Είμαστε όλοι μετανάστες....είμαστε όλοι κολασμένοι.....
Το προηγούμενο Σάββατο,ένα φουσκωτό!! με 65 μετανάστες από Πακιστάν και Αφγανιστάν,εντοπίστηκε από λιμενικούς κοντά στα Στροφάδια,ένα νησάκι κοντά στη Ζάκυνθο.
Τρεις από αυτούς πέθαναν από εξάντληση,καθώς ήταν 10 μέρες καταμεσής του πελάγους,χωρίς νερό και φαϊ.Οι υπόλοιποι,άλλοι σε καλύτερη κατάσταση,άλλοι σε χειρότερη, μεταφέρθηκαν στο Δημοτικό Σχολείο της Λιθακιάς.(8 από αυτούς νοσηλεύτηκαν στο νοσοκομείο,ανάμεσά τους κ 2 μικρά παιδιά).Είχαν ξεκινήσει να πάνε Ιταλία από Αθήνα,αλλά λόγω βλάβης του πλωτού τους άθλιου μέσου,(για το οποίο είχαν πληρώσει 3.000 ευρώ ο ένας,από ότι μας πληροφόρησαν οι ίδιοι), ξεμείναν στη μέση του πουθενά...
Πήγαμε λοιπόν να τους δώσουμε κάποια πράγματα,ως ένδειξη αλληλεγγύης και να τους ενημερώσουμε για τα δικαιώματά τους σχετικά με το άσυλο.Συγκλονίστηκα(και μπορείτε να με πείτε πολύ ευαίσθητη,να με ρωτήσετε σε τι κόσμο ζω και αν τώρα συνειδητοποιώ τι γίνεται γύρω μου,αδιάφορο μου είναι...)
Συγκλονίστηκα λοιπόν,γιατί όλοι ήταν νέοι άντρες,16-18 ετών, χωρίς μοίρα στον ήλιο, χωρίς πατρίδα,οικογένεια,δουλειά,αλλα χαμογελούσαν παρά τις όποιες κακουχίες,(οι πιο πολλοί υπέφεραν από πληγές στα πόδια λόγω του θαλασσινού νερού και ήταν εξαντλημένοι).Όμως ήταν εκεί και πάλευαν γιατί δεν είχαν ΤΙΠΟΤΑ να χάσουν.
Ένα πολύ γλυκό παιδί,γύρω στα 15, με μεγάλα εκφραστικά μάτια,με πλησίασε και πολύ ευγενικά με ρώτησε πότε θα τους μοιράζαμε παπούτσια,γιατί όπως μου είπε με παράπονο,δεν άντεχε να περπατάει ξυπόλητος.Αυτά τα μάτια με τσάκισαν,αυτή η ευγένεια ενός ανθρώπου που προσπαθεί να κρατήσει την αξιοπρέπειά του παρά την κατάσταση που βιώνει.
Και έρχομαι τώρα και ρωτώ όλους εσάς, δεν θα μπορούσαμε κάλλιστα να βρεθούμε και εμείς σε παρόμοια κατάσταση κάποια στιγμή;Να βρεθούμε σε περίοδο κάποιας μορφής χούντας(όχι ότι τώρα δεν έχουμε,άλλη κουβέντα αυτή) και να πρέπει να αφήσουμε τα πάντα πίσω και να γυρνάμε σαν καταραμένοι ανά τη γη;
Παρ'όλο που η επίλυση του μεταναστευτικού είναι τρομερά δύσκολη,για πολλούς και διάφορους λόγους και παρ'όλο που και εδώ δεν καταφέραμε να βοηθήσουμε όσο θα θέλαμε αυτούς τους ανθρώπους,κρατάω από όλα αυτά που έζησα το εξής:
Κολασμένοι είμαστε όλοι μας σε αυτή τη γη...Το θέμα είναι κατά πόσο θέλουμε να προσπαθήσουμε να κάνουμε την κόλαση αυτή πιο δύσκολα προσβάσιμη....................
Τρεις από αυτούς πέθαναν από εξάντληση,καθώς ήταν 10 μέρες καταμεσής του πελάγους,χωρίς νερό και φαϊ.Οι υπόλοιποι,άλλοι σε καλύτερη κατάσταση,άλλοι σε χειρότερη, μεταφέρθηκαν στο Δημοτικό Σχολείο της Λιθακιάς.(8 από αυτούς νοσηλεύτηκαν στο νοσοκομείο,ανάμεσά τους κ 2 μικρά παιδιά).Είχαν ξεκινήσει να πάνε Ιταλία από Αθήνα,αλλά λόγω βλάβης του πλωτού τους άθλιου μέσου,(για το οποίο είχαν πληρώσει 3.000 ευρώ ο ένας,από ότι μας πληροφόρησαν οι ίδιοι), ξεμείναν στη μέση του πουθενά...
Πήγαμε λοιπόν να τους δώσουμε κάποια πράγματα,ως ένδειξη αλληλεγγύης και να τους ενημερώσουμε για τα δικαιώματά τους σχετικά με το άσυλο.Συγκλονίστηκα(και μπορείτε να με πείτε πολύ ευαίσθητη,να με ρωτήσετε σε τι κόσμο ζω και αν τώρα συνειδητοποιώ τι γίνεται γύρω μου,αδιάφορο μου είναι...)
Συγκλονίστηκα λοιπόν,γιατί όλοι ήταν νέοι άντρες,16-18 ετών, χωρίς μοίρα στον ήλιο, χωρίς πατρίδα,οικογένεια,δουλειά,αλλα χαμογελούσαν παρά τις όποιες κακουχίες,(οι πιο πολλοί υπέφεραν από πληγές στα πόδια λόγω του θαλασσινού νερού και ήταν εξαντλημένοι).Όμως ήταν εκεί και πάλευαν γιατί δεν είχαν ΤΙΠΟΤΑ να χάσουν.
Ένα πολύ γλυκό παιδί,γύρω στα 15, με μεγάλα εκφραστικά μάτια,με πλησίασε και πολύ ευγενικά με ρώτησε πότε θα τους μοιράζαμε παπούτσια,γιατί όπως μου είπε με παράπονο,δεν άντεχε να περπατάει ξυπόλητος.Αυτά τα μάτια με τσάκισαν,αυτή η ευγένεια ενός ανθρώπου που προσπαθεί να κρατήσει την αξιοπρέπειά του παρά την κατάσταση που βιώνει.
Και έρχομαι τώρα και ρωτώ όλους εσάς, δεν θα μπορούσαμε κάλλιστα να βρεθούμε και εμείς σε παρόμοια κατάσταση κάποια στιγμή;Να βρεθούμε σε περίοδο κάποιας μορφής χούντας(όχι ότι τώρα δεν έχουμε,άλλη κουβέντα αυτή) και να πρέπει να αφήσουμε τα πάντα πίσω και να γυρνάμε σαν καταραμένοι ανά τη γη;
Παρ'όλο που η επίλυση του μεταναστευτικού είναι τρομερά δύσκολη,για πολλούς και διάφορους λόγους και παρ'όλο που και εδώ δεν καταφέραμε να βοηθήσουμε όσο θα θέλαμε αυτούς τους ανθρώπους,κρατάω από όλα αυτά που έζησα το εξής:
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου