπους που έχεις αγαπήσει και σε έχουν βοηθήσει να είσαι αυτό που είσαι, την τέχνη που λατρεύεις, τα όνειρά σου.

Το παζλ αυτό το περίεργο είσαι εσύ, να το αγαπάς...