so sad..................


Τα'λεγε, δεν τα'λεγε η Marianne Faithfull; So sad....

So sad, να είσαι 30 χρονών και να σκέφτεσαι σαν τον μαθουσάλα που ζούσε στην Μέση Γη ή να στέκεσαι και να σκέφτεσαι σαν το άγαλμα του Κολοκοτρώνη, αλλά μπα, ακόμα και αυτός αν σκεφτόταν, στεκόταν και σ'έβλεπε τώρα, θα σου έριχνε καμιά μούντζα!

Α! ξες; οι εποχές αλλάζουν, ο κόσμος αλλάζει, η γη γυρίζει και αν μένεις στάσιμος, μπορείς και να κάνεις μια κωλοτούμπα, ίσως γυρίσει το κεφάλι σου στην θέση του, δηλαδή ανάποδα! Και τότε θα δεις, γυναίκες που δεν είναι σκλάβες (τι; δεν το ήξερες;), παιδιά που χορεύουν στον δρόμο, ζευγάρια γκέι ή μη που φιλιούνται κτλ.

Να σχολιάζεις τους γύρω σου λες και εσύ είσαι καλύτερος, δεν κάνεις μία ενδοσκόπηση καλύτερα και κάνε και μια γύρα γύρω από τον εαυτό σου, εν ανάγκη ανέβα και καμιά σκάλα ή βγες από το σώμα σου και δες σε, ψηλά, από κανά αερόστατο, γιατί δεν διαφέρεις και πολύ, από αυτό που κοροϊδεύεις!

So sad, αντί να ψάχνεις τρόπους να δημιουργείς και να διαπλάθεις τον κόσμο αλλιώς, να διοχετεύεις την ενέργειά σου σε κουβάδες με ξερατά, δηλαδή με πόκεμον, με ντίτζιμον, με κολοκύθια, τούμπανα και πιάσε ψύλλο στ'άχυρα! Και μην σου πω, ούτε ψύλλος στον κόρφο σου!

So sad, να σέρνεις τον άλλο από την μύτη ή να σε σέρνει και οι επιλογές σου να είναι τόοοσο απόλυτες, αλλά τόσο ωραία πλασαρισμένες στους υπόλοιπους και στον εαυτό σου, ώστε να φαίνονται δημοκρατικές! ( τι ωραία που πείθεις τον εαυτό σου και εμάς, λα, λα λα!!)

Να ασχολείσαι και καλά με την ελευθερία της επιλογής, με τα δικαιώματα, με την αγάπη, αλλά εσύ να αγαπάς μόνο τον εαυτό σου ( ποιον πλησίον σου; ούτε καν! και δεν μιλάμε για την χριστιανική πλευρά του θέματος, απλά για την ανθρώπινη!)

Α!! σου είπα; βαρέθηκα να μιλάω για αυτά τα βαρετά που εσύ θεωρείς ενδιαφέροντα, προτιμώ να κοιτάξω τα αστέρια, να γελάσω, να χορέψω και να κλάψω! Ναι, προτιμώ να κλαίω παρά να φτάσω στο σημείο που δεν θα μπορώ να κλάψω, γιατί απλά θα έχω βαρεθεί.... και να κλαίω....








Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο αέρας της πόλης

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει, όμως εγώ, δεν παραδέχτηκα την ήττα...

Η δύναμη της ουτοπίας...