δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Κλείνω τα μάτια,γίνομαι δέκα χρονών και βρίσκομαι σε ένα θεωρείο του θεάτρου Απόλλων, με τις αδερφές μου και τους γονείς μου.Στην αρχή χασκογελάμε αλλά μετά αρχίζουμε και παρατηρούμε γύρω μας... Κόκκινα βελούδινα καθίσματα...Τα φώτα σβήνουν... Το φως από τους προβολείς πέφτει πάνω στις κουρτίνες που παραμερίζουν στην σκηνή...Παρατηρώ τις σκονίτσες του φωτός που λαμπυρίζουν... Και...εκείνο το λεπτό πριν να ξεκινήσει κάποιο θέατρο νιώθω μια ευτυχία ανέλπιστη... Σαν να μοιράζομαι ένα μυστικό με τον εαυτό μου και την τέχνη...Ακούγεται μια όμορφη μελωδία... Να,η παράσταση ξεκινά!!!Οι ηθοποιοί ανεβαίνουν στο πάλκο και μας χαιρετούν!Ήταν νομίζω το "όνειρο του Σκιάχτρου", μία από τις πρώτες παραστάσεις που είχα δει στο συγκεκριμένο θέατρο. Παρακολουθώ τις περιπέτειες του σκιάχτρου και η αγωνία μου μεγαλώνει... Επίσης,θυμάμαι πολύ έντονα τις συναυλίες της ορχήστρας Πατρών, που πηγαίναμε και παρακολουθούσαμε ως μαθητές του Ωδείου δωρεάν.Κατευθυνόμασταν στον εξώστη και παρ'ό

Ένας μήνας με πολλές σημαντικές ημερομηνίες...Ένας μήνας ορόσημο αλλαγών και γεγονότων... Είσοδος στον χειμώνα,μήνας Χριστουγέννων,Δεκεμβριανά,θάνατος του Αλέξη... Αυτές οι μέρες όμως δικαιωματικά ανήκουν στον Αλέξη και στον κάθε Αλέξη που έπεσε θύμα της κρατικής καταστολής και της αστυνομικής βίας...Καλτεζάς,Κομνηνός, Κανελλοπούλου και πόσοι άλλοι... Δεν ξεχνάμε,συνεχίζουμε την πάλη και ας μας πατάνε, ας μας στερούν όλα τα δικαιώματά μας, ας μας τουφεκίζουν τα όνειρα...Τα όνειρά μας, όπως έχω ξαναπει, είναι αλεξίσφαιρα και δεν τα τρυπάνε οι σάπιες σφαίρες των ανέντιμων καιροσκόπων... Ο Δεκέμβρης λοιπόν του 2008, ήταν ερώτηση και όχι απάντηση! Ερώτηση ενός κόσμου που με αφορμή το συμβάν του θανάτου του Αλέξη, κατέβηκε στους δρόμους,οργανώθηκε, ξέσπασε, αναρωτήθηκε,πόνεσε,έκλαψε... Ερώτηση από όλους εμάς που ήμαστε κάτω κάθε μέρα και ψάχναμε να βρούμε την αιτία όλων αυτών... Ερώτηση λοιπόν για το αν θα ρίξουμε τα πέπλα αυτής της άθλιας πολιτικής που μας ασκείται, αν θα τα

Χρόνια τώρα παίρνω το ποδήλατό μου και περιπλανώμαι... Ανεβαίνω δρομάκια,κατεβαίνω, ανακαλύπτω διαδρομές που δεν θα τις έκανα με τα πόδια. Μόνη μου ή με φίλους, με ήλιο ή βροχή,πάω....Ταξίδι σε εικόνες αλλιώτικες, περνάω από χωριά με όμορφα παραδοσιακά σπίτια, αυλές με λουλούδια, χαιρετάω ανθρώπους που κάνουν τις δουλειές τους αμέριμνοι ή έστω για λίγο ήρεμοι.Αναπνέω τον καθαρό αέρα, οσμίζομαι τις τέλειες αυτές μυρωδιές της φύσης, τα κουκουνάρια, τα μανουσάκια, τα κυκλάμινα...που τείνουμε να ξεχάσουμε,νιώθω σε άμεση επαφή με την φύση,την μάνα όλων μας..όπως λέει και ο Δρογώσης: Όμορφη ζωή, να ζούμε ελεύθεροι και το χρωστάμε αυτό αδέρφια στη μάνα γη που μας ενώνει... Όμορφη ζωή, να ζούμε ελεύθερη ζωή!!! Αυτές τις στιγμές νιώθω ελεύθερη, το μυαλό μου πλανάται στα γύρω και όχι στα έσω είτε προσπαθεί να βρει λύσεις στα όσα γίνονται.. Ελευθερία, ανοίγω τα χέρια και θέλω να αγκαλιάσω το σύμπαν που τόσο το ταλαιπωρούμε και μας ταλαιπωρεί. Σιγοσφυρίζω, χάνομαι στον κόσμο του ονείρου,αλ

