sorry seems to be the hardest word......

Αναρωτιόμουν κατά τη διάρκεια της διαδρομής με το τρένο, καθώς έγραφα σε ένα πολύ πρωτότυπο ημερολόγιο που βρήκα στον Ιανό, αν θα έγραφα ένα κείμενο για τη Θεσσαλονίκη ή για τη σημασία της συγγνώμης. Τελικά προέχει να βγάλω από μέσα μου τα συμπεράσματα σχετικά με το δεύτερο θέμα που με προβλημάτισε τούτες τις μέρες.

Η συγχώρεση είναι κατάλοιπο του χριστιανισμού; Συγχωρώ κάποιον για να εξιλεωθώ, για να νιώσω καλύτερα, για να μην καώ στην κόλαση σαν καλός χριστιανός; Ή συγχωρώ κάποιον γιατί κατανοώ ότι όλοι κάνουμε λάθη και δεν καίμε κάποιον στην πυρά επειδή μπορεί να φέρθηκε λάθος;

Ζητώ συγγνώμη, από την άλλη, γιατί προσδοκώ να νιώσω καλύτερα και να διώξω την ενοχή από πάνω μου ή επειδή θέλω να προσπαθήσω να βελτιώσω την σχέση μου με κάποιον άλλο και να την θέσω σε άλλη βάση; Αυτή της ειλικρίνειας και των ίσων όρων;

Ωραία όλα τούτα, αλλά για να μπορέσει κάποιος να συγχωρέσει κάποιον άλλο, θα πρέπει να διακρίνει στη συμπεριφορά του άλλου ειλικρίνεια, σταθερότητα και συνέπεια και όχι επανάληψη των ίδιων συμπεριφορών, διότι υποθέτω ότι αυτό μάλλον δείχνει την ελλιπή κατανόηση του άλλου.

Από την άλλη, ο αποδέκτης του συγγνώμη πρέπει να καταλάβει πως δεν είναι θύμα, να εκφράσει βεβαίως τον πόνο του και την οργή του αλλά να προσπαθήσει να κατανοήσει τις αιτίες που ο άλλος φέρθηκε έτσι.

Και τώρα αναρωτιέμαι, πώς να κρίνω εγώ και ο καθένας την συμπεριφορά κάποιου που περνάει μεγάλο Γολγοθά; Πώς να φερθώ απέναντί του όταν κατανοώ ότι οι ενέργειές του δεν είναι καθεαυτού δικές του, αλλά είναι απόρροια αυτών που περνάει;
Με βγάζει εκτός εαυτού, με εξοργίζει, με στεναχωρεί αλλά από την άλλη, πώς θα δρούσα σε παρόμοια φάση εγώ; Και τώρα καταλαβαίνω πόσο αναίσθητη φαίνομαι σε κάποιον που δεν με ξέρει...Γιατί τα λόγια της σιωπής μου, μου είναι πολύ δύσκολο να τα εκφράσω...
Και τελικά, γιατί δεν λέμε όλοι ότι σκεφτόμαστε αλλά κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις;
Πόσο βολικές είναι οι άτιμες οι λέξεις όταν μας έρχονται με απόλυτη φυσικότητα, αλλά τελικά είναι απλά ένα όπλο της γλώσσας μας;
Πάντως, πλέον, καταλαβαίνω ότι και εγώ κρύβομαι πίσω από το προφίλ μου και ότι αν θέλω να βελτιώσω τον κόσμο, πρέπει να ωθώ τους άλλους να διεκδικούν και να παίρνουν πρωτοβουλίες και όχι να νιώθω σωτήρας με το καλό μου παράδειγμα, γιατί αυτό είναι απλά υποκρισία. Αλλά, πρώτα πρέπει να μπω σε μια διαδικασία βελτίωσης του δικού μου είναι...
Και, σε ευχαριστώ για το ότι μπήκες στη διαδικασία να μου το εξηγήσεις, αυτό το τόσο απλό αλλά και συνάμα τόσο πολύπλοκο...
Σε σένα αυτό το κείμενο..............