Δεν θέλω να γλιτώσω από τα όμορφα..........

Δε θέλω να γλιτώσω από τα όμορφα,
γιατί εκείνα την ασκήμια μου σκεπάζουν
κι όταν φοβάμαι τα πιο μεγάλα ψέμματα,
μακάρι πάντα να μου τάζουν.
Δε θέλω να γλιτώσω από τα όμορφα,
ούτε για λίγο σου λέω να τ' αποφύγω.
Τα φτιάχνω θύμηση και τα ντύνω όνειρα
και μες στη σκέψη μου τα πνίγω................

Γίνεται το άσχημο, όμορφο και τούμπαλιν

Η οιμωγή μου πέφτει πάνω σου σαν καταπέλτης

αλλά το χειρότερο είναι ότι τώρα είσαι μια κουκίδα

ένα ασήμαντο αστράκι στο σύμπαν

ούτε καν, γιατί το άστρο αν και ετερόφωτο, λάμπει

ενώ εσύ έχεις σκοτάδι αντί για φως

θάνατο, αντί για ζωή

Το πιο λυπηρό, μπορεί να γίνει ευχάριστο

αλλά οι σκιές σου μόνο πάγο προσφέρουν

οι σκέψεις σου, μόνο στοιχειά

πώς ζεις με τόσα φαντάσματα στην πλάτη σου;

Το χειρότερο είναι πως τώρα πια

και τελειωτικά 

αυτό που μένει είναι μία αιτιώδης μη εκτίμηση

αν και κάτι πονάει πιότερο,

το να χάνεις την αίσθηση μοιράσματος με κάποιον και την αμοιβαιότητα της σκέψης...

Ακόμα και αυτό, δεν είναι τόσο τερατώδες

όσο το να μην μπορείς να νιώσεις....

Αλλά, ευτυχώς που για μένα υπάρχει η πόρτα της ομορφιάς και αυτή δεν μπορεί να την κλείσει κανείς....

Για σένα, όμως, δεν υπάρχει καμία πόρτα, ούτε καν κερκόπορτα και αυτό με θλίβει περισσότερο...

.