Ζωή 300 ευρώ...Καταλήψεις σε ΔΕΗ, εφεδρείες,αιματοχυσίες σε Αίγυπτο, μπαράκια ξεπεσμένα σε παρακμιακά νησιά,trendy γυαλιά και μουσικές ελαφρολαϊκές.... Ένας αχταρμάς μέσα στο κεφάλι μου, ένα ατέλειωτο κουβάρι σκέψεων.... Καπιταλισμός και σοσιαλισμός,ελευθερία και δημοκρατία,ατομικότητα και συλλογικότητα,φασισμός και καταπίεση.... Πόσο ακόμα μπορούμε να αντέξουμε χωρίς να ξεσπάσουμε;Πόσο χαμηλά να ξεπέσουμε; Αριστεροί του κώλου,να μαζευτούμε ΝΑ ΠΑΤΕ,ανεξάρτητοι του καναπέ,τσιγάρο στριφτό και αμάξι BMW...Ξοφλημένα κόμματα,ρατσισμός και σημαία,επαναστάτες ΧΩΡΙΣ ΑΙΤΙΑ,αργόσχολοι και ψυχάκηδες... Αβάνα μαύρη και κόκα κόλα,ανούσιες κουβέντες,ακροδεξιά και ακρωτήρια,λιμάνια,ακρογιαλιές.... Α!και ένα ηλιοβασίλεμα στην Παλαιστίνη,ένα ποίημα και ένα τραγούδι από παιδιά στους δρόμους... Ε,πού θα πάει,θα έρθει και προς τα εδώ....

  Με όλα αυτά που συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες,νιώθω σαν να περπατάμε όλοι σ'ένα τεντωμένο σκοινί, που από στιγμή σε στιγμή μπορεί να σπάσει και να βρεθούμε σ'ένα χείμαρρο εξελίξεων.. Αξιοπρέπεια μηδέν και 153 ψήφοι εμπιστοσύνης...Χειροκροτήματα βουλευτών για το 18% της ανεργίας,για τα σχολεία χωρίς υποδομές,για τους συνταξιούχους που ζουν σε ακόμα μεγαλύτερη ανασφάλεια...Χειροκροτήματα από αυτούς που βυθίσαν τη χώρα στο ΧΑΟΣ,όπως έγραψε στο εξώφυλλό της και η Liberation....Δημοψήφισμα,επικείμενες εκλογές,συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ....Ρίγη με πιάνουν..... Η λύση δεν θα έρθει από κανένα τέτοιο σάπιο σύστημα και με κανέναν από τους πιο πάνω τρόπους.Μόνο αν ο λαός καταλάβει τι βιώνει και πάρει την κατάσταση στα χέρια του,μπορεί να γίνει κάτι.Αλλά όχι υποκινούμενος από τα περιχαρακωμένα,κομματικά αδιέξοδα,ούτε δρώντας εν βρασμώ...Τα σενάρια πραξικοπημάτων,εμφυλίων και πολέμων δεν θα οδηγήσουν πουθενά.... Όταν ήμουν μικρή,είχα διαβάσει το "Κοντά στις ράγιες".Το μικρό

Το μήνυμα της 28 ης Οκτωβρίου είναι περισσότερο επίκαιρο από ποτέ. Βιώνουμε  μία από τις ΠΙΟ ΤΡΑΓΙΚΕΣ στιγμές της ιστορίας, γι’αυτό και καλούμαστε να πούμε ΟΧΙ. ΟΧΙ  σε όλους αυτούς που καταπατούν τη ζωή μας, τα δικαιώματά μας και την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ μας. Ν’ αντισταθούμε στους κάθε λογής εξουσιαστές, στο μνημόνιο, σ’ αυτούς που ευτελίζουν την ανθρώπινη υπόστασή μας. Μα τώρα περισσότερο από ποτέ, νιώθουμε σαν μαριονέτες που παίζουν μαζί της η Μέρκελ, Ο ΓΑΠ, ο Βενιζέλος, η Eurostat και πολλοί άλλοι... 'Οχι στην καταπάτηση της αξιοπρέπειάς μας,ΌΧΙ στην παράλογη πολιτική,ΟΧΙ στα ΜΜΕ που με το παιχνιδάκι που παίζουν έχουν ξεφτιλίσει την δημόσια υπόστασή μας και την ηθική μας.... Αρνούμαστε να είμαστε ένα πιόνι στη σκακιέρα των μεγαλο-πολιτικών.θα γίνουμε αυτοί που θα ρίξουμε την σκακιέρα και αυτό θα το κάνουμε όλοι μαζί.Να πέσουν πια τα προσωπεία και να αναλάβουμε όλη την ευθύνη του ποιοι είμαστε και γιατί υπάρχουμε σ'αυτόν τον κόσμο.....  Ας βγούμε στους δρόμους, σαν τους ήρωες τ

