να βάλω τα μεταξωτά και να φυσάει.....

Φυσάει, φυσάει και η σκέψη παίρνει άλλους δρόμους....

Τα μεταξωτά θα ανεμίζουν και τα συναισθήματά σου σε πλημμυρίζουν..
ο πόνος που νιώθεις όταν φεύγει ένα πρόσωπο που αγαπάς και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι είναι μεγαλύτερος και πιο βαθύς από ότι νόμιζες, ξαφνικά καταλαβαίνεις πόσο τον αγαπάς, ενώ τόσο καιρό αρνιόσουν τα συναισθήματά σου...

Πήρε πολύ καιρό για να καταφέρεις να γράψεις αυτές τις γραμμές και τώρα νιώθεις γιατί τόσα δάκρυα...
Δεν ήταν μόνο εγωισμός, πληγωμένο εγώ και κουραφέξαλα...ήταν πολύ πιο βαθύ, αλλά αρνιόσουν, αρνιόσουν να το δεις, από τον φόβο σου... Αλλά ποτέ δεν ήσουν τόσο σίγουρη για κάτι και φυσικά, δεν θα έμπαινες στην διαδικασία να πληγώσεις κάποιον επειδή έχεις στο μυαλό σου φαντάσματα...Κάποτε τα στοιχειά παίρνουν μορφή και μας εκδικούνται...

Πόσα όμορφα στοιχεία καταστρέφει ο φόβος, πόσαααα....
Πώς θα νικήσουμε αυτόν τον φόβο;
Αυτό που θα μας φέρει πιο κοντά στην αγάπη, στην ολοκλήρωση, στην ευτυχία;
Γιατί φοβόμαστε, τρέμουμε την ευτυχία,;;