Η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει..........

Δεν ξέρω ούτε πώς να ονομάσω αυτό το κείμενο, ούτε και πώς να εξηγήσω αυτά που νιώθω.... Και επειδή κράζω πολύ τον τελευταίο καιρό, είπα να αναφέρω και όλα αυτά που είναι κομμάτι της ζωής μου, της υπόστασής μου, της αθεράπευτα αισιόδοξης πλευράς μου και τέλος πάντων, όλα αυτά που με κρατάνε να συνεχίζω...

Η ανάγκη να γράψω το πώς κάποιοι άνθρωποι που αγαπώ είναι καθαροί σαν το διαυγές νερό, πώς παλεύουν για την καθημερινότητά τους, πώς κάνουν και εμάς να ελπίζουμε, προέκυψε από διάφορα γεγονότα των τελευταίων ημερών, που δεν θα αναφέρω αναλυτικά....

Πάντως, η αλληλεγγύη, η διαδρομή του να χτίζεις σιγά σιγά διαφορετικές δομές στον χώρο σου, η συμπόρευση με φίλους που μπορείς να αποκαλείς συντρόφους και να τους εμπιστεύεσαι, χωρίς να νιώθεις πως υπάρχει από πίσω δεύτερη σκέψη ή καθαρός κυνισμός, είναι μια απίστευτα λυτρωτική διαδικασία αλλά και έναυσμα για περαιτέρω δράσεις και σκέψεις.

Ιδιαίτερα, η γνωριμία μου με έναν άνθρωπο, τον τελευταίο καιρό, με έκανε να ξανανιώσω μια ζεστασιά που είχα καιρό να νιώσω, σαν μια ηλιαχτίδα φωτός μία κρύα χειμωνιάτικη μέρα... Σαν το καθαρό νεράκι της πηγής, σαν την ομίχλη που διαλύεται, σαν ένα φάρμακο που ιαίνει τις πληγές της ψυχής και της καρδιάς... Και αν περάσει απλά και αν φύγει, δεν έχει σημασία, σημασία έχει πώς τα λιθαράκια της ύπαρξής του, άγγιξαν μερικά σημεία της δικής μου....

Πω, πω, πόσο μελοδραματική και ανούσια ρομαντική μπορεί να γίνομαι, δεν ορίζω, αλήθεια, απλά αναβλύζουν από μέσα μου δέσμες χαράς και φωτιάς.....

Αν με βαρεθήκατε, απλά προσπεράστε αυτό το κείμενο, σημασία εξάλλου έχει να επισημαίνουμε και τις όμορφες στιγμές μας, διότι από ανημπόρια παραγεμίσαμε.....

Καλό ξημέρωμα και ακόμα καλύτερη μέρα απεργίας και έστω, υποτυπώδους πάλης...