Δεν είναι κρίμα κι' άδικο, παραλογιά μεγάλη, να στέκουν τα παλιόδεντρα και τα σαρακιασμένα, να πέφτουνε τα νιόδεντρα με τάνθη φορτωμένα; Θυμάμαι όταν ήμουν στην τρίτη δημοτικού,πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα,η μητέρα μιας πολύ καλής μου φίλης, η κυρία Μαρία.Ένας φοβερός άνθρωπος,καλλιεργημένος, με πολύ χιούμορ και αν και την θυμάμαι αμυδρά,ξέρω πως την αγαπούσα πολύ.Σαν τώρα,ακούω τον χτύπο του τηλεφώνου στο δωμάτιο των γονιών μου,στο παλιό σπίτι, να ηχεί περίεργα και προειδοποιητικά στην ησυχία της νύχτας.Μια κοινή φίλη μας ενημέρωσε για το θάνατο της αγαπημένης φίλης.....Από τότε τρέμω σαν ακούω να χτυπάει αργά το βράδυ,τηλέφωνο σταθερό....Μου έρχονται στο νου οι μνήμες της απελπισίας και του έντονου συναισθήματος της αδικίας που με πλημμύριζε....Γιατί;Γιατί να χαθεί έτσι; Η αδερφή μου τότε, είχε γράψει ένα κείμενο σε ένα χαρτί-αφιέρωμα και είχε παραθέσει αυτούς τους στίχους από ένα δημοτικό τραγούδι,που τους είχαμε πρωτοδιαβάσει στο βιβλίο της Ζωρζ Σαρή "Κρίμα και άδ

Drive me crazy............... There's something inside you,it's hard to explain... Φταίει η κρίση;Φταίει το παρελθόν που με ταλανίζει και θέλω να το ξεχάσω; Φταίει ότι ο θαυμασμός από τον έρωτα απέχει ελάχιστα;(τουλάχιστον για μένα...) Ή μήπως ότι κάποια άτομα χωρίς να το περιμένεις σε εκπλήσσουν τόσο απρόσμενα που παθαίνεις μια ταραχή; Πολύ καιρό είχα να νιώσω έτσι....Πως ο έρωτας είναι ένα ευγενές αίσθημα,που σε εμπνέει.... Πόσο ταυτίζομαι με τον ηρωα της ταινίας (Drive), αυτή την περίοδο που θυσιάζεται για ένα πρόσωπο που αγαπά και ας ξέρει πως δεν πρόκειται να οδηγήσει αυτό πουθενά,γιατί είναι καταδικασμένο εκ των προτέρων...Ελπίζω βέβαια, να μην φτάσω στις ακραίες συμπεριφορές του psycho αφενός,αλλά τρομερά ταλαντούχου αφετέρου, πρωταγωνιστή!! Αλλά πώς να ξεχάσεις αυτό που σε βασανίζει όταν τον συναντάς κάθε μέρα;Πώς;; Μάλλον πρέπει να συνέλθω...Δεν είναι δυνατόν να παίρνω πάλι λάθος διαδρομές που είναι και απέλπιδες και δεν έχουν ανταπόκριση....Πόση παράνοια πια

  Καλούμαι να πω έναν λόγο για την 28η Οκτωβρίου.....Και μου φαίνεται τόσο γελοίο αυτό,να ασχολούμαστε με εθνικές γιορτές ενώ ο κόσμος καίγεται... Αλλά και για να πούμε την αλήθεια,ποιος καίγεται;Δεν θα έπρεπε να είχε καεί; Αφού θα τον πω αυτό τον ρημάδη τον λόγο,μήπως πρέπει να πω κάτι τρανταχτό; Ας πούμε:"ΛΕΜΕ  ΟΧΙ σ'αυτούς που εξουσιάζουν τις ζωές μας,που μας ποδοπατάνε,που μας στερούν τα δικαιώματά μας". Μα τώρα περισσότερο από ποτέ, νιώθω σαν μαριονέτα που παίζουν μαζί της η Μέρκελ, Ο ΓΑΠ, ο Βενιζέλος, η Eurostat και πολλοί άλλοι... 'Οχι στην καταπάτηση της αξιοπρέπειάς μας,ΌΧΙ στην παράλογη πολιτική,ΟΧΙ στα ΜΜΕ που με το παιχνιδάκι που παίζουν έχουν ξεφτιλίσει την δημόσια υπόστασή μας και την ηθική μας.... Αρνούμαι να είμαι ένα πιόνι στη σκακιέρα των μεγαλο-πολιτικών.θα γίνω αυτή που θα ρίξει την σκακιέρα και αυτό θα το κάνουμε όλοι μαζί.Να πέσουν πια τα προσωπεία και να αναλάβουμε όλη την ευθύνη του ποιοι είμαστε και γιατί υπάρχουμε σ'αυτόν τον κόσμο.

