δεν πα να μας ψεκάζουν.............
Τετάρτη, 29 Ιουνίου του 2011
Κόσμος στο Σύνταγμα πολύς...Το μετρό γεμάτο, με νέους,πιο μεγάλους σε ηλικία και κάποια παιδιά...
Όλοι εκεί, αποφασισμένοι να ανέβουμε στην πλατεία και να δηλώσουμε την αντίδρασή μας, απέναντι στην ψήφιση του μεσοπρόθεσμου..
Με τα πρόσωπα άσπρα από τα μαλόξ,με μάσκες και μαντήλια ανεβαίναμε τις σκάλες και βγαίναμε στην πλατεία.Στεκόμασταν μπροστά στη Βουλή και νιώθαμε πως αυτή η τραγελαφική κωμωδία δεν μπορεί να συνεχίζει να παίζεται μπροστά στα μάτια μας. Τότε άρχισαν ξανά να σκάνε δακρυγόνα,τα μάτια μας έτσουζαν, δεν αναπνέαμε, κατεβαίναμε τις σκάλες όπως - όπως και μέσα σε όλο αυτό τον πανικό κάποια παιδιά μας δίναν κουράγιο, μας λέγαν με σταθερή φωνή : "Μην πανικοβάλλεστε,αυτό θέλουν. ΤΟΝ ΦΟΒΟ, για να μην δρούμε, να μην αντιδρούμε"...
Ο φόβος....Στην αρχή ένιωσα να παραλύω από τον τρόμο, ένιωθα πως βρισκόμουν σε πεδίο μάχης.Και ξαφνικά εξατμίστηκε, χάθηκε αυτό το συναίσθημα...Ένιωσα πως ήταν καθήκον μου να συνεχίσω να μάχομαι στο πλευρό όλων των συνανθρώπων μου, που δεν έχουν πλέον να χάσουν τίποτα και παραμένουν εκεί.Πήρα κουράγιο από την αλληλεγγύη του κόσμου που παραταγμένοι στις σκάλες μας δίναν να πιούμε ριοπάν, μας έβαζαν σταγόνες στα μάτια, μας έπιαναν από το χέρι και μας οδηγούσαν...
Στα πρόσωπα όλων αυτών που δεν το έβαζαν κάτω, αλλά χαμογελούσαν, φώναζαν, μάχονταν...
Η μελωδία που διαχεόταν σε όλο το μετρό, από μια ομάδα παιδιών, με βιολιά "give peace a chance", με έκανε να ανατριχιάσω.........
ΚΑΙ ΝΑΙ,ΔΕ ΠΑ ΝΑ ΜΑΣ ΨΕΚΑΖΟΥΝ,εμείς θα συνεχίσουμε..........Το χρωστάμε σε όλους αυτούς που δεν πτοούνται, στα παιδιά που θέλουν ένα καλύτερο κόσμο, στην ζεστασιά που ένιωσα στο Σύνταγμα και δεν προερχόταν μόνο από τα δακρυγόνα....Θα είμαστε εκεί και θα ΧΤΥΠΗΣΟΥΜΕ Κ ΜΕΙΣ, αν χρειαστεί.....
Κόσμος στο Σύνταγμα πολύς...Το μετρό γεμάτο, με νέους,πιο μεγάλους σε ηλικία και κάποια παιδιά...
Όλοι εκεί, αποφασισμένοι να ανέβουμε στην πλατεία και να δηλώσουμε την αντίδρασή μας, απέναντι στην ψήφιση του μεσοπρόθεσμου..
Με τα πρόσωπα άσπρα από τα μαλόξ,με μάσκες και μαντήλια ανεβαίναμε τις σκάλες και βγαίναμε στην πλατεία.Στεκόμασταν μπροστά στη Βουλή και νιώθαμε πως αυτή η τραγελαφική κωμωδία δεν μπορεί να συνεχίζει να παίζεται μπροστά στα μάτια μας. Τότε άρχισαν ξανά να σκάνε δακρυγόνα,τα μάτια μας έτσουζαν, δεν αναπνέαμε, κατεβαίναμε τις σκάλες όπως - όπως και μέσα σε όλο αυτό τον πανικό κάποια παιδιά μας δίναν κουράγιο, μας λέγαν με σταθερή φωνή : "Μην πανικοβάλλεστε,αυτό θέλουν. ΤΟΝ ΦΟΒΟ, για να μην δρούμε, να μην αντιδρούμε"...
Ο φόβος....Στην αρχή ένιωσα να παραλύω από τον τρόμο, ένιωθα πως βρισκόμουν σε πεδίο μάχης.Και ξαφνικά εξατμίστηκε, χάθηκε αυτό το συναίσθημα...Ένιωσα πως ήταν καθήκον μου να συνεχίσω να μάχομαι στο πλευρό όλων των συνανθρώπων μου, που δεν έχουν πλέον να χάσουν τίποτα και παραμένουν εκεί.Πήρα κουράγιο από την αλληλεγγύη του κόσμου που παραταγμένοι στις σκάλες μας δίναν να πιούμε ριοπάν, μας έβαζαν σταγόνες στα μάτια, μας έπιαναν από το χέρι και μας οδηγούσαν...
Στα πρόσωπα όλων αυτών που δεν το έβαζαν κάτω, αλλά χαμογελούσαν, φώναζαν, μάχονταν...
Η μελωδία που διαχεόταν σε όλο το μετρό, από μια ομάδα παιδιών, με βιολιά "give peace a chance", με έκανε να ανατριχιάσω.........
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου