eternal sunshine of a spotless mind...........

Δάκρυα, δάκρυα, δάκρυα, μέχρι που μετά πια δεν μένει κανένα........

Πόνος στην καρδιά, στα σωθικά, στο είναι, αλλά μετά ένα κενό...

Μία λύπη ατελείωτη, μία φρίκη ανείπωτη...

Και συ σηκώνεσαι και περπατάς, μιλάς, γελάς και όλοι νομίζουν πως είσαι καλά,
αλλά ξέρεις πως ο Γολγοθάς σου συνεχίζεται και ο σταυρός που κουβαλάς θαρρείς πως θα σου τσακίσει την πλάτη...

Τι σημασία έχει; η μαχαιριά που ένιωσες έσβησε κάθετι που είχες μέσα σου, δεν έμεινε τίποτα, δεν θες να μιλήσεις ξανά, γιατί δεν έχει νόημα... Σβήνεις κάθε σημάδι και αναποδογυρίζεις το κορμί σου για να γίνεις καινούρια.....

Και το πιο στενάχωρο είναι όταν κάτι τελειώνει μέσα σου, χωρίς να έχει καν αρχίσει....

Μακάριοι αυτοί που δεν θυμούνται, που δεν σκέφτονται, που δεν νιώθουν..........

Ευτυχείς αυτοί που έχουν μυαλό χωρίς μνήμη, χωρίς αναμνήσεις, χωρίς επαφή με τον κόσμο....

Πόσα δάκρυα πια; στέρεψε η βρύση του πόνου σου.....