  Όταν φτάνει ο κόμπος στο χτένι,γίνεται ένα περίεργο κλικ στα μυαλά πολλών ανθρώπων και η απελπισία τους γίνεται κίνητρο πάλης...Αλλά έτσι θα έπρεπε να είναι τα πράγματα;Να πρέπει να φτάνουμε στο έσχατο σημείο, σε ένα βήμα πριν την κατάρρευση και την ανεπανόρθωτη λαβωματιά της αξιοπρέπειάς μας για να δράσουμε; Ποτέ δεν το κατάλαβα αυτό και -συγχωρέστε το εριστικό ύφος μου- ούτε και θα το καταλάβω.Παρ'όλο που χαίρομαι που επιτέλους οι άνθρωποι παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους, δεν παύει να με διακατέχει ένα συναίσθημα περίεργο,ανάμεικτο με θλίψη, δεν μπορώ να το εξηγήσω... Θα συνεχίσω να παλεύω και πόσο μάλιστα τώρα που υπάρχουν και άλλοι περισσότεροι δίπλα μας και όχι οι ίδιοι και οι ίδιοι αλλά...... Κάπως αλλιώς είχα φανταστεί την εξέλιξη του ανθρώπου,των καταστάσεων και της διεκδίκησης....Μακάρι ν'αλλάξω γνώμη αργότερα,αλλά κάτι με προειδοποιεί πως η πάλη που προέρχεται από ανθρώπους μη συνειδητοποιημένους είναι λειψή.....   Δεν θέλω να παρεξηγηθώ,δεν θεωρώ τον εαυτό μου κ

Τελευταία σκέφτομαι λες και είμαι 100 χρονών γραία!! "Χμ...Αν δεν είχα κάνει εκείνη την επιλογή και είχα κάνει την άλλη,αν ήμουν τότε έτσι και είχα δράσει έτσι,τώρα θα ήμουν εκεί και αλλιώς!!!"Βράστα Χαράλαμπε κοινώς!! Όμως δεν μετανιώνω για τίποτα από αυτά που έκανα,απλά αναρωτιέμαι:Πήρα τη ζωή μου ΛΑΘΟΣ;Και αν ναι πώς να την αλλάξω;Ο Μπουσκάλια λέει(και καλά τα λέει αλλά πώς τα κάνεις!!) πως όταν δεν σε ικανοποιεί η ζωή σου,το περιβάλλον σου, αυτοί που το αποτελούν,άλλαξέ το...Άλλαξε το τοπίο σου.... Πανεύκολο!!Τόσα χρόνια αυτό προσπαθώ να κάνω και νομίζω πως έχω μπερδευτεί από τις πάμπολλες αλλαγές,χε.... Το θέμα είναι πως έχω μπερδευτεί τρομερά(για άλλη μια φορά) με τα συναισθήματά μου....Τι πρωτότυπο!Νιώθω κάποια πράγματα πολύ έντονα για κάποιον, που δεν θα έπρεπε ούτε καν να μου περνάει από το μυαλό....Μήπως να κάνω λοβοτομή;Πιο εύκολο ε; Αδικίες της ζωής.....Να ξέρεις πως ο άλλος θα μπορούσε να είναι το άλλο σου μισό(τι μελό...),αλλά αποκλείεται να γίνει...Λάθος ώ

