Play it, again, Sam....
Αντικατοπτρισμός
Είχε φύγει πριν ακόμα έρθεις. Αντικατοπτρισμός ήσουν. Εσένα δεν σε γνώρισα ποτέ. Και όμως, ακόμα και ανύπαρκτος με παιδεύεις. Πήρες την κακιά συνήθεια να κρύβεσαι στις πιο κρυφές γωνιές της μνήμης. Εγώ ήθελα απλά πράγματα στην ζωή μου. Δεν ήξερα πόσο δύσκολο ήταν....
(Περικλής Κοροβέσης, Παράπλευρες καθημερινές απώλειες)
Πώς γίνεται κάποιος αντί να σε κάνει πιο χαρούμενο, να σε κάνει να νιώθεις χειρότερα, παρόλο που τον ερωτεύεσαι;
Και γιατί ερωτεύεσαι τέτοιου είδους ανθρώπους και όχι αυτούς που σφύζουν από ζωή και χαρά; Που θέλουν να ρουφήξουν την κάθε στιγμή, να δουν όλα τα ηλιοβασιλέματα, να ακούσουν κάθε βόμβο μέλισσας;
Και πώς γίνεται να σου ξαναγεμίζει την σκέψη, σαν ένα μικρό μαύρο τερατάκι, εκεί που νόμιζες πως τον είχες ξεχάσει;
Μήπως επειδή νιώθεις ευάλωτη αυτή την περίοδο, λόγω διάφορων απογοητεύσεων και σκέψεων που σε κατακλύζουν;
Και παρόλο που ξέρεις ότι είναι ένα βαρίδι που σε τραβάει προς τα κάτω και πως μπορείς να το αποβάλλεις, τον σκέφτεσαι πάλι συνεχώς;
Βαθιά μέσα σου, ξέρεις τον λόγο, επειδή έμειναν αναπάντητα κάποια ερωτήματα, ξέρεις πως μια ομίχλη σκεπάζει κάποια σημεία τα οποία θα ήθελες να ξεσκεπάσεις.Αλλά, ίσως να μην έχει νόημα και να τα μάθεις και ίσως και δεν χρειάζεται να μπεις και στην διαδικασία να τα ξεκαθαρίσεις.
Δεν είναι δικό σου θέμα ούτε και πρόβλημα, αλλά ούτε και δικό σου κομμάτι, απλά νιώθεις ότι δεν μπορεί να ήταν ψέμα αυτό που ένιωθες στην αγκαλιά του και στο βλέμμα του και μπορεί και να μην ήταν ψέμα, απλά διαφορά αντίληψης του έρωτα και των συναισθημάτων....
Και ο καθένας τραβάει τον δρόμο του και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι....αλλά γιατί αυτός ο πόνος που επιστρέφει πάλι σήμερα; τούτη την νυχτιά;;;;
Και τριγυρίζει ο στίχος αυτός..............let's raise a glass or two, to everything I lost on you....
και Play it again, Sam.....
Είχε φύγει πριν ακόμα έρθεις. Αντικατοπτρισμός ήσουν. Εσένα δεν σε γνώρισα ποτέ. Και όμως, ακόμα και ανύπαρκτος με παιδεύεις. Πήρες την κακιά συνήθεια να κρύβεσαι στις πιο κρυφές γωνιές της μνήμης. Εγώ ήθελα απλά πράγματα στην ζωή μου. Δεν ήξερα πόσο δύσκολο ήταν....
(Περικλής Κοροβέσης, Παράπλευρες καθημερινές απώλειες)
Πώς γίνεται κάποιος αντί να σε κάνει πιο χαρούμενο, να σε κάνει να νιώθεις χειρότερα, παρόλο που τον ερωτεύεσαι;
Και γιατί ερωτεύεσαι τέτοιου είδους ανθρώπους και όχι αυτούς που σφύζουν από ζωή και χαρά; Που θέλουν να ρουφήξουν την κάθε στιγμή, να δουν όλα τα ηλιοβασιλέματα, να ακούσουν κάθε βόμβο μέλισσας;
Και πώς γίνεται να σου ξαναγεμίζει την σκέψη, σαν ένα μικρό μαύρο τερατάκι, εκεί που νόμιζες πως τον είχες ξεχάσει;
Μήπως επειδή νιώθεις ευάλωτη αυτή την περίοδο, λόγω διάφορων απογοητεύσεων και σκέψεων που σε κατακλύζουν;
Και παρόλο που ξέρεις ότι είναι ένα βαρίδι που σε τραβάει προς τα κάτω και πως μπορείς να το αποβάλλεις, τον σκέφτεσαι πάλι συνεχώς;
Βαθιά μέσα σου, ξέρεις τον λόγο, επειδή έμειναν αναπάντητα κάποια ερωτήματα, ξέρεις πως μια ομίχλη σκεπάζει κάποια σημεία τα οποία θα ήθελες να ξεσκεπάσεις.Αλλά, ίσως να μην έχει νόημα και να τα μάθεις και ίσως και δεν χρειάζεται να μπεις και στην διαδικασία να τα ξεκαθαρίσεις.
Δεν είναι δικό σου θέμα ούτε και πρόβλημα, αλλά ούτε και δικό σου κομμάτι, απλά νιώθεις ότι δεν μπορεί να ήταν ψέμα αυτό που ένιωθες στην αγκαλιά του και στο βλέμμα του και μπορεί και να μην ήταν ψέμα, απλά διαφορά αντίληψης του έρωτα και των συναισθημάτων....
Και ο καθένας τραβάει τον δρόμο του και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι....αλλά γιατί αυτός ο πόνος που επιστρέφει πάλι σήμερα; τούτη την νυχτιά;;;;
Και τριγυρίζει ο στίχος αυτός..............let's raise a glass or two, to everything I lost on you....
και Play it again, Sam.....
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου