αθεράπευτα ρομαντική...ή πώς θα ήθελα να στέκομαι στα οδοφράγματα του Παρισιού....

  Με όλα αυτά που συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες,νιώθω σαν να περπατάμε όλοι σ'ένα τεντωμένο σκοινί, που από στιγμή σε στιγμή μπορεί να σπάσει και να βρεθούμε σ'ένα χείμαρρο εξελίξεων..
Αξιοπρέπεια μηδέν και 153 ψήφοι εμπιστοσύνης...Χειροκροτήματα βουλευτών για το 18% της ανεργίας,για τα σχολεία χωρίς υποδομές,για τους συνταξιούχους που ζουν σε ακόμα μεγαλύτερη ανασφάλεια...Χειροκροτήματα από αυτούς που βυθίσαν τη χώρα στο ΧΑΟΣ,όπως έγραψε στο εξώφυλλό της και η Liberation....Δημοψήφισμα,επικείμενες εκλογές,συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ....Ρίγη με πιάνουν.....
Η λύση δεν θα έρθει από κανένα τέτοιο σάπιο σύστημα και με κανέναν από τους πιο πάνω τρόπους.Μόνο αν ο λαός καταλάβει τι βιώνει και πάρει την κατάσταση στα χέρια του,μπορεί να γίνει κάτι.Αλλά όχι υποκινούμενος από τα περιχαρακωμένα,κομματικά αδιέξοδα,ούτε δρώντας εν βρασμώ...Τα σενάρια πραξικοπημάτων,εμφυλίων και πολέμων δεν θα οδηγήσουν πουθενά....
Όταν ήμουν μικρή,είχα διαβάσει το "Κοντά στις ράγιες".Το μικρό κοριτσάκι φανταζόταν τον εαυτό της στα οδοφράγματα του Παρισιού,να διαδηλώνει και να μάχεται για τα πιστεύω της..

Μπορεί να σας φανώ αστεία,αλλά πολλές φορές έχω σκεφτεί, πως δεν θα με ένοιαζε και να πεθάνω ακόμα-ναι,το πιστεύω αυτό-για τις ιδέες μου και για τις πεποιθήσεις μου...Να πέσω σ'ένα οδόφραγμα και γω,παλεύοντας για ένα καλύτερο κόσμο...Αθεράπευτα ρομαντική;Μπορεί.........