Το παράθυρό μου είναι μισό,λόγω ενός βομβαρδισμού βλακείας.Αλλά έστω και έτσι,βλέπω μέσα από ένα πρίσμα μισό,το παράλογο και το λογικό. Τις καμήλες που τρέχουν στην έρημο για νερό και πέφτουν πάνω στον Πάγκαλο και του λένε: «Όχι από εδώ βρε παχύδερμο,τράβα προς την ζούγκλα!» Βλέπω μανάδες να τραβάνε τα παιδιά τους από το χέρι,να πάνε γρήγορα στο σπίτι γιατί το φαγητό θα καεί,τα φασολάκια με τη λάθος σάλτσα που μυρίζουν σαν μοσχαράκι,αλλά αυτά τραβάνε προς τη Βουλή... Βλέπω μια επαρχιώτικη μιζέρια αλλά και ταξιτζήδες να φωνάζουν για μια καλύτερη ζωή αλλά σε μια γωνία χαμογελάει και τους κλείνει το μάτι   ειρωνικά, η Ντόρα,η Αννούλα και ο Γιωργάκης. Οι φίλοι που ποτέ δεν κατάλαβαν γιατί δεν θέλω να νοικουρευτώ χα,γιατί σκόνταψα σε ένα λάκκο με βρωμόνερα και αξιοπρέπεια και επιμένω να μένω εκεί, μου κουνάνε το χέρι από κάτω και πάνε να πιουν καφέ σ’ένα τρέντι καφέ πιο πέρα. Ο Λένος Χρηστίδης μου φωνάζει καθώς περνά,»Είμαστε ωραίοι τύποι αλλά και λίγο μαλάκες και πρέπει να διαθέτεις πολ

Το προηγούμενο Σάββατο,ένα φουσκωτό!! με 65 μετανάστες από Πακιστάν και Αφγανιστάν,εντοπίστηκε από λιμενικούς κοντά στα Στροφάδια,ένα νησάκι κοντά στη Ζάκυνθο. Τρεις από αυτούς πέθαναν από εξάντληση,καθώς ήταν 10 μέρες καταμεσής του πελάγους,χωρίς νερό και φαϊ.Οι υπόλοιποι,άλλοι σε καλύτερη κατάσταση,άλλοι σε χειρότερη, μεταφέρθηκαν στο Δημοτικό Σχολείο της Λιθακιάς.(8 από αυτούς νοσηλεύτηκαν στο νοσοκομείο,ανάμεσά τους κ 2 μικρά παιδιά).Είχαν ξεκινήσει να πάνε Ιταλία από Αθήνα,αλλά λόγω βλάβης του πλωτού τους  άθλιου μέσου,(για το οποίο είχαν πληρώσει 3.000 ευρώ ο ένας,από ότι μας πληροφόρησαν οι ίδιοι), ξεμείναν στη μέση του πουθενά... Πήγαμε λοιπόν να τους δώσουμε κάποια πράγματα,ως ένδειξη αλληλεγγύης και να τους ενημερώσουμε για τα δικαιώματά τους σχετικά με το άσυλο.Συγκλονίστηκα(και μπορείτε να με πείτε πολύ ευαίσθητη,να με ρωτήσετε σε τι κόσμο ζω και αν τώρα συνειδητοποιώ τι γίνεται γύρω μου,αδιάφορο μου είναι...) Συγκλονίστηκα λοιπόν,γιατί όλοι ήταν νέοι άντρες,16-18 ετών,

Είναι μέρες,που άμα σκέφτομαι πολύ,θέλω μόνο να ακούω αυτό το τραγούδι........................ When you were here before Couldn't look you in the eye You're just like an angel Your skin makes me cry You float like a feather In a beautiful world I wish I was special You're so fucking special But I'm a creep I'm a weirdo What the hell am I doing here? I don't belong here I don't care if it hurts I want to have control I want a perfect body I want a perfect soul I want you to notice when I'm not around You're so fucking special I wish I was special But I'm a creep I'm a weirdo What the hell I'm doing here? I don't belong here She's running out the door She's running out She runs runs runs Whatever makes you happy Whatever you want You're so fucking special I wish I was special But I'm a creep I'm a weirdo What the hell am I doing here? I don't belong here I don't belon

Όλο απαγορεύεται, ΜΗ, πρέπει........ Αναρωτιέμαι,έτσι επιβάλλεται η πειθαρχία σε αυτόν τον κόσμο;Πόσο μάλλον,όταν έχουμε να κάνουμε με παιδιά και την διαπαιδαγώγησή τους....Όπως έλεγε και ο Neil, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΟΧΙ ΑΝΑΡΧΙΑ (μιλώντας για την ελευθεριότητα που πρέπει να διέπει την εκπαίδευση...) Έτσι γίνεται κάποιος καλύτερος άνθρωπος;Με το να μπαίνει σε γραμμές και να στοιχίζεται; Με το να φοβάται να κάνει κάτι που θα επιφέρει την τιμωρία; Με το να τρέμει ότι μπορεί να κάνει κάτι λάθος; Ο φόβος ως μέσο επιβολής της τάξης....Ο φόβος σαν κατευθυντήρια γραμμή της ζωής μας.... Αυτό το μέσο,που μετά δημιουργεί ανθρώπους ανίκανους να αντιδράσουν,να επιβληθούν, να διεκδικήσουν. Αδικώ,ίσως,πολλούς φίλους,συναδέλφους,γνωστούς, που δεν παίρνουν καταστάσεις στα χέρια τους,που μένουν έρμαια της μοίρας τους,αλλά ξεχνάω ότι αυτό είναι απόρροια του συστήματος αυτού που ζούμε και που μας το επιβάλλουν... Αλλά αρνούμαι ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΩ τακτικές που με προσβάλλουν και με μειώνουν....Γιατί αν κάποιος είνα

