οι σκέψεις των άλλων...

Ποιες σκέψεις είναι δικές μας; Ποιες δεν είναι;

Η στάση ζωής μας είναι δικό μας επίτευγμα ή των άλλων;

Η ζωή μας όλη είναι διαμορφωμένη πάνω στις πεποιθήσεις που μας πέρασαν ή είναι προϊόν δικής μας διεργασίας;

Σίγουρα δεν υπάρχει μία αλήθεια και σίγουρα δεν είμαστε ούτε το ένα, ούτε το άλλο, αλλά ένα συνονθύλευμα όλων αυτών των επιρροών αλλά και των δικών μας σκέψεων, γνώσεων και αναζητήσεων.

Όμως αυτό που μπορεί να μας βάλει σε προβληματισμό είναι το πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά που είναι η ελπίδα, ο σπόρος κάθε χαράς και αλλαγής, να γίνουν ελεύθεροι άνθρωποι, με ελεύθερη βούληση και καθαρή σκέψη...

Χωρίς δογματισμούς, χωρίς εμμονές και προκατασκευασμένες απόψεις...

Υπάρχουν πεπατημένες; Μάλλον όχι, ούτε και απαντήσεις ξεκάθαρες, αλλά σίγουρα υπάρχουν μονοπάτια.

Να μη γίνουν ενήλικες με άγχη, με φόβους και φοβίες... Να μην επαναλαμβάνουν μοτίβα, αλλά να βρίσκουν λύσεις και να τολμούν...

Αλλά, άνθρωποι θα είναι και αυτοί και αυτή είναι ίσως και μια από τις μεγαλύτερες γοητείες του ανθρώπινου είδους, η ευθραυστότητά του που το ωθεί να δημιουργεί, να παράγει τέχνη και  να νιώθει συναισθήματα που είναι πάνω και μέσα από αυτό...

Τι περίεργο πράγμα που είναι το να είσαι μέλος αυτού του είδους...

Και πόσο αστείο όταν σκέφτεσαι ότι δεν είσαι παρά μία κουκίδα μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος, μία κουκίδα που αν ενωθεί όμως με άλλες μπορεί να φτάσει και πέρα και πάνω από τα όρια του αληθινού, στην σφαίρα του μαγικού, αυτού που αλλάζει το κάθε τι...