άτιτλο 1

Πόνος και ελπίδα πάνε χέρι χέρι....

Φως και σκοτάδι, εκλάμψεις φωτός και τούνελ της αβύσσου...

πώς να ορίσουμε τα στοιχειά μας όταν η θάλασσα λαμπυρίζει στα μαλλιά μας;

πώς να αφήσουμε τη γη όταν οι ελαιώνες στραφταλίζουν στις χιλιάδες σταγόνες του μέλλοντός μας

όταν η κυρά των αμπελιών μαζεύει τα μανίκια της και ανηφορίζει στα χνάρια αιώνων...

Απλώνω το χέρι μου και αγγίζω την αιωνιότητα, αλλά η καρδιά μου γίνεται χίλια κομμάτια μέσα στην αβεβαιότητα της...

Αν κάτι είναι μόνιμο είναι και μάταιο ή αν κάτι δεν είναι μάταιο, είναι μόνιμο;

Το ποδήλατό μου παραπέει ανάμεσα στον δρόμο του ουρανού και στο πηγάδι της σελήνης....

Μέσα σε μια νύχτα αλλάζει η ζωή και το βιβλίο που κρατώ θέλω να στο δώσω

εδώ και μέρες, γιατί το ενός λεπτού μαζί δεν το ήξερα και δεν το κατάλαβα

ίσως εσύ το καταλάβεις περισσότερο και μπορεί να σε βοηθήσει, εμένα με πονάει

γιατί το χειρότερο κομμάτι του έρωτα είναι η αβάσταχτη αβεβαιότητά του και η σκληρότητά του

αλλά βαδίζουμε δειλά, δειλά στο λιόγερμα, στο κεχριμπάρι, στα στεφάνια της ίριδας....

στο μούχρωμα του αγαπημένου ουρανού της Πάτρας, την άνοιξη....

Δώσε μου μία αχτίδα στα στενά περάσματά σου μπας και νιώσω, έστω και λίγο, ότι νιώθω....