Γιατί πάντα ερωτευόμαστε τους λάθος ανθρώπους;Μας τραβάει το παράλογο ή αυτό ζητάμε; Σαν την Carrie Bradshaw (βλ.sex and the city),γράφω τελευταία,όπως μου είχε πει μια φορά και η φίλτατη Έλλη!!!Έχω παραελαφρύνει τα θέματα που διαπραγματεύομαι ή μπα;(ειρωνικό γελάκι,σας βλέπω!!) Όμως,νιώθω πως έχω μια ροπή να ερωτεύομαι ανθρώπους που δεν πρέπει, που ναι μεν τους θαυμάζω,αλλά που πάντα θα έχουν ένα άλφα ή βήτα λόγο,για να μην μπορούν να είναι μαζί μου.... Και ενώ θα ήθελα να δικαιολογήσω τον εαυτό μου και να πω πως αυτό δεν το κάνω εσκεμμένα,καταλήγω πως μάλλον γίνεται για διάφορους λόγους... Ας πούμε πως,εεε,φοβάμαι τη δέσμευση(μπαμ!!μπαμ!!!ταμπούρλα!!!εξομολόγηση;;;) Δεν θέλω να νιώθω πως ορίζει τη σκέψη μου,τα θέλω μου,τα πιστεύω μου,κάποιος άλλος.... Θέλω να δώσω πράγματα και να πάρω,αλλά φοβάμαι να υποχωρήσω...Φοβάμαι να δείξω τα συναισθήματά μου,γιατί νομίζω πως θα πληγωθώ...Και διάφορα άλλα τέτοια μελό-ψυχο-τρελο-λογικά!!Καταλήγω έτσι με κάτι τύπους απερίγραπτους,όπως πέρυσ

Το τραγούδι του αρχιπελάγους Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης Ο έρωτας Το αρχιπέλαγος Κι η πρώρα των αφρών του Κι οι γλάροι των ονείρων του Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει Ένα τραγούδι. Ο έρωτας Το τραγούδι του Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του Κι η ηχώ της νοσταλγίας του Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει Ένα καράβι. Ο έρωτας Το καράβι του Κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του Κι ο φλόκος της ελπίδας του Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζει Τον ερχομό!!!!

Μια παραλλαγή Πίλτσερ και Χρηστίδη.....Όταν ήμουν μικρή,διάβαζα πολλές ρομαντικές ιστορίες και νόμιζα πως στη ζωή κάπως έτσι είναι τα πράγματα...(βλ.Ρόζαμουντ Πίλτσερ). Όμως,ευτυχώς, έπεσε στα χέρια μου ο Λένος Χρηστίδης, με τα "Χαστουκόψαρα",ο οποίος μέσα από μεγάλες δόσεις χιούμορ και ρεαλισμού, με έφερε αντιμέτωπη με την ίδια μου τη ζωή,κατά έναν περίεργο τρόπο. Και έτσι,όπως είπε και μια φίλη μου, η Ντίνα,φέτος το καλοκαίρι,κάποια στιγμή που είχαμε πολύ ποιητικό οίστρο,λόγω μέθης;καλοκαιρινής ευθυμίας;;ποιος ξέρει!Μου είπε: "Ψάχνοντας για κοχύλια,παιδί μου,κατέληξες στο βούρκο!!" Αλλά,δεν πειράζει,έτσι κάπως είναι τα πράγματα για όλους μας κι ας μην θέλουμε να το δούμε,αλλά έχει και φάση έτσι η ζωή;όχι;;; Θα γράψω κάποτε ένα βιβλίο,που θα περιλαμβάνει όλη την τρέλα,τον παραλογισμό και την βλακεία της ζωής μου και των φίλων μου,που είμαστε "ωραίοι τύποι αλλά και λίγο μαλάκες!!!", όπως λέει ο Λένος!!ΑΝ και κατά βάθος,μάλλον ψάχνω ακόμα για κοχύλια,α

