Ότι αν αφεθείς, σε οδηγάει ο δρόμος......


Μία συγγνώμη που δεν ειπώθηκε ποτέ....

Ένα σημείωμα που ποτέ δεν ήρθε....

Ένα βιβλίο που έμεινε άγραφο...

Μία συνάντηση που δεν έγινε ποτέ, μία φωνή που δεν ξανακούστηκε....

Φώτα που άναψαν αλλά έσβησαν, χρώματα που ξεθώριασαν...

Καυτός ήλιος αλλά παγωμάρα στην οθόνη του μυαλού....

Τρελός χορός που ποτέ δεν τον είδες, λευκή καταιγίδα που τα πήρε όλα στο διάβα της...

Αλλά αν το πιστέψεις στα αλήθεια, η αγάπη μπορεί...

Και σε οδηγάει ο δρόμος...

Γιατί όλα είναι δρόμος και ο δρόμος κάπου θα μας πάει...

Και αυτή η άτιμη η φωτιά καίει ακόμα....



Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η άκρη του λόφου

Εικόνα
  Μας είπαν -μη μιλάς, σκύψε το κεφάλι, κάνε τη δουλειά σου - θα περάσει κι αυτό, κάνε υπομονή - έχεις δουλειά, τι παραπονιέσαι; Κι εκεί πιο πέρα, ακούς φωνές, παιδιών χωρίς παράθυρα στο μυαλό, τοίχους χωρίς συνθήματα σιωπή χωρίς ελευθερία, σελίδες με καγκελόφραχτα γράμματα, βιβλία με λουκέτα στις λέξεις Μην κοιτάς το γαλάζιο του ουρανού, θα πάρουν τα μυαλά σου αέρα και θα θελήσεις να αγγίξεις το άπιαστο, το όνειρο Προχώρα και μη σε νοιάζει τι κάνει ο δίπλα, γιατί γεμίζεις το κεφάλι σου με τις δαντελωτές έννοιες του άλλου Μη σκοντάφτεις στις ρίζες των κλαδιών της ευτυχίας, τι τη θες, έχεις πρόσβαση στα καλάθια με τα καλούδια ΚΡαυγή, φωνή από τα έγκατα της γης ΟΧΙ Κύκλος, ομάδα στα αρχέγονα βήματα της πανανθρώπινης, ηλιοστάλακτης σοφίας Χέρια που αγγίζονται και ξανασηκώνονται, τρέμουν αλλά το προαιώνιο ένστικτο της ουτοπίας τους σπρώχνει Αγκαλιά, ιαχή, ουρανός Λάβα στα σωθικά μας, δεν μας αρκούν τα μέτρα σας και τα σταθμά σας Θέλουμε ζωή, αίμα να στάζει στα σκαλιά της πορφυρογέννητης ύπ
Διαβάστε περισσότερα

Τι ήθελα, τι ήθελα, να βγω στον δρόμο...

Εικόνα
 Μερικές φορές, κάποιοι στίχοι ή μια μελωδία είναι απλά η αφορμή να σηκωθείς και να προχωρήσεις. Αυτή η οικουμενική διάσταση της μουσικής, αυτά τα ηχοχρώματα που κουβαλούν μέσα τους αρχέγονες αγάπες, σοφίες, συναισθήματα που μοιράστηκαν κάποτε διάφοροι άνθρωποι, στα πέρατα της γης και σε αέναες χρονικές στιγμές, είναι βαθιά συγκινητικά και ελπιδοφόρα. Όταν αγκαλιάζεσαι με τους φίλους σου σε μια συναυλία, όταν χιλιάδες φωνές ενώνονται σε μία, σαν μία παθιασμένη ερωτική πράξη, όταν γελάς με τους αγαπημένους σου, όταν συμβαδίζεις με κάποιους ανθρώπους και πράττεις, όταν χορεύεις με την αγάπη της ζωής σου και μοιράζεσαι ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, ένα δάκρυ, ο κόσμος αλλάζει, χωρίς φανφάρες και υπερβολές. Πάνω από τη γη, πάνω από τον ορίζοντα, η ζωή πετάει, οι σκέψεις, οι ιδέες γεμίζουν το σύμπαν με πολύχρωμες εικόνες και εμφυσούν μία νέα οπτική στα πράγματα και κάπου εκεί κάτι νέο ξεκινάει. Έναν κόσμο κοινό αναζητάμε, κάπου στη θάλασσα, κάπου στο φως. Υ.Γ. Αφορμή για το κείμενο οι Σέρρες, α
Διαβάστε περισσότερα

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει, όμως εγώ, δεν παραδέχτηκα την ήττα...

Εικόνα
12 χρόνια πριν, αυτό το ιστολόγιο άρχισε να ταξιδεύει στον -τότε απέραντο αλλά και διαφορετικό- κυβερνοχώρο, με αυτόν ακριβώς τον τίτλο. Σήμερα, μετά από 3 χρόνια απουσίας από αυτό το ιστολόγιο, αποφάσισα να ξαναγράψω, σαν φόρο τιμής στις ελπίδες και στα όνειρά μας, διότι με διακατέχει βαθιά θλίψη και ο νους μου είναι σε σοκ. Αρνούμαι να πιστέψω πως η κοινωνία που πέρασε όλη αυτή την απόγνωση στα χρόνια του κορονοϊού, βιώνοντας την διάλυση του υγειονομικού συστήματος, την ιδιωτικοποίηση πολλών δομών, την φτωχοποίηση και την αναξιοκρατία,  προτίμησε πάλι τον δρόμο της αυταρχικότητας, της διαφθοράς και της αστυνομοκρατίας. Τι έχει φταίξει; Μία κοινωνία σε απόγνωση, σε σοκ κι όμως βαθιά συντηρητική και απαθής.  Το θέμα είναι πολυπαραγοντικό, αλλά δε θα κάνω πολιτική ανάλυση εδώ, υπάρχουν άλλοι που θα γράψουν πολύ καλύτερα από εμένα επί αυτού. Θα σταθώ σε άλλα σημεία, σε αυτή τη μικρή καταγραφή των σκέψεών μου.  Κι όμως, φίλ@ μου, δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν ακολουθούμε όλοι τον δρόμο της
Διαβάστε περισσότερα