έρωτας ήταν θαρρώ..........................

Μερικές φορές δεν μπορούμε να ορίσουμε τα συναισθήματά μας, η λογική δεν έχει θέση σε αυτά που ζούμε κι ας είναι απαγορευμένα και μη πρέποντα...Και όσο και αν παλεύουμε,δεν μπορούμε να τα σταματήσουμε,παρασυρόμαστε σε μια λαίλαπα αισθημάτων και ψευδαισθήσεων.
Και όσο πιο βαθιά βυθίζομαστε,τόσο πιο πολύ παραληρούμε και δεν μπορούμε να ανεβούμε στην επιφάνεια.....Αυτό που έζησα τον χειμώνα,παρ'όλο που με έκανε να νιώσω πολύ εύθραυστη, με έκανε να δω και μια άλλη πλευρά του εαυτού μου και να συνειδητοποιήσω ποια είμαι αλλά και ποια μπορώ να μην είμαι...βγήκα στην επιφάνεια ναι μεν τσακισμένη,αλλά αποφασισμένη να συνεχίσω.....
Στον άνθρωπο που με έκανε να νιώσω τόσο έντονα,οι επόμενοι στίχοι...

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ'αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ'αχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ'έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ'αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά

Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ'αλλού φερμένο
Δέν τ'αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ'ακούς ;
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου ............ 

Στον Π.Π.