Πηγαίνοντας προς τον Λιμνιώνα, αντικρύσαμε ένα τοπίο νεκρό....Τα δέντρα δεν σάλευαν,αλλά έστεκαν σαν σκιάχτρα ξερά,άπνοα...Ο αέρας μύριζε στάχτη, δεν ακουγόταν κανένας ήχος, τα πουλιά δεν πλησίαζαν, λες και φοβούνταν να αντικρύσουν αυτό το θέαμα. Κι εμείς, βουβοί παρατηρητές της μεγάλης αυτής καταστροφής.Μα, θα το ξεχάσουμε κ αυτό σε λίγο καιρό,όπως τους ανθρώπους που βλέπουμε να ψάχνουν στα σκουπίδια,όπως τους φίλους που ψάχνουν άσκοπα για δουλειές,έτσι θα ξεχάσουμε και αυτές τις μαύρες σκιές δέντρων...Ή όχι;;; Αλλά όλα αυτά,γίνονται ένα συνονθύλευμα μαυρίλας μέσα μας, ένα μωσαϊκό απογοήτευσης και σαπίλας,που συσσωρεύεται και που κάποια στιγμή θα ξεσπάσει σε ένα μαύρο πόλεμο....Πόλεμο με όλους αυτούς που επιδιώκουν να κάνουν τη ζωή μας πιιο μαύρη....Θα τους δείξουμε το πολύχρωμο της πάλης.....

Μερικές φορές δεν μπορούμε να ορίσουμε τα συναισθήματά μας, η λογική δεν έχει θέση σε αυτά που ζούμε κι ας είναι απαγορευμένα και μη πρέποντα...Και όσο και αν παλεύουμε,δεν μπορούμε να τα σταματήσουμε,παρασυρόμαστε σε μια λαίλαπα αισθημάτων και ψευδαισθήσεων. Και όσο πιο βαθιά βυθίζομαστε,τόσο πιο πολύ παραληρούμε και δεν μπορούμε να ανεβούμε στην επιφάνεια.....Αυτό που έζησα τον χειμώνα,παρ'όλο που με έκανε να νιώσω πολύ εύθραυστη, με έκανε να δω και μια άλλη πλευρά του εαυτού μου και να συνειδητοποιήσω ποια είμαι αλλά και ποια μπορώ να μην είμαι...βγήκα στην επιφάνεια ναι μεν τσακισμένη,αλλά αποφασισμένη να συνεχίσω..... Στον άνθρωπο που με έκανε να νιώσω τόσο έντονα,οι επόμενοι στίχοι... Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα Επειδή σ'αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ'αχανή σεντόνια Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές

Περπατώντας στους δρόμους αυτής της πόλης, που έχω αγαπήσει, που έχω κλάψει, που έχω απογοητευτεί, που έχω ελπίσει, που έχω ερωτευτεί, που έχω φωνάξει και γελάσει, που έχω κάνει κάποιες από τις πιο δυνατές φιλίες,συνειδητοποίησα πως τίποτα πλέον δεν είναι όπως παλιά....ή σχεδόν τίποτα... Αυτή η πόλη βυθίζεται σε μια μιζέρια, αγκομαχά να επιβιώσει μέσα στα τσιμέντα και στις πολυκατοικίες που κρύβουν στο μούχρωμα, το ηλιοβασίλεμα.. Παραλύει χωρίς να το συνειδητοποιεί...Δεν δρα, δεν κουνιέται, λες και την έχουν ψεκάσει με ένα αναισθητικό δράσης και με ένα σπρέι απαισιοδοξίας. Αυτό που δεν έχει αλλάξει, είναι κάτι στίχοι,που σιγοτραγουδώ,καθώς βαδίζω στις αγαπημένες μου γειτονιές:" Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ,κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες..." 6/7/2011

Τετάρτη, 29 Ιουνίου του 2011 Κόσμος στο Σύνταγμα πολύς...Το μετρό γεμάτο, με νέους,πιο μεγάλους σε ηλικία και κάποια παιδιά... Όλοι εκεί, αποφασισμένοι να ανέβουμε στην πλατεία  και να δηλώσουμε την αντίδρασή μας, απέναντι στην ψήφιση του μεσοπρόθεσμου.. Με τα πρόσωπα άσπρα από τα μαλόξ,με μάσκες και μαντήλια ανεβαίναμε τις σκάλες και βγαίναμε στην πλατεία.Στεκόμασταν μπροστά στη Βουλή και νιώθαμε πως αυτή η τραγελαφική κωμωδία δεν μπορεί να συνεχίζει να παίζεται μπροστά στα μάτια μας. Τότε άρχισαν ξανά να σκάνε δακρυγόνα,τα μάτια μας έτσουζαν, δεν αναπνέαμε, κατεβαίναμε τις σκάλες όπως - όπως και μέσα σε όλο αυτό τον πανικό κάποια παιδιά μας δίναν κουράγιο, μας λέγαν με σταθερή φωνή : "Μην πανικοβάλλεστε,αυτό θέλουν. ΤΟΝ ΦΟΒΟ, για να μην δρούμε, να μην αντιδρούμε"... Ο φόβος....Στην αρχή ένιωσα να παραλύω από τον τρόμο, ένιωθα πως βρισκόμουν σε πεδίο μάχης.Και ξαφνικά εξατμίστηκε, χάθηκε αυτό το συναίσθημα...Ένιωσα πως ήταν καθήκον μου να συνεχίσω να μάχομαι στο πλευρό

Σινεμά ο παράδεισος.......... Από τότε που ήμουν πιτσιρίκα, θυμάμαι τον εαυτό μου να παρακολουθεί ταινίες.... Χανόμουν στην μαγεία του κινηματογράφου,γινόμουν ένα με τους ήρωες, με συνέπαιρναν οι ιστορίες τους... Άρωμα γιασεμιού και μπλε ουρανός,θερινό σινεμά.....Η μυρωδιά της ζέστης του καλοκαιριού καθόταν στους ώμους μας και μας μεθούσε.... Μια άλλη εποχή που πέρασε,αλλά που πάντα μένει μέσα μου.Μια εποχή που ο κόσμος αγαπούσε την έβδομη τέχνη,που αφουγκραζόταν τις ανάσες των πρωταγωνιστών, που γελούσε και έκλαιγε με τα παθήματα των ηθοποιών... Τώρα πονάει για την καθημερινότητά του που είναι τόσο πεζή...Αλλά πού θα πάει,θα ξαναμυρίσουμε το γιασεμί,την αύρα της χαράς..... Σινεμά ο παράδεισος λοιπόν,το περιμένουμε ξανά να παίξει στις οθόνες της ζωής μας..........

Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν σαν στήλες δύο-δύο μες στα γραφεία. Ηλεκτρολόγοι θα ‘ναι η πολιτεία κι ο θάνατος που τους ανανεώνουν. ..... Ο Καρυωτάκης αναφέρει τα παραπάνω στο ποίημά του "Δημόσιοι Υπάλληλοι". Θα έλεγα "οι υπάλληλοι (δάσκαλοι)όλοι λιώνουν και τελειώνουν σαν παγωτά στην παραλία".... Καταπώς φαίνεται μια μεγάλη μερίδα αυτών, τους ενδιαφέρει  μόνο η καλοπέρασή τους και νιώθουν απόλυτα βολεμένοι και ευχαριστημένοι από τον εαυτό τους...Τα καθήκοντά τους δεν τα σκέφτονται, ούτε τους περνάει από το μυαλό πως το ωράριό τους μπορεί μερικές φορές να υπερβεί του συνηθισμένου!!Φίλοι μου, συγγνώμη που θα το πω,αλλά αλλάξτε νοοτροπία, γιατί θα έρθει κατρακύλα,ήδη έρχεται και σε μας, οι διορισμοί ελαχιστοποιούνται, τα ολοήμερα καταργούνται, οι μισθοί μειώνονται.... Σκεφτείτε λίγο τι γίνεται γύρω μας και προσπαθήστε να δράσετε κάπως...Δεν θα σας ξελασπώνουν πάντα οι άλλοι, μην αφήνετε άλλους να παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή σας...ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ αυτά πο

Εν μέσω μιας οικονομικής και κοινωνικοπολιτικής καταστροφής,βρισκόμαστε όλοι εμείς.Οργισμένοι,αγανακτισμένοι,μπουχτισμένοι... Οι δημόσιες επιχειρήσεις ξεπουλιούνται, οι εισφορές στους συνταξιούχους αυξάνονται,καθώς και οι έμμεσοι φόροι στα καύσιμα,στα τρόφιμα και στα τέλη κυκλοφορίας...Κάθε μέρα περπατάμε,ζούμε,αναπνέουμε και δεν ξέρουμε από πού θα μας έρθει η επόμενη ριπή... Η κυβέρνηση έχοντας ως πρόσχημα την κρίση και την "θαυματουργή" τρόικα προσπερνά κάθε δημοκρατική διαδικασία, τους νόμους του συντάγματος, το Κοινοβούλιο και καταργεί όλα τα εργασιακά δικαιώματά μας, ισχυριζόμενη πως έτσι θα μας σώσει .... Μα πάνω απ'όλα μας στερεί το δικαίωμα στην ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ μας, στο να μπορούμε να ονειρευόμαστε ένα καλύτερο αύριο....Δεν μπορεί  όμως να μας στερήσει το δικαίωμα του να αγωνιζόμαστε, να πιανόμαστε με νύχια και με δόντια από την μάχη που θα μας οδηγήσει ίσως σε κάποια άλλη ζωή. Δεν πιστεύω σε κιβωτούς, σε ουτοπίες και σε χίμαιρες.Πιστεύω όμως στον άνθρωπο που κατε